στον Charles Bukowski

Κι από τα πιο γνωστά κατοικίδια......
προτιμώ τις γατούλες.
Πολύ δεδομένα τα σκυλάκια!
Τέτοιες αγάπες τις βαριέμαι................

κουμΕττος κ.
(8/5/17 - 22:27, λευκωσία)

Μαγκιά.............
δεν είναι να οργιάζει η φαντασία σου,
αλλά η πραγματικότητά σου!

κουμΕττος κ.
(8/5/17 - 21:43, λευκωσία)

Κι απέμεινα......
έν' αδειανό περίγραμμα μες στην καρδιά σου
―όπως αυτά.....................
που χαράζουν με κιμωλία οι αστυνομικοί στο δάπεδο,
γύρω από ένα πτώμα,
μετά το έγκλημα.
Άκουσες; Μετά, το έγκλημα!

κουμΕττος κ.
(23/2/14 - 20:58, λευκωσία)

Επανήλθαμε στες μαυρόασπρες μέρες.
Κι έγινε η ζωή μας -πάλι-
όπως εκείνων των παλιών ελληνικών ταινιών.
Μόνο, που.................
λείπει από τη φτώχεια μας.......................
το φιλότιμο.
Α, και μια λατέρνα.

κουμΕττος Κ.
(4/8/17 - 20:15, λευκωσία)

Οι άνθρωποι μοιάζουμε πολύ..........
και διαφέρουμε περισσότερο.

κουμΕττος κ.
(8/5/17 - 20:06, λευκωσία)

Όταν ήμουν πολύ μικρός,
δεν ήξερα να διαβάζω...................
γι' αυτό έσχιζα τις σελίδες των βιβλίων
κι έφτιαχνα βαρκούλες.
Μ' αυτές ταξίδευα, παντού.............
κι έβλεπα πράματα και θάματα.
Τώρα, που έμαθα να διαβάζω................
τα ταξίδια μου.............
είναι μουντά και μονόχνωτα.
Λίγοι οι προορισμοί κι έχουν τέλος.
Τα δικά μου,
ξέχασα να σας το πω, δεν είχαν.
Το έβαζα, εγώ, όποτε γούσταρα.
Κι όποτε ήθελα... τ' αναιρούσα.
Βλέπετε, η φαντασία γεννά μικρούς θεούς!

Κουμέττος Κ.
23-7-13, 10:01 π.μ

Γαμημένη φαντασία!
Σε βαφτίζει δική μου... κι εγώ δε σ' έχω...

κουμΕττος κ.
(26/7/15 - 22:05, λευκωσία)

- Ήρθε η άνοιξη, παππού!
- Μην ξεγελιέσαι, παιδί μου.
Κάποια, που της μοιάζει πολύ, θα 'ναι.
Η άνοιξη από μόνη της...
ποτέ, δεν έρχεται!
Πάντα, τη φέρνουμε...........

κουμΕττος κ.
(8/5/17 - 18:18, λευκωσία)

ΘΥΜάΣΑΙ, ΜάΝΑ;

στη μανούλα μου († - 28/5/2009)
και σ' όλες τις μάνες τού κόσμου!

Θυμάσαι... μάνα;
Όταν έβρεχε˙
μ' έπαιρνες πάνω απ' τα νέφη, μη βραχώ.
Κι όταν φύσαγε,
λιμάνι απάνεμο: η αγκαλιά σου!
Στην τρικυμία -μέχρι να κοπάσει-
σ' ένα βένθινο βυθό,
μου 'λεγες παραμύθια.

Θυμάσαι... μάνα;
Πρώτα, ο πατέρας μ' έμαθε...
να συλλαβίζω τ' όνομά του.
Συγγνώμη, αν ζήλεψες... μάνα.
Δεν ήθελα να σε πληγώσω.
Αλήθεια, δεν ήθελα να σε πληγώσω...
μάνα.
Αν δε με πιστεύεις, ρώτα τον Κορμακίτη μας...
μάνα.
Αυτός -μόνον- την αλήθεια ξέρει να λαλεί.

Θυμάσαι... μάνα;
Κάθε πρωί,
μέχρι τα δώδεκά μου έτη,
κάθε πρωί -πριν πάω σχολείο-
μ' αποχαιρετούσες...
μ' ένα ευωδιαστό φιλί στο μάγουλο.
Τώρα,
αν ήταν στο δεξί ή στο αριστερό,
δε θυμάμαι.
Όμως, το τελευταίο -σίγουρα-
μύριζε γλυκάνισο.
Αυτό το φιλί το πεθυμώ...
μάνα.
Αν τύχει και το δεις,
δώσ' του χαιρετίσματα... μάνα.

Θυμάσαι... μάνα;
Η συμβουλή σου,
σαν Παναγιάς φάνταζε καντήλι.
Μες στη ματιά σου -για μένα-
τριανταφυλλιές ανθίζανε.
Αλήθεια,
τόσο πολύ μ' αγαπούσες;

Θυμάσαι... μάνα;
Θυμάσαι την ημέρα
του δεύτερού μας αποχωρισμού;
Aττίλες εκείνην τη φορά
μας έκοψαν το λώρο... μάνα.
Έκλαιγες... μάνα,
μα γύρισες την πλάτη, μη σε δω.
Το κατάλαβα... μάνα,
μα διάλεξα να γίνω συνεργός σου.

Θυμάσαι... μάνα;
Eγώ -πάντως,
τα πάντα και για πάντα-
θα τα θυμάμαι:
κάθε σου άγγιγμα και κάθε σου χάδι,
κάθε σου γκριμάτσα και κάθε σου λέξη,
κάθε σου γέλιο και κάθε σου δάκρυ˙
και τόσα άλλα... μάνα!

Θα τα θυμάμαι όλα˙
μα όλα... μάνα!
Κανένα ψίχουλο -πίστεψέ με-
δε θ' αφήσω να πέσει κάτω απ' το τραπέζι.

κoυμΕττος κ.
(27/5/2012 - 18:09, λευκωσία)

Σκιά.....................
να μην αφήνεις.
Να είσαι διαπερατός!
Να έχεις διαύγεια.
Άφηνε το φως..........
να περνά από μέσα σου, αλλά...
και το σκοτάδι.
Τίποτα, μα τίποτα 'πό αυτά δε σου ανήκει.
Ακτήμονας ήρθες.............
κι ακτήμονας θα φύγεις.

κουμΕττος κ.
(10/10/16 - 19:09, λευκωσία)

Κι όσο ζούσε η μάνα μου........
μέχρι τα τριάντα πέντε μου χρόνια...
ψήλωνα!
Κάθε μέρα, ψήλωνα.......

κουμΕττος κ.
(28/11/13 - 19:49, λευκωσία)