Ο όΡΚΟΣ ΤΟΥ ΑΔάΜ

Αγιόκλημα και γιασεμιά φυτρώνουν στα μαλλιά σου,
να φίλαγα τα χείλια σου, μονάχα, η ευχή μου,
για μια στιγμή να ήμουνα ο πόθος στη ματιά σου,
θα σ' είχα κομποσχοίνι μου, θα σ' είχα προσευχή μου.

Στο δέρμα σου θα χάραζα με χάδια τ' όνομά μου,
"Κουμέττος; Tι παράξενο!", θα λέγανε οι άλλοι,
μα 'σύ μ' ένα χαμόγελο θα 'ρχόσουνα, σιμά μου,
με νάζι θα κρυβόσουνα μες στη δικιά μ' αγκάλη.

Στ' ορκίζομαι στην Παναγιά, στο Δία και στο Βούδα,
στον Ήλιο και στο Φαραώ... στον ποταμό, ακόμα,
κι αν ο Χριστός προδόθηκε μια νύχτα απ' τον Ιούδα,
εγώ πιστός θα σ' αγαπώ, ωσότου γίνω χώμα.

Μια στάλα βρέξε, Ουρανέ, στα Κύθηρα να πέσει
(θα είναι ένα δάκρυ μου, που έστειλα κοντά σου).
Αν το ρωτήσεις θα σου πει... μπορεί και να σ' αρέσει:
"Για πάντ' αν θέλεις ταίρι σου να γένω στον οντά σου!"

Τις νύχτες που στα όνειρα, γλυκιά μου, θ' αρμενίζεις,
θα σε κοιτάζω ξάγρυπνος με μια στοργή στο βλέμμα,
το χέρι μου στο μάγουλο, αν νιώσεις... μην ξενίζεις,
να ξέρεις της καρδούλας μου: η όψη σου το στέμμα!

Koυμέττος Κ.
(11/4/2012, Λευκωσία)