- Ζεις;
- Νομί... ζω!
- Νομί... ζω!
κουμΕττος κ.
(27/9/15 - 11:31, λευκωσία)
(27/9/15 - 11:31, λευκωσία)
Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017
ΑΠΑΓΟΡΕΥΜέΝΟ ΜήΛΟ
Μνήμες κόβουνται στα δύο....
στον ορίζοντα,
προφητείες, πριν, σε φόντο...
ιριδίζοντα,
που μια πίσσα έχει φτάσει...
ως τα βάθη του,
ποιος μαθαίνει ιστορία...
απ' τα λάθη του;
Απαγορευμένο μήλο...
ο Παράδεισος,
τρεις αγγέλοι/τρεις διαόλοι...
και μια άβυσσος.
Σαν μπαρκάραμε, σε λίγο...
ναυαγήσαμε,
όσα είχαμε δικά μας...
τα δωρίσαμε.
Ποιας αλύτρωτης οδύνης...
η λεζάντα μας;
Γερασμένοι τριγυρνάμε...
στα σαράντα μας.
Μοιρασμένη Λευκωσία...
πού 'ν' τα τείχη σου;
Κι από έξω κι από μέσα...
τυμβωρύχοι σου.
κουμέττος κ.
(13/11/16 - 12:16, λευκωσία)
Μνήμες κόβουνται στα δύο....
στον ορίζοντα,
προφητείες, πριν, σε φόντο...
ιριδίζοντα,
που μια πίσσα έχει φτάσει...
ως τα βάθη του,
ποιος μαθαίνει ιστορία...
απ' τα λάθη του;
Απαγορευμένο μήλο...
ο Παράδεισος,
τρεις αγγέλοι/τρεις διαόλοι...
και μια άβυσσος.
Σαν μπαρκάραμε, σε λίγο...
ναυαγήσαμε,
όσα είχαμε δικά μας...
τα δωρίσαμε.
Ποιας αλύτρωτης οδύνης...
η λεζάντα μας;
Γερασμένοι τριγυρνάμε...
στα σαράντα μας.
Μοιρασμένη Λευκωσία...
πού 'ν' τα τείχη σου;
Κι από έξω κι από μέσα...
τυμβωρύχοι σου.
κουμέττος κ.
(13/11/16 - 12:16, λευκωσία)
ΛΕΥΚά ΠΕΡΙΣΤέΡΙΑ
Για τα παιδιά, που κόψαμε στις εξετάσεις,
που δε χαρήκανε του έρωτα τις φάσεις,
όπως τ' αστέρια, που έσβησαν πριν να λάμψουν,
σαν περιστέρια, που ποτέ δε θα πετάξουν.
Για τα παιδιά, που τους συνθλίψαμε το λώρο,
λες και δεν είχαμε γι' αυτά ολίγο χώρο
και οι φωνές τους 'γίναν παντοτινές σιωπές,
που μας γεμίζουνε τα βράδια μ' ενοχές.
Για τα παιδιά, που δε γιορτάσανε στο χρόνο,
που μόνο βίωσαν του τέλους τους τον πόνο,
που 'ταν σα σπόροι, που δεν έγιναν λουλούδια,
σαν κάποιους στίχους, αβάπτιστα τραγούδια.
Για τα παιδιά, που δεν τ' αφήσαμε να ζήσουν,
για ν' αγαπήσουν, να γελάσουν, να δακρύσουν,
να παντρευτούνε, να γεννήσουνε άλλα παιδιά,
να μας φωνάζουνε: ''παππούλη μου, γιαγιά!''.
Για τα παιδιά, που δεν τ' αγκάλιασε μια μάνα,
που ο μπαμπάς δεν τα είδε σε αλάνα,
για τα παιδιά, που ποτέ δεν είδανε το φως,
που τη ζωή τους έκοψε ένα ''δυστυχώς''
και τ' αποβάλαμε απ' τον κόσμο μας τον "τέλειο",
αχ, τη Μαρία, Αντώνη, Νίκο, Στέλιο...
κι άλλα που είχαν, μα δεν είπανε μια γνώμη,
σ' όλα οφείλουμε, μα δε φτάνει μια συγγνώμη.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(2/11/2009, Λευκωσία)
Για τα παιδιά, που κόψαμε στις εξετάσεις,
που δε χαρήκανε του έρωτα τις φάσεις,
όπως τ' αστέρια, που έσβησαν πριν να λάμψουν,
σαν περιστέρια, που ποτέ δε θα πετάξουν.
Για τα παιδιά, που τους συνθλίψαμε το λώρο,
λες και δεν είχαμε γι' αυτά ολίγο χώρο
και οι φωνές τους 'γίναν παντοτινές σιωπές,
που μας γεμίζουνε τα βράδια μ' ενοχές.
Για τα παιδιά, που δε γιορτάσανε στο χρόνο,
που μόνο βίωσαν του τέλους τους τον πόνο,
που 'ταν σα σπόροι, που δεν έγιναν λουλούδια,
σαν κάποιους στίχους, αβάπτιστα τραγούδια.
Για τα παιδιά, που δεν τ' αφήσαμε να ζήσουν,
για ν' αγαπήσουν, να γελάσουν, να δακρύσουν,
να παντρευτούνε, να γεννήσουνε άλλα παιδιά,
να μας φωνάζουνε: ''παππούλη μου, γιαγιά!''.
Για τα παιδιά, που δεν τ' αγκάλιασε μια μάνα,
που ο μπαμπάς δεν τα είδε σε αλάνα,
για τα παιδιά, που ποτέ δεν είδανε το φως,
που τη ζωή τους έκοψε ένα ''δυστυχώς''
και τ' αποβάλαμε απ' τον κόσμο μας τον "τέλειο",
αχ, τη Μαρία, Αντώνη, Νίκο, Στέλιο...
κι άλλα που είχαν, μα δεν είπανε μια γνώμη,
σ' όλα οφείλουμε, μα δε φτάνει μια συγγνώμη.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(2/11/2009, Λευκωσία)
ΑΓάΠΗ ΜΟΥ, ΕΞάΡΤΗΣΗ...
Έχω χαθεί στα μάτια σου,
μα δε ζητώ βοήθεια...
κάλλιο χαμένος ζωντανός... στην πι' όμορφη αλήθεια.
Κάθε στιγμή στο πλάι σου ,
ευφραίνει τη ζωή μου...
και στο ξωκλήσι τής καρδιάς... σε λέγω προσευχή μου.
Μες στο γαλάζιο τ' ουρανού...
ανοίγω τα φτερά μου,
ψυχής μου είσαι τ' άπλωμα... κι απέραντη χαρά μου.
Και μες στ' αστέρια τής νυχτιάς...
φαντάζεις η Σελήνη,
αγάπη μου, εξάρτηση... χασίσι, νικοτίνη.
Το σώμα σου μοσχοβολά...
γλυκάνισο και δυόσμο,
σα σε κρατώ στα χέρια μου... κρατώ όλο τον κόσμο.
Τα χείλια σου... τον πόθο μου...
αδιάκοπα, αρθρώνουν...
και τα φιλιά τους θαλασσών αρμύρες ζαχαρώνουν.
κoυμέττος κ.
(6/9/14 - 8:33, λευκωσία)
Έχω χαθεί στα μάτια σου,
μα δε ζητώ βοήθεια...
κάλλιο χαμένος ζωντανός... στην πι' όμορφη αλήθεια.
Κάθε στιγμή στο πλάι σου ,
ευφραίνει τη ζωή μου...
και στο ξωκλήσι τής καρδιάς... σε λέγω προσευχή μου.
Μες στο γαλάζιο τ' ουρανού...
ανοίγω τα φτερά μου,
ψυχής μου είσαι τ' άπλωμα... κι απέραντη χαρά μου.
Και μες στ' αστέρια τής νυχτιάς...
φαντάζεις η Σελήνη,
αγάπη μου, εξάρτηση... χασίσι, νικοτίνη.
Το σώμα σου μοσχοβολά...
γλυκάνισο και δυόσμο,
σα σε κρατώ στα χέρια μου... κρατώ όλο τον κόσμο.
Τα χείλια σου... τον πόθο μου...
αδιάκοπα, αρθρώνουν...
και τα φιλιά τους θαλασσών αρμύρες ζαχαρώνουν.
κoυμέττος κ.
(6/9/14 - 8:33, λευκωσία)
ΣΑΝ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ -ΚΡΑΤΑ ΜΕ-
Ανθέμις μου˙ ωριόπλουμη,
τσαχπίνα, τζογαδόρα,
στον έρωτ' αν με συμπαθάς,
θα πάρεις χίλια δώρα.
Σαν μαργαρίτα -κράτα με-
μάδα καρδιάς τα φύλλα
κι ύστερις στα δυο χείλια μου
φέρ' μου ανατριχίλα.
Αν μ' αγαπάς, δε μ' αγαπάς
διόλου δε μ' ενδιαφέρει˙
βάλ' με μες στην αγκάλη σου,
κι ας μη σου γένω ταίρι.
Ολόασπρα τα πέταλα,
το κίτρινο ορίζουν˙
ελπίδες σπέρν' η άνοιξις,
μ' αστέρια τις θερίζουν.
Κουμέττος Κ.
(6-5-2012, Λευκωσία)
Ανθέμις μου˙ ωριόπλουμη,
τσαχπίνα, τζογαδόρα,
στον έρωτ' αν με συμπαθάς,
θα πάρεις χίλια δώρα.
Σαν μαργαρίτα -κράτα με-
μάδα καρδιάς τα φύλλα
κι ύστερις στα δυο χείλια μου
φέρ' μου ανατριχίλα.
