ΑΣύΛΛΗΠΤΟΣ Ο έΝΟΧΟΣ

Σταυρός βαρύς κι ασήκωτος...
απέραντος ο πόνος.
με λέξεις είν' ανείπωτος,
αδιάβαστος κι ατύπωτος,
ονείρων δολοφόνος.

Η δίψα ψάχνει για νερό...
κι ο χρόνος καταρρέει,
το "χθες" μας ήτο δροσερό,
το "αύριο" στέκεται ξερό,
παντού -στο "τώρα"- χρέη.

Ασύλληπτος ο ένοχος
κ' οι κλώνοι του, συνάμα...
στο έγκλημα συμμέτοχος,
ταυτόσημος συνένοχος...
στ' αλύτρωτό μας δράμα.

Εξόφθαλμα τα λάθη του...
κι αρνιέται την ευθύνη.
Αφαίμαξε τα πάθη του,
πονέσανε οι γνάθοι του˙
λουσμένος κοκαΐνη.

Γυρνά την πλάτη στην ντροπή,
καθώς βρυχούν αλήθειες,
η μνήμη βάφεται σιωπή,
μια μάνα κλαίει σκυθρωπή...
κι εκλείψαν κ' οι βοήθειες.

Για ποιας πουτάνας την τιμή...
ο κόσμος μας καυχιέται;
Υποκρισία, ξεπεσμός...
κι ο γόρδιος μας ο δεσμός...
κι αν κόβεται... κολλιέται.

Koυμέττος Κ.
(15/8/2012, Λευκωσία)