Κι αν το βλέπεις ν' αράζει, πάντα, ήρεμο το λιοντάρι είναι που τίποτα δεν το φοβίζει, είναι που ξέρει καλά τις δυνατότητές του!

κουμΕττος κ.
(24/9/17 - 17:07, λευκωσία)

ΠΡΟΣ ΓΟΝΕίΣ

Προσοχή λίγο! Δεν είστε, μόνο, το πρότυπο των παιδιών σας. Το ίδιο πρότυπο θα χρησιμοποιήσουν κι αυτά, για να μεγαλώσουν, μια μέρα... και τα δικά τους παιδιά. Είτε υιοθετώντας τα καλά σας, αλλά και τ' αρνητικά σας... είτε υιοθετώντας τα καλά σας, απορρίπτοντας τ' αρνητικά σας... είτε, όμως... και τ' αντίστροφο!

κουμΕττος κ.
(24/9/17 - 16:38, λευκωσία)

Πολλοί βιάζονται να σου πουν τα σ' αγαπώ τους. Το ίδιο άγευστα θα τρώνε: ωμά τα κρέατα κι άγουρα τα φρούτα και τα λαχανικά τους. Μακριά τους!

κουμΕττος κ.
(24/9/17 - 15:16, λευκωσία)

Η ζήλια, όπως και το άγχος... όπως και το καθετί, θα έλεγα, έχουν ως ένα σημείο και τα θετικά τους, αλλά από ένα σημείο και μετά ξεκινούν να γίνονται κουραστικά και ψυχοφθόρα, ξεκινούν να γίνονται αρρώστια........ να γίνονται θάνατος. Κι όχι για τους γύρω σου, αλλά για σένα. Διότι οι γύρω σου... θ' απομακρυνθούν από εσένα και θα τη γλιτώσουν. Eνώ, εσύ... πού θα πας;

κουμΕττος κ.
(24/9/17 - 12:56, λευκωσία)

Και κοίτα να μην ξεχάσεις ν' αφήνεις αρμούς στις σχέσεις σου. Αποστάσεις απαραίτητες, για τις καρδιές... για τις συστολές και τις διαστολές, που θα έρθουν. Μη στρεβλώσει... μη ραγίσει, εύκολα... η αγάπη.

κουμΕττος κ.
(24/9/17 - 10:09, λευκωσία)

ΣΤΗΝ άΜΜΟ ΚάΣΤΡΑ ΧΤίΣΑΜΕ....

Τα όνειρα, που είχαμε...........
μας έχουν ξεγελάσει!
Κι αν άλλα συμφωνήσαμε,
γι' αλλού κι αν ξεκινήσαμε..........
αλλού έχουμε φτάσει!

Τα χρόνια, που διαβήκαμε...
μια τύψη, που βαραίνει..........
το γέλιο.... το ντυθήκαμε,
χαρές... υποδυθήκαμε.........
κ' η μοναξιά μάς μένει.

Φεγγάρια, που αγγίξαμε...
πλανέψαν την ψυχή μας,
στην άμμο κάστρα χτίσαμε,
νομίσαμε...... νικήσαμε............
κι αντίο η ζωή μας.

κουμΕττος κ.
(23/9/16 - 20:19, λευκωσία)

Όλα, τα σκουπΙΔΙΑ.....

κουμΕττος κ.
(23/9/16 - 17:09, λευκωσία)

Διότι η ζωή μας... κιτρινισμένες σελίδες μνήμης είναι. Που πάντα... θα τις προσπερνούμε... και πάντα..... θα τις βρίσκουμε μπροστά μας.....

κουμΕττος κ.
(23/9/15 - 05:22, λευκωσία)

Γνωριμίες. Πολλές, σαν κάτι βιβλία, που τα παρατάμε στες πρώτες σελίδες. Αχ, εκείνες οι πρώτες σελίδες! Είτε σε κρατούν, είτε σε διώχνουν.........