Αν μ' αγαπάς, δε μ' αγαπάς
διόλου δε μ' ενδιαφέρει˙
βάλ' με μες στην αγκάλη σου,
κι ας μη σου γένω ταίρι.
Ολόασπρα τα πέταλα,
το κίτρινο ορίζουν˙
ελπίδες σπέρν' η άνοιξις,
μ' αστέρια τις θερίζουν.
Κουμέττος Κ.
(6-5-2012, Λευκωσία)
ELU JUMP! (EΛΑΤΕ ΚΟΝΤΑ!) (COME UP CLOSE!)
"...because with each language that dies dies a picture of humanity!"
(Nobel prize winner, Octavio Paz)
Aδi l-art, ta kulitna manxupa,
(Αυτήν τη γη, που όλοι μας αγαπούμε,)
(This land which we all love,)
ya elu jump, jru tanxallisa,
(για ελάτε κοντά, τρέξτε να την σώσουμε,)
(come up close to it, make haste to save it,)
sallu fi l-Marun u fi l-Xarisa,
(προσευχηθείτε στον Μάρωνα και στην Χαρίσα)
(pray to Maron and Charisa,)
l-Catra elu pşan tankatisa.
(την Παναγία ελάτε για να λειτουργήσουμε.)
(to the Virgin Mary come let us celebrate mass together.)
U an mankulu Allax, God, Rabi,
(Και αν Τον λέμε Allax, God, Rabi,)
(Whether we call Him Allah, God, Rabi,)
smacuca, aş pitcaet kalpi,
(ακούστε την, τι φωνάζει η καρδιά μου,)
(listen to what my heart cries out,)
psiku kulliθkon tekon, texte ştit,
(πιάστε όλοι σας τα χέρια σας, γρήγορα σφιχτά,)
(join hands all of you, quickly and hold tight,)
u ftaxu canekon, kşaw pcit.
(και ανοίξτε τα μάτια σας, κοιτάξτε μακριά.)
(and open your eyes, look afar.)
Aδi l-art, smacu, ma e te l-şivexen,
(Αυτή η γη, ακούστε, δεν είναι κανενός,)
(Listen, this land belongs to no-one,)
elu jump tantsur kulitna exen,
(ελάτε κοντά να γίνουμε όλοι ένα,)
(come up close and let us be united,)
aδi l-art l-Rabbi, ma savaxa pşanna,
(αυτήν τη γη ο Θεός, δεν την έκανε για μας,)
(God did not make this land for us,)
savaxa pşan tannatia fi l-ulatna.
(την έκανε για να τη δώσουμε στα παιδιά μας.)
(but in order for us to give it to our children.)
Pnam ma l-kamar, fkum mimbukra, saxxar,
(Κοιμάμαι με το φεγγάρι, ξυπνώ το πρωί, χάραμα,)
(I sleep with the moon, wake up in the morning, at dawn,)
şivexen ma pkişpex ma l-axar,
(κανένας δεν μοιάζει με τον άλλο,)
(no one looks like anyone else,)
oxar nes enne piδ u oxar sut,
(άλλοι άνθρωποι είναι άσπροι και άλλοι μαύροι,)
(some people are white and some black,)
ya elu jump u o part u prut.
(για ελάτε κοντά και είναι κρύο και κρύωσα.)
(come up close together, it's cold and I am getting cold.)
Duru l-tinie, ta kulitna manciş,
(Προσέξτε τον κόσμο, που όλοι μας ζούμε)
(Take care of the world, in which we all live,)
suru exen, ma exen xis,
(γίνετε ένα, με μια φωνή,)
(become one, with a single voice)
u l-xava, l-art u l-paxr tattidruon
(και τον αέρα, τη γη και τη θάλασσα προφυλάξτε)
(and the air, the land and the sea protect)
u pşik l-cişθkon tattxupuon.
(και σαν την ζωή σας να τα αγαπάτε.)
(and love like you love your own life)
Singers : Antonis Petrou & Elena Skoullou
Composer: Christos Rousias
Lyrics: Koumettos Katsioloudis
(Nobel prize winner, Octavio Paz)
Aδi l-art, ta kulitna manxupa,
(Αυτήν τη γη, που όλοι μας αγαπούμε,)
(This land which we all love,)
ya elu jump, jru tanxallisa,
(για ελάτε κοντά, τρέξτε να την σώσουμε,)
(come up close to it, make haste to save it,)
sallu fi l-Marun u fi l-Xarisa,
(προσευχηθείτε στον Μάρωνα και στην Χαρίσα)
(pray to Maron and Charisa,)
l-Catra elu pşan tankatisa.
(την Παναγία ελάτε για να λειτουργήσουμε.)
(to the Virgin Mary come let us celebrate mass together.)
U an mankulu Allax, God, Rabi,
(Και αν Τον λέμε Allax, God, Rabi,)
(Whether we call Him Allah, God, Rabi,)
smacuca, aş pitcaet kalpi,
(ακούστε την, τι φωνάζει η καρδιά μου,)
(listen to what my heart cries out,)
psiku kulliθkon tekon, texte ştit,
(πιάστε όλοι σας τα χέρια σας, γρήγορα σφιχτά,)
(join hands all of you, quickly and hold tight,)
u ftaxu canekon, kşaw pcit.
(και ανοίξτε τα μάτια σας, κοιτάξτε μακριά.)
(and open your eyes, look afar.)
Aδi l-art, smacu, ma e te l-şivexen,
(Αυτή η γη, ακούστε, δεν είναι κανενός,)
(Listen, this land belongs to no-one,)
elu jump tantsur kulitna exen,
(ελάτε κοντά να γίνουμε όλοι ένα,)
(come up close and let us be united,)
aδi l-art l-Rabbi, ma savaxa pşanna,
(αυτήν τη γη ο Θεός, δεν την έκανε για μας,)
(God did not make this land for us,)
savaxa pşan tannatia fi l-ulatna.
(την έκανε για να τη δώσουμε στα παιδιά μας.)
(but in order for us to give it to our children.)
Pnam ma l-kamar, fkum mimbukra, saxxar,
(Κοιμάμαι με το φεγγάρι, ξυπνώ το πρωί, χάραμα,)
(I sleep with the moon, wake up in the morning, at dawn,)
şivexen ma pkişpex ma l-axar,
(κανένας δεν μοιάζει με τον άλλο,)
(no one looks like anyone else,)
oxar nes enne piδ u oxar sut,
(άλλοι άνθρωποι είναι άσπροι και άλλοι μαύροι,)
(some people are white and some black,)
ya elu jump u o part u prut.
(για ελάτε κοντά και είναι κρύο και κρύωσα.)
(come up close together, it's cold and I am getting cold.)
Duru l-tinie, ta kulitna manciş,
(Προσέξτε τον κόσμο, που όλοι μας ζούμε)
(Take care of the world, in which we all live,)
suru exen, ma exen xis,
(γίνετε ένα, με μια φωνή,)
(become one, with a single voice)
u l-xava, l-art u l-paxr tattidruon
(και τον αέρα, τη γη και τη θάλασσα προφυλάξτε)
(and the air, the land and the sea protect)
u pşik l-cişθkon tattxupuon.
(και σαν την ζωή σας να τα αγαπάτε.)
(and love like you love your own life)
Singers : Antonis Petrou & Elena Skoullou
Composer: Christos Rousias
Lyrics: Koumettos Katsioloudis
ΘΑ ΣΕ ΦΩΝάΖΩ: "ΓΙΑΣΕΜί"...
χείλια μου, μυριάνθιστα...
Παραδείσου πύλες μου,
Ρώμες και Βαστίλες μου...
αχ, κι ανατριχίλες μου...
μάτια μου, ωριόπλουμα,
δίχα σας, τυφλώνομαι...
μέσα σας, μελώνομαι...
κλείνω... μανταλώνομαι...
θα σε φωνάζω: "γιασεμί"...
τι κι αν τριγύρω μου γκρεμοί,
η ευωδιά σου μ' οδηγεί...
στης άνοιξής μου... την αυγή...
κουμέττος κ.
(25/9/2014 - 18:39, λευκωσία)
χείλια μου, μυριάνθιστα...
Παραδείσου πύλες μου,
Ρώμες και Βαστίλες μου...
αχ, κι ανατριχίλες μου...
μάτια μου, ωριόπλουμα,
δίχα σας, τυφλώνομαι...
μέσα σας, μελώνομαι...
κλείνω... μανταλώνομαι...
θα σε φωνάζω: "γιασεμί"...
τι κι αν τριγύρω μου γκρεμοί,
η ευωδιά σου μ' οδηγεί...
στης άνοιξής μου... την αυγή...
κουμέττος κ.
(25/9/2014 - 18:39, λευκωσία)
ΞΙΝά ΤΖΙ' ΑΓίΝΩΤΑ ΣΤΑΦύΛΙΑ
Πόσοι ποθήσαν την καρκιάν σου
τζι' υπέτζυψαν στην ομορφκιάν σου,
πόσοι κουρσέψαν τη ζωήν σου,
πόσοι θελήσαν το φιλίν σου;
Ξινά τζι' αγίνωτα σταφύλια,
έσσεις ανάμνησην στα σσείλια...
γλυτζιά μιτσσιά μου οικουμένη,
Τζιυπραία γη μου προδομένη...
Πόσοι σου 'κόψαν τα φτερά σου
τζιαι τ' άνθη που τα γιασουμιά σου,
πόσοι βιάσαν το κορμίν σου,
πόσοι ματώσαν την ψυσσήν σου;
Κουμέττος Κ.
