Σ' ΑΓΑΠΑΩ

Αψίδωσα τη νύχτα του! Kαρδούλα μου, θυμάσαι;
Ιούλη που σ’ αντάμωσα και σ' έχρισα δικιά μου˙
σαν χθες ήτο, σου σκάλιζα στα χείλια τα φιλιά μου,
κατόπιν, στην αγκάλη μου σε βλέπω, δεν κοιμάσαι.

Το δέρμα σου -τ' ολόφεγγο- ζητούσε να με νιώσει.
Το βύζαιν' ασταμάτητα, ρουφώντας του το μέλι,
Πρωτέας μάς ερώταγε, προτού να γένει χέλι:
Τον Βουκεφάλα, πείτε μου, ποιος θα εξημερώσει;

Ασίγαστοι οι βάθρακοι, με πόστα χρεωμένοι,
των τζιτζικιών τερέτισμα τη σκοτεινιά διασχίζει˙
σε συναυλία των Δελφών το θέατρο γιομίζει,
καθώς Πυθία το χρησμό λαλεί εκστασιασμένη.

Λυτρώθηκα στον όρμο σου˙ o πόθος μου: βαπόρι,
που τραμουντάνα το 'ριξε σε πέλαγος θανάτου.
Ραπόρτο, αν θα έφευγε, οδυνηρού μαντάτου,
μανάδων θα εδάκρυζε στα μάτια κάθε κόρη.

Ψιθύρισες στο μπράτσο μου δυο λέξεις: "Σ’ ΑΓΑΠΑΩ!",
τις μάτισες μ' απόστροφο να μοιάζουνε με μία,
με χάδια σού απάντησα: "Δεχτή η συμμαχία˙
μαζί μου, θα 'σαι, διαρκώς... σε όποια γη κι αν πάω!"

Κουμέττος Κ.
(2-4-2012, Λευκωσία)