ΟΛΑΝΘΙΣΤΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

Σε δυο τροχούς τα χέρια σου κυλάνε τη ζωή σου˙
στο βλέμμα σου κουρνιάζουνε των αητών βλαστάρια,
μυρίζουνε τριαντάφυλλα, τουλίπες Παραδείσου
κι αμέτρητα -ολόλευκα- μετρώ μαργαριτάρια.

Το σθένος σου καλύπτεται μες στο χαμόγελό σου,
στρατοί θα το ζηλεύανε αν το 'βλεπαν σε μάχη.
Mα να σκοτώνεις άνθρωπο, για σέ: ανώφελό σου,
δακρύζεις σα θερίζουνε μες στο χωράφι στάχυ.

H μάνα που σ' ανάθρεψε και σ' είχε πριν γεννήσει,
περήφανη καταμετρά τα κατορθώματά σου˙
κι ο κύρης σου τα βλέφαρα -για πάντα πριν τα κλείσει-
για χάρην σου τα άνοιξε να δει τα όμματά σου.

Το νόημα το έπιασες, προτού αυτό εσένα˙
ταχύρυθμα μεγάλωσες κι αντρώθηκες μ' αλήθειες.
Ποτέ δεν καταδέκτηκες χαζίρικα, κλεμμένα,
στα έσω τής καρδούλας σου: αστείρευτες προμήθειες.

Στα χνάρια σου ολάνθιστες φυτρώνουν οι ελπίδες,
οι εποχές ενώνουνται σε μι' άνοιξη αιώνια˙
ο κόσμος μας στην όψη σου: στιλπνός, χωρίς ρυτίδες,
γιομάτος για τον δίπλα του μ' απύθμενη συμπόνοια.

Θα ήθελα να γένεσουν των νέων Ευαγγέλιο,
υφάντρα για το ήθος τους και το ανάγιωμά τους.
Aρχών τους η κολώνα τους -το πιο γερό θεμέλιο-
υπόστρωμα ποιότητας˙ ψυχής τ' αστάρωμά τους!

Κουμέττος Κ.
(3/10/2012, Λευκωσία)