(12/7/14 - 10:56 μ.μ, Λευκωσία)
Πόσοι ποθήσαν την καρκιάν σου
τζι' υπέτζυψαν στην ομορφκιάν σου,
πόσοι κουρσέψαν τη ζωήν σου,
πόσοι θελήσαν το φιλίν σου;
Ξινά τζι' αγίνωτα σταφύλια,
έσσεις ανάμνησην στα σσείλια...
γλυτζιά μιτσσιά μου οικουμένη,
Τζιυπραία γη μου προδομένη...
Πόσοι σου 'κόψαν τα φτερά σου
τζιαι τ' άνθη που τα γιασουμιά σου,
πόσοι βιάσαν το κορμίν σου,
πόσοι ματώσαν την ψυσσήν σου;
Κουμέττος Κ.
(12/7/14 - 10:56 μ.μ, Λευκωσία)
ΑΝήΜΕΡΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙάΣ...
...σ' αντάμωσα στο δρόμο,
κρατούσες φύλλα λεμονιάς και τ' όραμα στον ώμο.
Ανθίζανε στα χείλια σου τριανταφυλλιές της νιότης,
στα μάτια μου λαμπύριζες της ανθρωπιάς πατριώτης.
Απόρθητα τα θέλω σου, τα πόδια σου μαχαίρια
κι ανήμερος ο χνώτος σου, δονούσε τα αιθέρια.
Τριγύρω σου, κραυγάζανε οι συμπολεμιστές σου:
"Για γύρνα, Μοίρα, να ιδείς τους μεταρρυθμιστές σου!".
[...]
Αντίλαλος της Νέμεσις ξεσχίζει τες σιωπές μας,
πού είν' οι περηφάνιες μας, πώς έγιναν ντροπές μας;
Τα όσα κατακτήσαμε πώς πήγανε του βρόντου;
Αχ, κ' η ζωή μας στέκεται σ' εικόνα μαύρου φόντου.
Κουμέττος Κ.
(1/5/14 - 1:39 μ.μ, Λευκωσία)
...σ' αντάμωσα στο δρόμο,
κρατούσες φύλλα λεμονιάς και τ' όραμα στον ώμο.
Ανθίζανε στα χείλια σου τριανταφυλλιές της νιότης,
στα μάτια μου λαμπύριζες της ανθρωπιάς πατριώτης.
Απόρθητα τα θέλω σου, τα πόδια σου μαχαίρια
κι ανήμερος ο χνώτος σου, δονούσε τα αιθέρια.
Τριγύρω σου, κραυγάζανε οι συμπολεμιστές σου:
"Για γύρνα, Μοίρα, να ιδείς τους μεταρρυθμιστές σου!".
[...]
Αντίλαλος της Νέμεσις ξεσχίζει τες σιωπές μας,
πού είν' οι περηφάνιες μας, πώς έγιναν ντροπές μας;
Τα όσα κατακτήσαμε πώς πήγανε του βρόντου;
Αχ, κ' η ζωή μας στέκεται σ' εικόνα μαύρου φόντου.
Κουμέττος Κ.
(1/5/14 - 1:39 μ.μ, Λευκωσία)
ΘΑ Σ' ΑΓΑΠώ ΚΙ ΑΚέΦΑΛΗ
Δώσε μου λίγο ουρανό, να ψάξω την οδό σου
κι ένα ληγμένο χάδι σου ζωή να ξαναφτιάξω˙
δώσε μου την περίμετρο να βρω το εμβαδό σου,
δίχα φτερά για σένανε μπορώ και να πετάξω.
Όρκο σου δίνω: "Θα σταθώ για πάντα στα σκαλιά σου,
νύχτα κ' ημέρα φύλακας... σκυλί για σέ θα γένω!"
Στείλε μου χάρτη/οδηγό, να μπω στην αγκαλιά σου˙
χρόνια σκληρά κι επώδυνα το τρένο αναμένω.
Πάρε από τη μνήμη μου και σφάξε τη μορφή σου,
θα σ' αγαπώ κι ακέφαλη -γλυκό μου τζιβαέρι-
τράκαρα, πάλι, την καρδιά στην τελική στροφή σου˙
ρέει στο αίμα έρωτας, χωρίς τον γονδολιέρη.
Σύρε το χέρι μου σιγά και βάλ' το στ' όνειρό σου,
γύρω από τη μέση σου, αν είναι, τύλιξέ το
κι άνοιξε τα παντζούρια σου να δω το σκηνικό σου.
Καίει το κάθε άγγιγμα; Aν καίει... φύσηξέ το!
Πόσο πολύ σε πόθησα και σε ποθώ ακόμη,
ψάξε για λίγο -θα το βρεις- στο ζώδιο σου, απόψε˙
έσω φυλάω να σου πω: μια έσχατη συγγνώμη
κ' ύστερις μ' ένα σου φιλί τις φλέβες μου για κόψε.
Koυμέττος Κ.
(23/4/2012, Λευκωσία)
Δώσε μου λίγο ουρανό, να ψάξω την οδό σου
κι ένα ληγμένο χάδι σου ζωή να ξαναφτιάξω˙
δώσε μου την περίμετρο να βρω το εμβαδό σου,
δίχα φτερά για σένανε μπορώ και να πετάξω.
Όρκο σου δίνω: "Θα σταθώ για πάντα στα σκαλιά σου,
νύχτα κ' ημέρα φύλακας... σκυλί για σέ θα γένω!"
Στείλε μου χάρτη/οδηγό, να μπω στην αγκαλιά σου˙
χρόνια σκληρά κι επώδυνα το τρένο αναμένω.
Πάρε από τη μνήμη μου και σφάξε τη μορφή σου,
θα σ' αγαπώ κι ακέφαλη -γλυκό μου τζιβαέρι-
τράκαρα, πάλι, την καρδιά στην τελική στροφή σου˙
ρέει στο αίμα έρωτας, χωρίς τον γονδολιέρη.
Σύρε το χέρι μου σιγά και βάλ' το στ' όνειρό σου,
γύρω από τη μέση σου, αν είναι, τύλιξέ το
κι άνοιξε τα παντζούρια σου να δω το σκηνικό σου.
Καίει το κάθε άγγιγμα; Aν καίει... φύσηξέ το!
Πόσο πολύ σε πόθησα και σε ποθώ ακόμη,
ψάξε για λίγο -θα το βρεις- στο ζώδιο σου, απόψε˙
έσω φυλάω να σου πω: μια έσχατη συγγνώμη
κ' ύστερις μ' ένα σου φιλί τις φλέβες μου για κόψε.
Koυμέττος Κ.
(23/4/2012, Λευκωσία)
Σ' ΕΝΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΜΑΓΙΟΥ
Ήρθε το θέρος μιαν αυγή,
αυγή για μέ πενθούσα,
έσω, στα στήθια μου, κραυγή...
κραυγή λιμοκτονούσα.
Σ' ένα μπαλκόνι τού Μαγιού,
Μαγιού σ' εκαρτερούσα...
να 'ξερες πόσο, αχ, πολύ...
πολύ σε αγαπούσα.
Πόσα σου φύλαγα φιλιά,
φιλιά που εμαδούσα,
σαν μαργαρίτα η καρδιά...
καρδιά για σέ ανθούσα.
Κουμέττος Κ.
(1/5/2012, Λευκωσία)
Ήρθε το θέρος μιαν αυγή,
αυγή για μέ πενθούσα,
έσω, στα στήθια μου, κραυγή...
κραυγή λιμοκτονούσα.
Σ' ένα μπαλκόνι τού Μαγιού,
Μαγιού σ' εκαρτερούσα...
να 'ξερες πόσο, αχ, πολύ...
πολύ σε αγαπούσα.
Πόσα σου φύλαγα φιλιά,
φιλιά που εμαδούσα,
σαν μαργαρίτα η καρδιά...
καρδιά για σέ ανθούσα.
Κουμέττος Κ.
(1/5/2012, Λευκωσία)
ΦάΝΤΑΣΜΑ ΕίΝΑΙ Ο ΕΧΘΡόΣ
Φάντασμα είναι ο εχθρός -καθόλου, δε διαφέρει-
τάφο δικό μας σκάψαμε με το τσαπί στο χέρι.
Κι όλες τες προίκες των ηθών τες έχουμε ρημάξει,
δάκρυ κυλάει απ' το χθες... στο σήμερα να στάξει.
Φάντασμα είναι ο εχθρός, παρόν και μέλλον τρώει,
γέλια καρδιών μας ξεπουλά... και φέρνει μοιρολόι.
Φάντασμα είναι ο εχθρός, ξοπίσω μας˙ σκιά μας.
Χάρε, για παίξε μια πενιά... για την κατάντιά μας!
Φάντασμα είναι ο εχθρός, γυρνάει δίχα σώμα,
τρέφεται μ' άδολες ψυχές αγνών παιδιών... κι ακόμα˙
σέρνεται μες στες γειτονιές, στα βρέφη δώρα φέρνει
κι όταν θα τον εμπιστευθούν τα όνειρά τους παίρνει.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(16/9/2011, Λευκωσία)
Φάντασμα είναι ο εχθρός -καθόλου, δε διαφέρει-
τάφο δικό μας σκάψαμε με το τσαπί στο χέρι.
Κι όλες τες προίκες των ηθών τες έχουμε ρημάξει,
δάκρυ κυλάει απ' το χθες... στο σήμερα να στάξει.
Φάντασμα είναι ο εχθρός, παρόν και μέλλον τρώει,
γέλια καρδιών μας ξεπουλά... και φέρνει μοιρολόι.
Φάντασμα είναι ο εχθρός, ξοπίσω μας˙ σκιά μας.
