Θυμάμαι...

Θυμάμαι, τότες, στο χωριό...

βασιλικό κι ασβέστη,

τις γειτονιές με γιασεμιά,

κισσούς και μπουκαμβίλιες,

π' ανθίζαν -κάθε άνοιξη-

με το "Χριστός Ανέστη!"...

στων παιδικών μου των ματιών...

τις φωτισμένες γρίλιες.

Θυμάμαι τις γιαγιάδες μας...

να λένε ιστορίες,

στ' Αυγούστου μες στα θαλασσιά,

ευήλια μεσημέρια,

τον χρόνο βλέπαν να περνά

μες σε γιορτές κι αργίες

και σταύρωναν μες στην ποδιά,

τα ροζιασμένα χέρια.

Θυμάμαι τα φθινόπωρα,

που έπεφταν τα φύλλα 

κι ευώδιαζε απ' τη βροχή

το χώμα στα παρτέρια.

Στους φούρνους ψήναμε ψωμιά

με των σχοινιών τα ξύλα

και στήναμε στον έρωτα...

αδιάκοπα, καρτέρια.

Θυμάμαι κρύο, παγωνιά...

χειμώνες, άσπρα χιόνια•

μες στις καρδιές ανάβαμε 

της προσφοράς τα τζάκια,

για να 'χουν, όλοι, ζεστασιά,

ειρήνη και ομόνοια,

για να 'χουν, όλα, τα παιδιά...

ολόγελα μουτράκια.

Κουμέττος Κατσιολούδης 

(2/11/23 - 06:29, λευκωσία)

(Οι στίχοι είναι διασφαλισμένοι ως προς τα πνευματικά τους δικαιώματα στην MCPS-PRS Alliance)

Αλύγιστέ μου, Βίκτορ Χάρα

Στον Βίκτορ Χάρα 🌹

Θρυμματισμένες οι παλάμες,

φασίστες, γύρω σου, ορδές...

μα η καρδιά σου μια κιθάρα...

με ανυπότακτες χορδές.

Στο Σαντιάγο μήνας τρόμου,

Σεπτέμβρης ήταν παρανόμου.

Σαράντα τέσσερις οι σφαίρες,

σαν σουρωτήρι το κορμί•

να μπάζει φως μες στους αιώνες,

δίχα να ψάχνει αφορμή.

Ανυποχώρητος στον χρόνο...

αθάνατος θα ζεις, πια, μόνο.

Στ' αυτιά μου ψέλνεις "Venceremos"*

κι όλες τις ήττες μου νικώ.

Το βλέμμα σου στεντόριο στέκει

—Ιλιάδος έπος/Τρωικό.

Αλύγιστέ μου, Βίκτορ Χάρα.......

δώσε φιλιά στον Τσε Γκεβάρα.

Κουμέττος Κατσιολούδης 

(21/4/22 - 23:56, λευκωσία)

*θα νικήσουμε

(Οι στίχοι είναι διασφαλισμένοι ως προς τα πνευματικά τους δικαιώματα στην MCPS-PRS Alliance)

Τη μοίρα μου κρατάω

Πνίγηκα μες στης ζωής τα σύνορα,

χάθηκα σε γνώριμούς μου δρόμους,

μ' έψαξα στην κόρη τού Αγήνορα,

έχοντας βαρύ σταυρό στους ώμους.

Έκλαψα σε νύχτες αξημέρωτες,

ένιωσα "μηδέν" την αντοχή μου,

έγλειψα πληγές μου αφανέρωτες

κι έγινα στη δίψα μου... βροχή μου.

Στάθηκα κουτσό θεριό ανήμερο...

πίστεψα στο πιο μικρούλη θαύμα,

πέρασα ψυχής σαρανταήμερο,

γιάτρεψα το πιο βαθύ μου τραύμα.

Τώρα, πια, το ξέρω, αναστήθηκα...

τώρα, πια, τη μοίρα μου κρατάω

κι όσα που κι αν κάποτε φοβήθηκα,

τώρα, πια... τα βλέπω και γελάω.

Κουμέττος Κατσιολούδης 

(9/12/21 - 21:22, λευκωσία)

(Οι στίχοι είναι διασφαλισμένοι ως προς τα πνευματικά τους δικαιώματα στην MCPS-PRS Alliance)