Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Aνάλωσες με λάθος άντρες την καρδιά σου˙
τα χρόνια φεύγουνε, χωρίς να ευτυχήσεις.
Αλί σου! Πνίγηκαν στο κύμα τα φιλιά σου,
χαμένες πήγαν προσευχές σου και δεήσεις.

Ρυτίδες γύρω απ' τα μάτια σου φυτρώνουν,
τις νύχτες, μόνη, σ' άδεια κλίνη ξενυχτάεις˙
τα όνειρά σου -τ' ανεκπλήρωτα- στα χώνουν,
σαν μαργαρίτων σου τα πέταλα μαδάεις.

Τα δάκρυα τρέχουν της Σελήνης σαν ποτάμι,
το παρελθόν σου αντικρύζει και ριγάει˙
στου πιστολιού της σφαίρα βάζει τη θαλάμη,
πυροβολεί κι η μνήμη σου πεθαίνει, πάει.

Με δίχα πριν μια νέα μέρα σ' ανταμώνει,
λευκές σελίδες η ζωή σου περικλείει˙
παλιές πληγές σου δεν τις βλέπω -όλα χιόνι-
ο ήλιος σου φωτίζει/λάμπει και δεν δύει.

Μα ξένο σώμα σε καθρέφτες συναντάεις,
θωρείς παράξεν' άγνωστή σου η μορφή σου˙
αλλότριο βλέμμα μες στα μάτια σου κοιτάεις,
αυτή που ήξερες δεν είναι, πια, γνωστή σου.

Το χθες που έζησες, ποθάς να έχεις πίσω:
χαρές και λύπες σου, τα σφάλματα, ακόμα˙
φωνάζεις: "Θέλω μ' όσα έχτισα να ζήσω,
παρά να ζω με μια νεκρή ψυχή στο σώμα!"

Κουμέττος Κ.
(14-5-2012, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου