ΞΗΡΑΜέΝΑ ΠΗΓάΔΙΑ

Φθινόπωρο, ράντισε δροσιά το λιοπύρι!
Καλώς τον Σεπτέμβρη˙ απ' το παραθύρι.
Ξεδίψασμα, γάργαρο, ζητά το γιοφύρι
κι η μέλισσα ψάχνει της άνοιξης γύρη.

Ψιλόβροχου σάλπισμα το χώμα κραδαίνει,
ο τρύγος αγάπες με οίνο λωλαίνει,
η πλάση -τριγύρου μας- σιγά, ξαποσταίνει,
καρδιές, κουρασμένες... η ψύχρα ξεδένει.

Ματιές -φυλλοβόλες μας- η μνήμη καδρώνει,
στις Πλάτρες δακρύζει ωδή τ' αηδόνι,
μεσίστιος ο πόθος μου κι η χαρά χελιδόνι,
το δέρμα στενάζει, πληγές του μπαλώνει.

Λειψή η αγκάλη μου˙ μες σ' άγευστα βράδια,
ο Έρωτας, ξέρω, μετριέται με χάδια,
μα τώρα τα χέρια μου; Απόκληρα κι άδεια,
στεγνά, ξηραμένα... φαντάζουν πηγάδια.

Κουμέττος Κ.
(12-9-2006, Λευκωσία)