Χάρε, για παίξε μια πενιά... για την κατάντιά μας!
Φάντασμα είναι ο εχθρός, γυρνάει δίχα σώμα,
τρέφεται μ' άδολες ψυχές αγνών παιδιών... κι ακόμα˙
σέρνεται μες στες γειτονιές, στα βρέφη δώρα φέρνει
κι όταν θα τον εμπιστευθούν τα όνειρά τους παίρνει.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(16/9/2011, Λευκωσία)
ΤΙ ΚΡίΜΑ, ΟΙΚΟΥΜέΝΗ!
Ψάχνω καρδιάς σου αντηλιά,
ψυχής σου τ' Άγιο-Σπέρμα,
δίδω στο κάρμα δυο φιλιά
κι αυτό γυρνά το κέρμα.
Μια βουβαμάρα, γύρω σου,
ραπίζει τη μιλιά σου˙
λούσε με μύρο βάφτισης...
τ' αμαρτωλά μαλλιά σου.
Όσο κρατά ένας καφές,
για κάτσε να τα πούμε˙
είναι δυο-τρεις επιγραφές,
ο κόσμος μας που ζούμε.
Θέρμη από το τζάκι μου,
για πάρε -μην ξεχάσεις-
κι άκουσε τ' αηδόνια μου˙
αχ, μην τα προσπεράσεις!
Τρέπει δειλούς προς τη φυγή...
το ανεκπλήρωτό τους,
χάνουν, χωρίς να διεκδικούν...
χαράς το μερτικό τους.
Σβήνω του χθες μου αφορμές
κι αιτίες, μη σε χάσω,
μοιάζουν του νου μου συνειρμοί,
με δίχα τάστα μπάσο.
(Σφίγγεις σα μέγγενη τη Γη,
Παράλληλέ μου, πρώτε˙
δένεις το "τώρα" στην αυγή,
το "αύριο" στο "τότε".
Κρύψε με στην Ανταρκτική,
για 'κεί στο Βόρειο Σέλας,
φάση μη δω χιμαιρική,
μη φθάσω σ' όρια τρέλας...
...δείξε μου πρύμνη βαποριού,
που σάλπαρε στα πέρα˙
μάνα, για βράσε μου νερό...
για τσάι στην τσαγιέρα.
Στείλε με στον περιπτερά,
φυλλάδα να σου φέρω,
κύρη μου, έφυγες -νωρίς-
δε σ' έφτασα σα γέρο).
Στέρεψαν οι ελπίδες σου...
τι κρίμα, Οικουμένη!
Στέκεις ψυχρή κι απόκληρη,
στο σκότος μουγκαμένη.
Όσα, που θέλεις να μου πεις,
σε λέξεις δε χωρούνε˙
δε θα σου πω: "Yπερβολές",
τη σκέψη μου αρνούμαι!
Κουμέττος Κ.
(16/7/2012, Λευκωσία)
Ψάχνω καρδιάς σου αντηλιά,
ψυχής σου τ' Άγιο-Σπέρμα,
δίδω στο κάρμα δυο φιλιά
κι αυτό γυρνά το κέρμα.
Μια βουβαμάρα, γύρω σου,
ραπίζει τη μιλιά σου˙
λούσε με μύρο βάφτισης...
τ' αμαρτωλά μαλλιά σου.
Όσο κρατά ένας καφές,
για κάτσε να τα πούμε˙
είναι δυο-τρεις επιγραφές,
ο κόσμος μας που ζούμε.
Θέρμη από το τζάκι μου,
για πάρε -μην ξεχάσεις-
κι άκουσε τ' αηδόνια μου˙
αχ, μην τα προσπεράσεις!
Τρέπει δειλούς προς τη φυγή...
το ανεκπλήρωτό τους,
χάνουν, χωρίς να διεκδικούν...
χαράς το μερτικό τους.
Σβήνω του χθες μου αφορμές
κι αιτίες, μη σε χάσω,
μοιάζουν του νου μου συνειρμοί,
με δίχα τάστα μπάσο.
(Σφίγγεις σα μέγγενη τη Γη,
Παράλληλέ μου, πρώτε˙
δένεις το "τώρα" στην αυγή,
το "αύριο" στο "τότε".
Κρύψε με στην Ανταρκτική,
για 'κεί στο Βόρειο Σέλας,
φάση μη δω χιμαιρική,
μη φθάσω σ' όρια τρέλας...
...δείξε μου πρύμνη βαποριού,
που σάλπαρε στα πέρα˙
μάνα, για βράσε μου νερό...
για τσάι στην τσαγιέρα.
Στείλε με στον περιπτερά,
φυλλάδα να σου φέρω,
κύρη μου, έφυγες -νωρίς-
δε σ' έφτασα σα γέρο).
Στέρεψαν οι ελπίδες σου...
τι κρίμα, Οικουμένη!
Στέκεις ψυχρή κι απόκληρη,
στο σκότος μουγκαμένη.
Όσα, που θέλεις να μου πεις,
σε λέξεις δε χωρούνε˙
δε θα σου πω: "Yπερβολές",
τη σκέψη μου αρνούμαι!
Κουμέττος Κ.
(16/7/2012, Λευκωσία)
ΠΑΤΡίΔΟΣ ΦΑΛΙΜέΝΤΟ
Ντόπιοι με σπείρα πειρατών,
κουρσέψαν' το βασίλειο,
τίτλος της τραγωδίας μας:
"Πατρίδος φαλιμέντο!"
Νύσταξε, πήγε, ξάπλωσε,
νωρίς το κοπλιμέντο,
σ' ένα μουσείο θέαμα,
η δόξα μας: κειμήλιο!
Έλα, εν τάχει, θεριστή˙
και φέρε το δρεπάνι,
έχει η κλίκα τους γιορτή
-προβλέπεται ξενύχτι-
σύρε χορό πυρρίχιο,
κατά το μεσονύχτι˙
γύρω μας κλαίνε ορφανά,
ας κλάψουν κ' οι ρουφιάνοι.
Ψάξε στο σύθαμπο να βρεις...
χαράς μου τοπωνύμιο,
ξύσε στη μνήμη μου πληγή
-που είχε ευτυχήσει-
κέρνα την Δήμητρα να πιει˙
χαλάλι κι αν μεθύσει
κ' ύστερις πάρ' μου την ψυχή
και κράτα την ενθύμιο.
Πάρε, Ιούνη, αγκαλιά...
τον Αύγουστο κ' Ιούλη,
πρώτος λογιέσαι στη σειρά,
για φέρθου σαν πατέρας,
όταν η δύση θα πληγεί
στην κόψη τής ημέρας,
γλέντι μακάβριο θα στηθεί˙
χαμογελάστε, δούλοι!
Τρίζει το μέλλον μας, ριγά˙
κι ο Ήφαιστος βαράει,
μπάζει η θάλασσα ξηρά,
συννέφιασε ο Ύμνος
-λέαινα κείτεται νεκρή,
καθώς κι ο γιος της: σκύμνος-
φλέγουνται τα ιμάτια μας
κ' η γη παραπατάει.
Στείλτε ραπόρτο πειστικό...
στο χθες να μας θυμάται,
στέρεψε λήθης ιατρικό,
νοθεύτηκε το γράσο.
Χτύπα, καμπάνα, μια φορά˙
πριχού τεντώσει λάσο,
όσοι κοιμάστε -μείνετε-
αδίκως, μην ξυπνάτε!
Κουμέττος Κ.
(16/6/2012, Λευκωσία)
Ντόπιοι με σπείρα πειρατών,
κουρσέψαν' το βασίλειο,
τίτλος της τραγωδίας μας:
"Πατρίδος φαλιμέντο!"
Νύσταξε, πήγε, ξάπλωσε,
νωρίς το κοπλιμέντο,
σ' ένα μουσείο θέαμα,
η δόξα μας: κειμήλιο!
Έλα, εν τάχει, θεριστή˙
και φέρε το δρεπάνι,
έχει η κλίκα τους γιορτή
-προβλέπεται ξενύχτι-
σύρε χορό πυρρίχιο,
κατά το μεσονύχτι˙
γύρω μας κλαίνε ορφανά,
ας κλάψουν κ' οι ρουφιάνοι.
Ψάξε στο σύθαμπο να βρεις...
χαράς μου τοπωνύμιο,
ξύσε στη μνήμη μου πληγή
-που είχε ευτυχήσει-
κέρνα την Δήμητρα να πιει˙
χαλάλι κι αν μεθύσει
κ' ύστερις πάρ' μου την ψυχή
και κράτα την ενθύμιο.
Πάρε, Ιούνη, αγκαλιά...
τον Αύγουστο κ' Ιούλη,
πρώτος λογιέσαι στη σειρά,
για φέρθου σαν πατέρας,
όταν η δύση θα πληγεί
στην κόψη τής ημέρας,
γλέντι μακάβριο θα στηθεί˙
χαμογελάστε, δούλοι!
Τρίζει το μέλλον μας, ριγά˙
κι ο Ήφαιστος βαράει,
μπάζει η θάλασσα ξηρά,
συννέφιασε ο Ύμνος
-λέαινα κείτεται νεκρή,
καθώς κι ο γιος της: σκύμνος-
φλέγουνται τα ιμάτια μας
κ' η γη παραπατάει.
Στείλτε ραπόρτο πειστικό...
στο χθες να μας θυμάται,
στέρεψε λήθης ιατρικό,
νοθεύτηκε το γράσο.
Χτύπα, καμπάνα, μια φορά˙
πριχού τεντώσει λάσο,
όσοι κοιμάστε -μείνετε-
αδίκως, μην ξυπνάτε!
