ΑΔΙΚΩΣ, ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ...

Τα γιασεμιά θ' ανθίζουν, με δίχως ευωδιά,
στο δέντρο τής χαράς σου θα 'ν' στείρα τα κλαδιά.
Ορίζοντες θα τέμνουν το βλέμμα σου, διαρκώς,
θα 'ν' παγερό τ' αγέρι κι ο κόσμος ζοφερός.

Αδίκως, σε συγκρίσεις θα ψάχνεις για να βρεις:
τον κλώνο τής καρδιάς μου στη ρότα της ζωής.
Τη νύχτα θ' αντικρίζεις στο δρόσο τής αυγής
κι αυτή θα σε ραντίζει... μ' αστέρια ενοχής.

Aλάργα, θ' ατενίζεις τις ομορφιές τής γης,
xαρές κι αν έχουν όλοι, λειψή... εσύ˙ χωρίς.
Τα νέφη θα γεννάνε βροντές των οδυρμών,
θα με καλείς, κοντά σου... μα 'γώ θα 'μαι απών.

Κουμέττος Κ.
(23-11-12, Λευκωσία)