ΙΣΑΒΕΛΛΑ ΤΟΥ ΑΙΝΩ

Έν' ανεκπλήρωτο κενό μες στην καρδιά φιλοξενώ,
από αξίες ορφανό... μου γράφει: - Δες μ' εξασθενώ!
Σ' αυτόν τον κόσμο -τον φτενό- το άδικο είναι συχνό,
πυροβολάνε στο ψαχνό, νεκρό ποθούν το ζωντανό.

Σε χρόνο Ιουλιάνο˙ ψάχνω να βρω Γρηγοριανό,
ζητά το άτι μου σανό, σαν ξεδιπλώνω το πανό.
Το σύνθημα ουτιδανό, με σκίτσο ένα γουλιανό,
στη λίμνη με Καστοριανό θωρώ τον Ιουστινιανό.

Η Ισαβέλλα του Αινώ, λαλεί: - Πεθαίνω σαν γεννώ!
Με χρώμα οψιδιανό το δάκρυ της φιλοτεχνώ,
σαν το κορμί της το στιλπνό μπατάρει σε Ωκεανό,
μες στο νερό το κυανό το δέρμα της, πια, πελιδνό.

Φωνάζ' η ψυχή της στεριανό -Οιδίπους επί Κολωνώ-
Της λέει: Άσε με, πονώ... δεν βλέπω ούτε με φανό.
Με ύφος φθινοπωρινό αστέρια πέφτουν στο κενό,
σε βένθος πίσσα, σκοτεινό˙ ελαύν' Ινδιάνος το κανό.

- Όσα θυμάμαι τα ξεχνώ; Μπορεί κι εγώ να συναινώ;
(Ίσως... ναι, είναι πιθανό, το ήθος μου κι εμέ ισχνό).
Το καριοφίλι αδειανό, ο Εφιάλτης στο στενό.
- Σενάριο χολιγουντιανό; Πολύπλοκο; - Όχι, λιανό!

Κουμέττος Κ.
(28-1-2012, Λευκωσία)