Κουμέττος Κ.
(16/6/2012, Λευκωσία)
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Οι χαρακιές σου είν' εννιά˙
γραφήματ' αλφαβήτας.
Σε κάθε τόπο λύτρωση...
το μήνυμά σου φέρνει,
σα σε θωρεί, σε δίλημμα...
βυθίζεται Ακρίτας˙
ελπίδας σημαινόμενο...
η άφιξή σου σπέρνει.
Στην όψη σου, στην κόψη σου˙
οι αλυσίδες σπάνε!
Λαοί που γεύονται σκλαβιά,
σηκώνουνε κεφάλι,
ολόλευκα τα λούσα σου˙
Τo ξεύρεις πως σου πάνε;
M' εσένα... όσοι τάχθηκαν,
φωνάξανε: "Χαλάλι!"
(Επώδυνο, μα χρειάζεται...
πολλές φορές νυστέρι,
για να 'χεις, άνθρωπε, πνοή˙
για να 'χεις την υγειά σου.
Στο στόμα βάλε της ελιάς κλωνί,
σαν περιστέρι,
και τα φτερά σου κούνα τα,
σα να 'τανε σπαθιά σου).
Ζωές τις επανέφερες...
απ' των Δεσμών το κώμα˙
οι ποιητές σού δώρισαν...
μερίδιο τής ψυχής τους.
Ναοί για σέ κι αγάλματα...
υψώθηκαν σε χώμα,
μα τύραννοι σε μίσησαν ˙
αντάμα, κ' η οργή τους.
Πανώρια τ' ακρογιάλια σου,
Παράδεισο θυμίζουν˙
να κ' η Jeanne d'Arc στα χείλια σου
χορεύει μ' Άγια χάρη.
Μανταρινιές και λεμονιές...
στο διάβα σου ανθίζουν.
Για φάνου, Κόρη Όμορφη,
κραυγάζει το φεγγάρι.
Το φως σου ρίξε -τ' άπλετο-
σε σκότος, μαύρα νέφη˙
οι πάντες, σε γνωρίζουνε,
σε λεν: "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!"
Τον Ήλιο φέρε συνοδειά,
να μας χτυπά το ντέφι,
θα στήσουμε τρελό χορό...
στης Κύπρου τη σχεδία.
Κουμέττος Κ.
(12/6/2012, Λευκωσία)
Οι χαρακιές σου είν' εννιά˙
γραφήματ' αλφαβήτας.
Σε κάθε τόπο λύτρωση...
το μήνυμά σου φέρνει,
σα σε θωρεί, σε δίλημμα...
βυθίζεται Ακρίτας˙
ελπίδας σημαινόμενο...
η άφιξή σου σπέρνει.
Στην όψη σου, στην κόψη σου˙
οι αλυσίδες σπάνε!
Λαοί που γεύονται σκλαβιά,
σηκώνουνε κεφάλι,
ολόλευκα τα λούσα σου˙
Τo ξεύρεις πως σου πάνε;
M' εσένα... όσοι τάχθηκαν,
φωνάξανε: "Χαλάλι!"
(Επώδυνο, μα χρειάζεται...
πολλές φορές νυστέρι,
για να 'χεις, άνθρωπε, πνοή˙
για να 'χεις την υγειά σου.
Στο στόμα βάλε της ελιάς κλωνί,
σαν περιστέρι,
και τα φτερά σου κούνα τα,
σα να 'τανε σπαθιά σου).
Ζωές τις επανέφερες...
απ' των Δεσμών το κώμα˙
οι ποιητές σού δώρισαν...
μερίδιο τής ψυχής τους.
Ναοί για σέ κι αγάλματα...
υψώθηκαν σε χώμα,
μα τύραννοι σε μίσησαν ˙
αντάμα, κ' η οργή τους.
Πανώρια τ' ακρογιάλια σου,
Παράδεισο θυμίζουν˙
να κ' η Jeanne d'Arc στα χείλια σου
χορεύει μ' Άγια χάρη.
Μανταρινιές και λεμονιές...
στο διάβα σου ανθίζουν.
Για φάνου, Κόρη Όμορφη,
κραυγάζει το φεγγάρι.
Το φως σου ρίξε -τ' άπλετο-
σε σκότος, μαύρα νέφη˙
οι πάντες, σε γνωρίζουνε,
σε λεν: "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!"
Τον Ήλιο φέρε συνοδειά,
να μας χτυπά το ντέφι,
θα στήσουμε τρελό χορό...
στης Κύπρου τη σχεδία.
Κουμέττος Κ.
(12/6/2012, Λευκωσία)
ΕΛΛάΔΟΣ ΜΟίΡΑ
Δίχα σκιά στέκει η Μοίρα,
μεσίστια... ύψωσε ματιά,
καίει το σώμα της φωτιά˙
από ελπίδα, πλέον, στείρα.
Πώς τώρα μάνα να κοιτάξει
και τι να τάξει στα παιδιά;
Χωρίς προζύμι ή μαγιά˙
ψωμί, αδύνατον, να φτιάξει!
Τα έσω της εξαπατάει,
λαξεύει κίονες ντροπής,
γύρω, πελάγη της φυγής˙
χρησμό, Πυθία, σου ζητάει.
Ελλάδος Μοίρα, μην πλανιέσαι,
δεν έχεις χρέος στην Αυλίδα...
πολιτισμού είσαι κοιτίδα,
να το θυμάσαι, μην ξεχνιέσαι!
κουμέττος κ.
(30/6/2011, λευκωσία)
Δίχα σκιά στέκει η Μοίρα,
μεσίστια... ύψωσε ματιά,
καίει το σώμα της φωτιά˙
από ελπίδα, πλέον, στείρα.
Πώς τώρα μάνα να κοιτάξει
και τι να τάξει στα παιδιά;
Χωρίς προζύμι ή μαγιά˙
ψωμί, αδύνατον, να φτιάξει!
Τα έσω της εξαπατάει,
λαξεύει κίονες ντροπής,
γύρω, πελάγη της φυγής˙
χρησμό, Πυθία, σου ζητάει.
Ελλάδος Μοίρα, μην πλανιέσαι,
δεν έχεις χρέος στην Αυλίδα...
πολιτισμού είσαι κοιτίδα,
να το θυμάσαι, μην ξεχνιέσαι!
κουμέττος κ.
(30/6/2011, λευκωσία)
ΤΥΦΛό ΡΟΜΠόΤ
Ν' αναζητάς το παρασκήνιο,
μάσκες φορούνε στο προσκήνιο
κι εσύ τυφλό ρομπότ, πειθήνιο,
μ' ύφος νεκρό -σ' ουρές- γαλήνιο.
Των συμφερόντων τους πιόνι,
κουβαλητής τους/καμιόνι,
που σέ αλέθουν σε αλώνι
κ' η αφεντιά σου (!) καμαρώνει.
Λεζάντα σού 'βαλαν Πατριώτη,
απόγονοι τού Ισκαριώτη,
"Πολιτισμένε" μου, Αγρότη,
ξύπνα, μην παίζεις τον ιππότη.
Αχ, στης κατάντιας σου την όψη,
της Λευτεριάς ας έρθει κόψη,
δεσμά να της τα πετσοκόψει
–μονάχα, έτσι... θα προκόψει!
Κουμέττος Κ.
(30/3/2013, Λευκωσία)
Ν' αναζητάς το παρασκήνιο,
μάσκες φορούνε στο προσκήνιο
κι εσύ τυφλό ρομπότ, πειθήνιο,
μ' ύφος νεκρό -σ' ουρές- γαλήνιο.
Των συμφερόντων τους πιόνι,
κουβαλητής τους/καμιόνι,
που σέ αλέθουν σε αλώνι
κ' η αφεντιά σου (!) καμαρώνει.
Λεζάντα σού 'βαλαν Πατριώτη,
απόγονοι τού Ισκαριώτη,
"Πολιτισμένε" μου, Αγρότη,
ξύπνα, μην παίζεις τον ιππότη.
Αχ, στης κατάντιας σου την όψη,
της Λευτεριάς ας έρθει κόψη,
δεσμά να της τα πετσοκόψει
–μονάχα, έτσι... θα προκόψει!
Κουμέττος Κ.
(30/3/2013, Λευκωσία)
ΣΤΑ ΚάΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚήΣ...
του τι θα πουν οι άλλοι,
θανάτωσες τα θέλω σου,
πατώντας τη σκανδάλη.
θανάτωσες τα θέλω σου,
πατώντας τη σκανδάλη.
Αγνόησες πως η ψυχή,
αιθέρων είναι κόρη˙
μες σε μπουντρούμια πνίγεται,
ποθά γαλάζια όρη!
αιθέρων είναι κόρη˙
μες σε μπουντρούμια πνίγεται,
ποθά γαλάζια όρη!
Κι αν πίσ' ο χρόνος δε γυρνά
-το χθες μας δεν αλλάζει-
το αύριο μάς καρτερά.......
και μας γλυκοκοιτάζει.
-το χθες μας δεν αλλάζει-
το αύριο μάς καρτερά.......
και μας γλυκοκοιτάζει.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(22/1/2013, Λευκωσία)
(22/1/2013, Λευκωσία)
ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ ΜΑΛΑΚΕΣ!
Στην Corfu, στο Mon Repo,
σ' ακρογιάλι της Σχερίας,
στάχτες μαζεύουνε* νωπές
στα γρανάζια υστερίας.
(*Eίν' αγχίθεοι Ολύμπου
στα κιτάπια του Ομήρου,
έχουν για κουπιά, πηδάλια:
δυο φτερά κάλλους απείρου)
Ο Αλκίνοος μαζί τους,
σπέρμα Ναυσιθόου γόνος,
να κι η Ναυσικά, αντάμα,
να κι ο Οδυσσέας μόνος.
