ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Ποθάω στ’ αφανέρωτα, ν’ ακούσω τη λαλιά σου,
σανίδωσα τον έρωτα να φτάσω στην καρδιά σου˙ 
λειψός στην απουσία σου, σαν καλαμιά φαντάζω,
στον κάμπο γέλια και χαρές, μα ’γώ αναστενάζω.

Αχ, στην αγκάλη μου να ’ρθεις -την ώρα αναμένω-
να γεύομαι τα χείλια σου με τζάκι αναμμένο,
σκαρί να ’σαι στο σώμα μου˙ χειμώνα, καλοκαίρι,
αμυγδαλιά την άνοιξη, φθινόπωρο αστέρι.

Στις Πλάτρες αηδόνια, πετούν, κελαηδούνε,
λουλούδια στα μπαλκόνια, ανθούν, μοσχοβολούνε,
το κύμα στέλνει με αφρό στην άμμο μύρια χάδια˙
μες στην αγάπη, όμορφα, φαντάζουν τα ψεγάδια.

Κουμέττος Κ.
(29-9-2011, Λευκωσία)