ΑΓΚΑΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ

Χαράματα η σκέψη μου ξυπνά και μ' αγκαλιάζει
σαν μάνα μου, μ' ένα φιλί, μου συγχωρά τα λάθη:
"Ο άνθρωπος -αγόρι μου- στην όψη κι αν αλλάζει,
παιδί θα είναι, πάντοτε, μες στης καρδιάς τα βάθη!".

Γυμνός, εκεί, βαφτίστηκα στον ποταμό Ιορδάνη
-ποτέ μου δεν επόθησα την ύλη να κατέχω-
ο δρόμος που εδιάλεξα: αγκάθινο στεφάνι˙
στιγμή δεν το μετάνιωσα, παράπονο δεν έχω.

Στενά σοκάκια διάβαινα από μικρός, θυμάμαι,
τo ήθος μου προφύλαγα από τους τυμβωρύχους,
μα τώρα που μεγάλωσα, πριν σας ειπώ: "Kοιμάμαι!",
διαβάζω για νανούρισμα τού Παλαμά δυο στίχους:

Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα κι ἂς τὸ πατοῦν οἱ ξένοι,
-τα μάτια μου δακρύζουνε... κατόπιν, συνεχίζω-
στοιχειὸ εἶναι καὶ μὲ προσκαλεῖ· ψυχή, καὶ μὲ προσμένει˙
και καβαλώντας τ' όνειρο προς το χωριό λαμνίζω.

Στον τόπο μου προσκύνημα, σαν ξένος -πια- πηγαίνω,
με φανοστάτη: θύμησες˙ δικλώ στα περασμένα,
το Χρέος μου λυποθυμά κι ευτύς το συνεφέρνω:
"Κανείς ποτέ δεν πρόκοψε με χώματα κλεμμένα!".

Κουμέττος Κ.
(22-4-2012, Λευκωσία)