Φαγητό, λουτρά, τραγούδια,
έρωτας, χορός του οίνου,
η χαρά στα πρόσωπά τους,
γίνηκε πυρά του θρήνου.
Aχ, των Φαιάκων οι ψυχές,
σβήνουν Κέρκυρας κουκέτα,
φλέγονται Αλλειματάδες,
οι Μακράδες, η Τρουμπέτα,
λεν οι Λάκωνες -εν κάψας-
σ' εμπρηστές δώστε πλακέτα:
"Tιμής ένεκεν Μαλάκες!"...
μεταξύ μας, πια, βεντέτα.
Κουμέττος Κ.
(2-8-2011, Λευκωσία)
Στην Corfu, στο Mon Repo,
σ' ακρογιάλι της Σχερίας,
στάχτες μαζεύουνε* νωπές
στα γρανάζια υστερίας.
(*Eίν' αγχίθεοι Ολύμπου
στα κιτάπια του Ομήρου,
έχουν για κουπιά, πηδάλια:
δυο φτερά κάλλους απείρου)
Ο Αλκίνοος μαζί τους,
σπέρμα Ναυσιθόου γόνος,
να κι η Ναυσικά, αντάμα,
να κι ο Οδυσσέας μόνος.
Φαγητό, λουτρά, τραγούδια,
έρωτας, χορός του οίνου,
η χαρά στα πρόσωπά τους,
γίνηκε πυρά του θρήνου.
Aχ, των Φαιάκων οι ψυχές,
σβήνουν Κέρκυρας κουκέτα,
φλέγονται Αλλειματάδες,
οι Μακράδες, η Τρουμπέτα,
λεν οι Λάκωνες -εν κάψας-
σ' εμπρηστές δώστε πλακέτα:
"Tιμής ένεκεν Μαλάκες!"...
μεταξύ μας, πια, βεντέτα.
Κουμέττος Κ.
(2-8-2011, Λευκωσία)
ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΝΥΣΤΕΡΙ
στον Φάνη Κρίγκο
Στοχαστικό το βλέμμα σου,
μυριάδες σκέψεις θρέφει,
ρυτίδες μες στο αίμα σου,
σοφίας πλεύσεις διάγουν,
χτυπά ο χρόνος το ρυθμό,
κρατώντας ένα ντέφι,
τα μάτια σου αστείρευτη
οδύνη μού εξάγουν.
Στο αχανές πεδίο τους˙
ένα γιατί θηλάζει,
-Το γάλα ξίνισε, μαμά,
ακούω να της λέει.
Παράκαιρα μια αστραπή...
φτύνει βροχή, χαλάζι,
ψηλά, εκεί, στο Μαχαιρά,
καμμένη σάρκα κλαίει.
Ραπίζ' η μνήμη το παρόν,
για όσα έχει φέρει,
το αύριο παρηγορεί...
πως κάτι θα αλλάξει,
σφιχτά μες στην παλάμη της,
κρατεί στιλπνό μαχαίρι,
το δάκρυ της στο μάγουλο˙
το νιώθει, έχει στάξει.
Στο πέλαγος η θλίψη σου
-κουπί, χωρίς πυξίδα-
η νύχτα γνέθει στη στροφή
ανατολής αστέρι,
τι κι αν ακρίδα θέρισε
-ανήθικα- Πατρίδα,
ο Σείριος σαν πιάσει γραμμή,
βαθιά, θα μπει νυστέρι.
Κουμέττος Κ.
(18-8-2011, Λευκωσία)
στον Φάνη Κρίγκο
Στοχαστικό το βλέμμα σου,
μυριάδες σκέψεις θρέφει,
ρυτίδες μες στο αίμα σου,
σοφίας πλεύσεις διάγουν,
χτυπά ο χρόνος το ρυθμό,
κρατώντας ένα ντέφι,
τα μάτια σου αστείρευτη
οδύνη μού εξάγουν.
Στο αχανές πεδίο τους˙
ένα γιατί θηλάζει,
-Το γάλα ξίνισε, μαμά,
ακούω να της λέει.
Παράκαιρα μια αστραπή...
φτύνει βροχή, χαλάζι,
ψηλά, εκεί, στο Μαχαιρά,
καμμένη σάρκα κλαίει.
Ραπίζ' η μνήμη το παρόν,
για όσα έχει φέρει,
το αύριο παρηγορεί...
πως κάτι θα αλλάξει,
σφιχτά μες στην παλάμη της,
κρατεί στιλπνό μαχαίρι,
το δάκρυ της στο μάγουλο˙
το νιώθει, έχει στάξει.
Στο πέλαγος η θλίψη σου
-κουπί, χωρίς πυξίδα-
η νύχτα γνέθει στη στροφή
ανατολής αστέρι,
τι κι αν ακρίδα θέρισε
-ανήθικα- Πατρίδα,
ο Σείριος σαν πιάσει γραμμή,
βαθιά, θα μπει νυστέρι.
Κουμέττος Κ.
(18-8-2011, Λευκωσία)
ΚΑΝΤΗΛΙ
Καντήλι άναψα στο χθες, μα 'σύ δε βγήκες έξω,
μέσα σε βένθος λησμονιάς θεάθηκες να είσαι,
όταν σε είδα, στην αρχή, εδίσταξα να τρέξω,
μα μ' έσπρωξε έσω φωνή: "Nα πας και μάγια λύσε!".
Σε σκότος/πίσσα τής ψυχής, βυθίστηκα μαζί σου,
μου 'πες για ένα "Σ' Αγαπώ!", που είχες φυλαχτό σου,
σ' ένα σοκάκι τής νυχτός μού δείχνεις νταβατζή σου˙
σε έπιασε και ξέσχισε το άσπρο νυχτικό σου.
Στη χούφτα κράταγες, σφιχτά, λυσίκομο νυστέρι,
στέλνεις στο σώμα μου ματιά˙ προτρέπεις: "Άντε έλα!".
Βρέθηκα δίχως να σκεφτώ η Αίσα τι θα φέρει,
με σένανε, αγάπη μου, στης σάρκας τα μπορντέλα.
Η λάμπα κόκκινο ξερνά, ντουβάρια χρωματίζει,
σα σε ρεμβάζω, όπισθεν, τη μνήμη σού γυρίζω,
δώδεκα ήσουν δεκατριών; το γιασεμί μυρίζει,
με χάδια στην αγκάλη μου, γλυκά σού ψιθυρίζω:
Δεν ξέρεις πόσο "Σ' Αγαπώ!", προτίμα να μη μάθεις.
Μέχρι ψηλά στον ουρανό, που λάμπουνε τ’ αστέρια;
Όχι, εκεί, είναι κοντά! Αν θα σου πω θα πάθεις...
Να πάθω κάτι δεν μπορεί, μες στα δικά σου χέρια.
Με κοίταγες κι εγώ γλυκά, σε πίεζα στο στρώμα,
θύμησες ντόμπρες, διαυγείς, σου χάραζα στα χείλη˙
δείχνεις προς ίσαλο ψυχής, μου λες κι αλλάζεις χρώμα:
"Tα μάγια κι αν ελύθηκαν, σβηστό είν' το καντήλι!".
Κουμέττος Κ.
(7-2-2011, Λευκωσία)
Καντήλι άναψα στο χθες, μα 'σύ δε βγήκες έξω,
μέσα σε βένθος λησμονιάς θεάθηκες να είσαι,
όταν σε είδα, στην αρχή, εδίσταξα να τρέξω,
μα μ' έσπρωξε έσω φωνή: "Nα πας και μάγια λύσε!".
Σε σκότος/πίσσα τής ψυχής, βυθίστηκα μαζί σου,
μου 'πες για ένα "Σ' Αγαπώ!", που είχες φυλαχτό σου,
σ' ένα σοκάκι τής νυχτός μού δείχνεις νταβατζή σου˙
σε έπιασε και ξέσχισε το άσπρο νυχτικό σου.
Στη χούφτα κράταγες, σφιχτά, λυσίκομο νυστέρι,
στέλνεις στο σώμα μου ματιά˙ προτρέπεις: "Άντε έλα!".
Βρέθηκα δίχως να σκεφτώ η Αίσα τι θα φέρει,
με σένανε, αγάπη μου, στης σάρκας τα μπορντέλα.
Η λάμπα κόκκινο ξερνά, ντουβάρια χρωματίζει,
σα σε ρεμβάζω, όπισθεν, τη μνήμη σού γυρίζω,
δώδεκα ήσουν δεκατριών; το γιασεμί μυρίζει,
με χάδια στην αγκάλη μου, γλυκά σού ψιθυρίζω:
Δεν ξέρεις πόσο "Σ' Αγαπώ!", προτίμα να μη μάθεις.
Μέχρι ψηλά στον ουρανό, που λάμπουνε τ’ αστέρια;
Όχι, εκεί, είναι κοντά! Αν θα σου πω θα πάθεις...
Να πάθω κάτι δεν μπορεί, μες στα δικά σου χέρια.
Με κοίταγες κι εγώ γλυκά, σε πίεζα στο στρώμα,
θύμησες ντόμπρες, διαυγείς, σου χάραζα στα χείλη˙
δείχνεις προς ίσαλο ψυχής, μου λες κι αλλάζεις χρώμα:
"Tα μάγια κι αν ελύθηκαν, σβηστό είν' το καντήλι!".
Κουμέττος Κ.
(7-2-2011, Λευκωσία)
ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ
Γήρας τσαπίζει χρόνου/δέρματος ρυτίδες,
σφάζουν τη μνήμη τού ηλιάτωρα αχτίδες,
γύρω σκοτάδι, ατελεύτητο, στο χθες μας,
οι ενοχές μας, περασμένες εποχές μας.
Πέφτοντας σβήνει της ψυχής μας το αστέρι,
νύχτα καρφώνει στο λαιμό του το μαχαίρι,
κόβει ελπίδες, που δεν πρόλαβαν να 'ρθούνε,
μια καλημέρα, πριν πεθάνουν δεν θα πούνε.
Μίτος Αριάδνης˙ οι στιγμές μας σε κουβάρι.
Φεύγει χειμώνας! Έχε γεια, κουτσέ Φλεβάρη!
Άνοιξη, έλα -κι ας δεν φέρεις καλοκαίρι-
ίσως, να φέρει ένα άνθος σου τ' αγέρι.
Στέκει ρολόι και ρεμβάζει σαλιγκάρι,
βρέχει λουλούδια απ' τον Πλούτωνα στον Άρη,
δούλα Σελήνη, τρέξε μάζεψε τη σκόνη˙
Ήφαιστε, χτύπα με συμπόνοια το αμόνι.
Γύρνα, Μαρία, δες -ψηλά- τον Ναζωραίο,
γέρνει κεφάλι, το Αμήν είναι μοιραίο,
σπέρνει Αλήθεια, στάλα αίμα Του στο χώμα˙
μάνα, λογχίζουν σε Σταυρό τού Υιού σου σώμα.
Koυμέττος Κ.
(8-10-2011, Λευκωσία)
Γήρας τσαπίζει χρόνου/δέρματος ρυτίδες,
σφάζουν τη μνήμη τού ηλιάτωρα αχτίδες,
γύρω σκοτάδι, ατελεύτητο, στο χθες μας,
οι ενοχές μας, περασμένες εποχές μας.
Πέφτοντας σβήνει της ψυχής μας το αστέρι,
νύχτα καρφώνει στο λαιμό του το μαχαίρι,
κόβει ελπίδες, που δεν πρόλαβαν να 'ρθούνε,
μια καλημέρα, πριν πεθάνουν δεν θα πούνε.
Μίτος Αριάδνης˙ οι στιγμές μας σε κουβάρι.
Φεύγει χειμώνας! Έχε γεια, κουτσέ Φλεβάρη!
Άνοιξη, έλα -κι ας δεν φέρεις καλοκαίρι-
ίσως, να φέρει ένα άνθος σου τ' αγέρι.
Στέκει ρολόι και ρεμβάζει σαλιγκάρι,
βρέχει λουλούδια απ' τον Πλούτωνα στον Άρη,
δούλα Σελήνη, τρέξε μάζεψε τη σκόνη˙
Ήφαιστε, χτύπα με συμπόνοια το αμόνι.
Γύρνα, Μαρία, δες -ψηλά- τον Ναζωραίο,
γέρνει κεφάλι, το Αμήν είναι μοιραίο,
σπέρνει Αλήθεια, στάλα αίμα Του στο χώμα˙
μάνα, λογχίζουν σε Σταυρό τού Υιού σου σώμα.
Koυμέττος Κ.
(8-10-2011, Λευκωσία)
ΑΠΙΣΤΙΑ
Πέρασαν χρόνια, δίχως να τον ξεπεράσεις,
τώρα τον βρήκες˙ όμως, πάλι, θα τον χάσεις.
Τρέμεις στη σκέψη, μ' αμαρτία σε κυκλώνει,
σαν η ψυχή σου, έσω της κλαίει, ματώνει.
Η απιστία θίγει την ανατροφή σου,
ένα στεφάνι στο κεφάλι -φυλακή σου-
δίχως τις βέρες, σαν πουλί χαμένο μοιάζεις˙
πόθος/φτερά σου, στο κενό φιλιά του στάζεις.
Ήθος φυλάεις, νύχια βγάζεις σαν αγρίμι,
μ' άλλα φωνάζει απ' την πλώρη σου η πρύμη˙
όσα κι αν κρύβεις, δάκρυα σου τα φανερώνουν,
πνίγουν εσένα, σαν τις νύχτες σ' ανταμώνουν.
Λάθος σημείο, διάλεξες για να ποντάρεις,
βάθος θαλάσσης, σ' αναμένει να φουντάρεις˙
όλα, τριγύρω, σου θυμίζουν ένα σώμα,
έχεις λαχτάρα: ένα χάδι του σε στρώμα.
Ρίγη η μνήμη, τα χαράματα σού φέρνει,
σφαίρα φαντάζει, το κορμί σου γυροφέρνει˙
μια ευκαιρία, δώσ' της την και θα εισβάλει,
μες στην καρδιά σου, ένα τέλος για να βάλει.
Πτώση προσβλέπουν της Βαστίλης Παριζιάνοι,
τύφος σαρίζει˙ κλαίν' αδέρφια οι Ινδιάνοι,
στη Σιβηρία, στα Ουράλια, στην Ασία,
τον Ταμερλάνο στοιχειώνει δυσπλασία.
Φεύγει η Μοίρα, την Αγάπη παρατάει,
άπιστος, πάλι, ο Θωμάς στέκει/κοιτάει˙
Φταίει, κραυγάζει, ο ανάδρομος Ερμής μου,
σάλπαρε, πάει... ήτο ύστατη ελπίς μου!
Koυμέττος Κ.
(9-10-2011, Λευκωσία)
Πέρασαν χρόνια, δίχως να τον ξεπεράσεις,
τώρα τον βρήκες˙ όμως, πάλι, θα τον χάσεις.
Τρέμεις στη σκέψη, μ' αμαρτία σε κυκλώνει,
σαν η ψυχή σου, έσω της κλαίει, ματώνει.
Η απιστία θίγει την ανατροφή σου,
ένα στεφάνι στο κεφάλι -φυλακή σου-
δίχως τις βέρες, σαν πουλί χαμένο μοιάζεις˙
πόθος/φτερά σου, στο κενό φιλιά του στάζεις.
Ήθος φυλάεις, νύχια βγάζεις σαν αγρίμι,
μ' άλλα φωνάζει απ' την πλώρη σου η πρύμη˙
όσα κι αν κρύβεις, δάκρυα σου τα φανερώνουν,
πνίγουν εσένα, σαν τις νύχτες σ' ανταμώνουν.
Λάθος σημείο, διάλεξες για να ποντάρεις,
βάθος θαλάσσης, σ' αναμένει να φουντάρεις˙
όλα, τριγύρω, σου θυμίζουν ένα σώμα,
έχεις λαχτάρα: ένα χάδι του σε στρώμα.
Ρίγη η μνήμη, τα χαράματα σού φέρνει,
σφαίρα φαντάζει, το κορμί σου γυροφέρνει˙
μια ευκαιρία, δώσ' της την και θα εισβάλει,
μες στην καρδιά σου, ένα τέλος για να βάλει.
Πτώση προσβλέπουν της Βαστίλης Παριζιάνοι,
τύφος σαρίζει˙ κλαίν' αδέρφια οι Ινδιάνοι,
στη Σιβηρία, στα Ουράλια, στην Ασία,
τον Ταμερλάνο στοιχειώνει δυσπλασία.
Φεύγει η Μοίρα, την Αγάπη παρατάει,
άπιστος, πάλι, ο Θωμάς στέκει/κοιτάει˙
Φταίει, κραυγάζει, ο ανάδρομος Ερμής μου,
σάλπαρε, πάει... ήτο ύστατη ελπίς μου!
Koυμέττος Κ.
(9-10-2011, Λευκωσία)
ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ
Μερόνυχτα καρτέραγες, να έρθουν να σε βρούνε,
ιππότες σ' άσπρα άλογα, εκεί, στη γειτονιά σου,
μεγάλο ένα "Σ' ΑΓΑΠΩ!" στα χείλια να σ' το πούνε˙
κλειστή την πόρτα κράταγες, με ήθος/κλειδωνιά σου.
Το Κάστρο τής Αγνότητας το φύλαγες για έτη,
ποτέ σου, δεν το θέλησες, ανήθικα να πέσει,
ο τρόμος σε κυρίευε, μπροστά σε μαραφέτι,
μ' αυτό, ποτέ, δεν ήθελες, για πάντα, να διαρκέσει.
Τα σκέλια σου, αδιάκοπα, την ώρα προσδοκούσαν,
τ' αράχνιασε η προσμονή, σε ξεχασμένη στάση,
το τρένο, που ανέμεναν, που χρόνια λαχταρούσαν,
να 'ρθει μια μέρα˙ δεν ήρθε ή έχει, πια, περάσει;
Ελπίδες; Τέφρες˙ κάηκαν, ολάκερες στο ράφι,
σαν πήρες την απόφαση να βγεις απ' το καβούκι,
το θάμνο σου τον κλάδεψες -ψαλίδι και ξυράφι-
εκ Πάτρας-Πύργο διαδρομή˙ ταπέλα πλαζ: Παλούκι.
Σοκάκια πήρες μια βραδιά, να έβρεις θύμα/θύτη,
μια κουκουβάγια σ' έβλεπε γιομάτη απορία.
Ο έρωτας μπατίρησε; Ρωτά η Αφροδίτη.
Τα πάντα είναι σχετικά! Της λέει Θεωρία.
Τον πρώτο, που αντάμωσες, του έκλεισες το μάτι,
μ' αυτός στο ξεκαθάρισε πως ήταν κι είναι gay,
στην κάμαρά σου, αδειανό, περίμενε κρεβάτι˙
αντρών σε κάθε photo τους˙ λεζάντα: φευγαλέοι.
