ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ

Αναλαμπές λάμας σπαθιού, που σέρνουνε ιππότες,
υποτελείς των κομητών με μέλλον νεφελώδες,
καταχωρούνται πιστωτές στου έρωτα τις νότες˙ 
η φερεγγυότης χρεωστών; τοπίον ομιχλώδες.

Παραχαράχτηκε πληγή με άνθος να φαντάζει,
κελαηδούνε αστραπές, προτού βροχή να φτάσει,
κατατρεγμένη οιμωγή θωρεί κι αναστενάζει,
μα το παιχνίδι πριν χαθεί, αρνείται να το χάσει.

Ανεμολόγιο το κορμί! Πυξίδα του; το πάθος,
αγκομαχούνε τα σκυλιά, φυγόκεντρα σαν τρέχουν,
το κουρδιστήρι μεριμνά, για να προλάβει λάθος,
οι αποφάσεις της ζωής το ρίσκο τους το έχουν.

Παραμιλούνε οι σιωπές τις λέξεις που δεν είπες,
φεγγοβολά ο ουρανός να βγάλω το αγκάθι,
χαμογελάει μια ρωγμή μπροστά σε χίλιες τρύπες,
τον Μακεδόνα είδα χθες, μα ύστερις εχάθη.

Μη μ' αγαπήσεις άλλο πια, δεν έχω να σου δώσω,
αποστραγγίστηκα εψές στα πόδια μιας τροτέζας,
επιδερμίδα μιας νυχτός μ' επλάνεψε να νιώσω:
τις ψαλμωδίες του Δαυίδ σε λάρυγγα σαντέζας.

Κουμέττος Κ.
(10/8/2009, Λευκωσία)