ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΑΝΑΓΚΗ

Στην Μαρία (†)

Φίλοι, χρόνι' αγαπημένοι και στα λόγια και στην πράξη,
"τώρα", παίζαμε παιχνίδι˙ όλα -λέγαμε- εντάξει!
Μα δεν άντεξε η Μοίρα, που χτυπιόταν απ' το γέλιο˙
τον Velasquez ζωγραφίζει "στις χαρές" με τον Vecellio.

Ήρθες με το μεσονύχτι, ήτανε θαρρώ σαν χθες
κι αν στο σώμα σου φλεγόσουν, σ' άκουγα -γλυκά- να λες:
"Γράψε κατιτίς για μένα, στίχων να 'χω μια στροφή,
πίσω μου ν' αφήσω, έστω, μιας ψυχής παραπομπή".

(Ένα στίγμα θέλουν όλοι να χαράξουνε στη ζήση,
πριν του ήλιου οι αχτίδες κοιμηθούνε μες στη δύση.
Το σημάδι μας στην πλάση είν' αρχέγονη ανάγκη,
ψάχνουν πάντες να τ' αφήσουν, πριν κοπούν πνοής οι σπάγκοι).

Γνώριζα τι εννοούσες, μα σ’ το έπαιζα τρελλός,
άλλη γλώσσα σού μιλούσα -ίσως να 'μαι και δειλός-
όχι, είπα στην καρδιά μου, δεν πεθαίνουν οι καλοί˙
δε σε κοίταξα στα μάτια, ούτε καν στην κεφαλή.

Ένα ποίημα σού διαβάζω, απ' αυτά για την ελπίδα,
γέρνω για να σ' αγκαλιάσω, να σταθώ για σέ ασπίδα,
μα το δόρυ τού εχθρού σου -με οργή- με σημαδεύει.
"Μακριά της", μου κραυγάζει. "Κάτσε ήσυχα", μου νεύει.

Ψάχνω λέξεις, ψάχνω ρίμες, για ν' αλλάξω εποχή,
να μπορούσ’ απ' τη δικιά μου να σου δώσω αντοχή˙
έσω σου μια καταιγίδα απ' εκείνο το κακό.
Εύχομαι, Μαρία, να 'ναι σύννεφο παροδικό!

Άκου, λάλησε αλέκτωρ! Ώρα για να βγούμε έξω,
πιάσε, κράτα μου το χέρι, γρήγορα με σέ θα τρέξω.
Σ' άλλη γη και σ' άλλα μέρη θα σε πάω να γλιτώσεις,
είμαι βέβαιος πως, έτσι, πόνο δε θα ξανανιώσεις.

Κουμέττος Κ.
(28/5/2012, Λευκωσία)