Βρε, δες κακό που έπαθα˙ αδίκως, προσδοκούσα,
τα χείλια σου ξεστόμισαν, γιομάτα πόνου φρίκη,
σε μαργαρίτες μίλαγα και πέταλα μαδούσα,
η έρμη πού να ήξερα, πως "ΤΕΛΟΣ" τ' αντριλίκι.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(3-4-2011, Λευκωσία)
Μερόνυχτα καρτέραγες, να έρθουν να σε βρούνε,
ιππότες σ' άσπρα άλογα, εκεί, στη γειτονιά σου,
μεγάλο ένα "Σ' ΑΓΑΠΩ!" στα χείλια να σ' το πούνε˙
κλειστή την πόρτα κράταγες, με ήθος/κλειδωνιά σου.
Το Κάστρο τής Αγνότητας το φύλαγες για έτη,
ποτέ σου, δεν το θέλησες, ανήθικα να πέσει,
ο τρόμος σε κυρίευε, μπροστά σε μαραφέτι,
μ' αυτό, ποτέ, δεν ήθελες, για πάντα, να διαρκέσει.
Τα σκέλια σου, αδιάκοπα, την ώρα προσδοκούσαν,
τ' αράχνιασε η προσμονή, σε ξεχασμένη στάση,
το τρένο, που ανέμεναν, που χρόνια λαχταρούσαν,
να 'ρθει μια μέρα˙ δεν ήρθε ή έχει, πια, περάσει;
Ελπίδες; Τέφρες˙ κάηκαν, ολάκερες στο ράφι,
σαν πήρες την απόφαση να βγεις απ' το καβούκι,
το θάμνο σου τον κλάδεψες -ψαλίδι και ξυράφι-
εκ Πάτρας-Πύργο διαδρομή˙ ταπέλα πλαζ: Παλούκι.
Σοκάκια πήρες μια βραδιά, να έβρεις θύμα/θύτη,
μια κουκουβάγια σ' έβλεπε γιομάτη απορία.
Ο έρωτας μπατίρησε; Ρωτά η Αφροδίτη.
Τα πάντα είναι σχετικά! Της λέει Θεωρία.
Τον πρώτο, που αντάμωσες, του έκλεισες το μάτι,
μ' αυτός στο ξεκαθάρισε πως ήταν κι είναι gay,
στην κάμαρά σου, αδειανό, περίμενε κρεβάτι˙
αντρών σε κάθε photo τους˙ λεζάντα: φευγαλέοι.
Βρε, δες κακό που έπαθα˙ αδίκως, προσδοκούσα,
τα χείλια σου ξεστόμισαν, γιομάτα πόνου φρίκη,
σε μαργαρίτες μίλαγα και πέταλα μαδούσα,
η έρμη πού να ήξερα, πως "ΤΕΛΟΣ" τ' αντριλίκι.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(3-4-2011, Λευκωσία)
GUERNICA
Σάρκες ξεσχίζονται, το αίμα ρέει ποτάμι,
βρέχει μνημόσυνα, καρδιών το χρώμα κατράμι˙
πόλεμος γένεται, η γη συλλέγει τον πόνο,
πέτρα φασκιώνεται, γλιτώνει Δίας˙ τον Κρόνο.
Σύνορα σβήνονται, γραμμές κανόνια ορίζουν,
πρόσωπα κρύβονται, μανάδες θλίψη αθροίζουν˙
ήθη λυμαίνονται, δάχτυλα βγάζουν μαχαίρια,
δάχτυλα, ίδια˙ μικρά μετρούσαν αστέρια.
Δάκρυ απλώνεται˙ του γέλιου πνίγει την όψη,
Ύμνος στη Ζάκυνθο, σπαθιού τροχίζει την κόψη.
Να, η Guernica! Picasso, άσπρο, γκρι, μαύρο˙
Prado, σου πήρανε τον πίνακα με τον ταύρο.
Πέρσες, Ασσύριοι˙ Ρωμαίων: Μare Superum!
Cunning in Hebrew? Προφέρουν λέξη, λεν: erum.
Μέγας Αλέξανδρος το γόρδιο κόβει δεσμό του.
Xitler, τετέλεσται!˙ πληρώνει τον κομπασμό του.
Άνθρωπε, άδικα, συν/θλίβεις άλλους ανθρώπους,
να 'χεις, είν' άσκοπο, κοτσιάνι όλους τους τόπους.
Δίπλα σου, κοίταξε! Η φάτσα τι κι αν διαφέρει;
Όλους μας, κάποτε, μιας μάνας τάισε χέρι.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(16-5-2011, Λευκωσία)
Σάρκες ξεσχίζονται, το αίμα ρέει ποτάμι,
βρέχει μνημόσυνα, καρδιών το χρώμα κατράμι˙
πόλεμος γένεται, η γη συλλέγει τον πόνο,
πέτρα φασκιώνεται, γλιτώνει Δίας˙ τον Κρόνο.
Σύνορα σβήνονται, γραμμές κανόνια ορίζουν,
πρόσωπα κρύβονται, μανάδες θλίψη αθροίζουν˙
ήθη λυμαίνονται, δάχτυλα βγάζουν μαχαίρια,
δάχτυλα, ίδια˙ μικρά μετρούσαν αστέρια.
Δάκρυ απλώνεται˙ του γέλιου πνίγει την όψη,
Ύμνος στη Ζάκυνθο, σπαθιού τροχίζει την κόψη.
Να, η Guernica! Picasso, άσπρο, γκρι, μαύρο˙
Prado, σου πήρανε τον πίνακα με τον ταύρο.
Πέρσες, Ασσύριοι˙ Ρωμαίων: Μare Superum!
Cunning in Hebrew? Προφέρουν λέξη, λεν: erum.
Μέγας Αλέξανδρος το γόρδιο κόβει δεσμό του.
Xitler, τετέλεσται!˙ πληρώνει τον κομπασμό του.
Άνθρωπε, άδικα, συν/θλίβεις άλλους ανθρώπους,
να 'χεις, είν' άσκοπο, κοτσιάνι όλους τους τόπους.
Δίπλα σου, κοίταξε! Η φάτσα τι κι αν διαφέρει;
Όλους μας, κάποτε, μιας μάνας τάισε χέρι.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(16-5-2011, Λευκωσία)
DON QUIXOTE DE LA MANCHA
Έχ' η ζωή μας -δείτε τες- έκλυτες λεζάντες,
έναν ιππότη χάραξε μέσα μας, Cervantes.
Ποτάμι ρέει τ' άδικο, το πνίγει το μυαλό μας,
δήθεν, Miguel, ορκίζουνται θέλουνε το καλό μας.
Τον Sancho Panza ξύπνα τον και την Dulcinea,
για δόξα λόγο να 'χουμε... τάμα προς μια νέα,
π' αγάπη δίδει άπλετη, με χρέος έναντί της,
να την ποθούμ' ολάκερη, πιότερο την ψυχή της.
Σε σταυροδρόμι γνώριμο, στέρφοι σα βρεθούμε,
την καρπερή την αρετή θα πολιορκούμε.
Κ' η διάκριση -παράσημο- προς καλοσύνης δρόμο,
θα' ναι σταυρός, ολόφωτος, σε σωτηρίας ώμο.
Θα στέκουν ανεμόμυλοι -τέρατα μπροστά μας-
σαν μέρμηγκες θα φαίνουνται... δίπλα τα οστά μας.
Με τόλμη, πόνου αντοχή, θα μας ποθούν οι νίκες,
αν τα σπαθιά μας -έντιμα- θα 'ν' έξω απ' τις θήκες.
Don Quixote de la Μancha, δες ψηλά τ’ αστέρι,
η φαντασία λεύτερη... πνέει με τ' αγέρι,
δοκιμασίες κι αν φανούν, τα έσω ατσαλώνουν,
οι "καθώς πρέπει" το σκασμό, να μη μας τσαλακώνουν!
Κουμέττος Κ.
(24/8/2010, Λευκωσία)
Έχ' η ζωή μας -δείτε τες- έκλυτες λεζάντες,
έναν ιππότη χάραξε μέσα μας, Cervantes.
Ποτάμι ρέει τ' άδικο, το πνίγει το μυαλό μας,
δήθεν, Miguel, ορκίζουνται θέλουνε το καλό μας.
Τον Sancho Panza ξύπνα τον και την Dulcinea,
για δόξα λόγο να 'χουμε... τάμα προς μια νέα,
π' αγάπη δίδει άπλετη, με χρέος έναντί της,
να την ποθούμ' ολάκερη, πιότερο την ψυχή της.
Σε σταυροδρόμι γνώριμο, στέρφοι σα βρεθούμε,
την καρπερή την αρετή θα πολιορκούμε.
Κ' η διάκριση -παράσημο- προς καλοσύνης δρόμο,
θα' ναι σταυρός, ολόφωτος, σε σωτηρίας ώμο.
Θα στέκουν ανεμόμυλοι -τέρατα μπροστά μας-
σαν μέρμηγκες θα φαίνουνται... δίπλα τα οστά μας.
Με τόλμη, πόνου αντοχή, θα μας ποθούν οι νίκες,
αν τα σπαθιά μας -έντιμα- θα 'ν' έξω απ' τις θήκες.
Don Quixote de la Μancha, δες ψηλά τ’ αστέρι,
η φαντασία λεύτερη... πνέει με τ' αγέρι,
δοκιμασίες κι αν φανούν, τα έσω ατσαλώνουν,
οι "καθώς πρέπει" το σκασμό, να μη μας τσαλακώνουν!
Κουμέττος Κ.
(24/8/2010, Λευκωσία)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)