κουμΕττος κ.
(23/9/14 - 22:44, λευκωσία)

Προτιμώ την προσέγγιση των παιδιών. Σ' αγαπώ τη μια στιγμή... και δεν σ' αγαπώ την άλλη. Απλά. Γρήγορα. Αλλά, πάντα... αληθινά!

κουμΕττος κ.
(23/9/17 - 10:44, λευκωσία)

Οι πλείστοι δεν αγαπούν. Επενδύουν! Κι αναμένουν κέρδος... ή τουλάχιστον όσα έδωσαν... να τα πάρουν, πίσω. Μόνο, που αγάπη... δεν είναι όσα παίρνουμε, αλλά όσα δίνουμε. Μόνο, όσα δίνουμε.....

κουμΕττος κ.
(23/9/17 - 17:56, λευκωσία)

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛέΝΗ ΜΟΥ, ΕΣΟύ...

O κόσμος ούλλος χάνεται,
αντάν φανείς, χαρώ σε.....
τζι' αντάν στο στρώμαν ππέφτουμεν
τζιαι τα γλυτζιά αρτζιέφκουμεν,
πριν φύεις...... πεθυμώ σε!

Tζι' όσες φορές τα μάθκια σου,
τα μάθκια μου θωρούσιν.......
αχ, τα δικά μου καρτερούν
πως τα δικά σου θα τους πουν,
πολλά πως τ' αγαπούσιν......

Τριανταφυλλένη μου, εσού.....
τζιαι μουσκομυρισμένη,
ανθέ μου, φως μου της αυκής,
το πιο γλυτζιήν νερόν της Γης,
στα σσιείλη σου ξεβαίννει.

κουμEττος κ.
(24/9/16 - 13:54, λευκωσία)

Για να σ' έχω... προσπάθησα κι εγώ να περπατήσω επάνω στο νερό, μα εγώ βούλιαξα. Το θαύμα ήταν πως σ' έκανα και γέλασες. Το θαύμα είναι πως με πίστεψες και μ' αγάπησες, χωρίς θαύμα.

κουμΕττος κ.
(24/9/17 - 07:04, λευκωσία)

ΕΞάΡΧΕΙΑ ΜΟΥ... ΖΩή ΜΟΥ...

Σκοτάδια, μεσημέρια μου....
φωνές μου και κραυγές μου,
αγέρωχα θεμέλια μου,
μα κι η ουρά στα σκέλια μου........
πού πήγαν οι πυγμές μου;

Εξάρχεια μου... ζωή μου....
κι αλλοπρόσαλλη Αθήνα.......
μία επανάσταση,
θάνατος κι ανάσταση
και μία καραντίνα.

Κοστούμια μου, κουρέλια μου....
πληγές μου και σιωπές μου,
οι λύπες μου, τα γέλια μου,
αρμύρες μου, τα μέλια μου..........
λιογέρματα κι αυγές μου.

κουμΕττος κ.
(22/7/17 - 23:09, λευκωσία)

ΠΡΟΣ ΓΟΝΕίΣ

Μάθετε τα παιδιά σας να συγχωρούν, διότι μες σ' έναν ατελή κόσμο, αυτός που δεν μπορεί να συχωρνάει, δεν μπορεί ν' αγαπάει. Ούτε και τον εαυτό του........

κουμΕττος κ.
(22/9/17 - 19:43, λευκωσία)

Στην αγάπη, πάντα, υπάρχει περίσσευμα χρόνου, ενώ στον έρωτα έλλειμμα. Κατάλαβες, τώρα; Κατάλαβες, τώρα, μανάρι μου, γιατί δεν σε χορταίνω;

κουμΕττος κ.
(22/9/16 - 22:46, λευκωσία)

Κάποιοι άνθρωποι, απλά, δεν μπορούν να σε πιάσουν... απλά, δεν μπορούν να σε φτάσουν. Ως εκεί φτάνει το μπόι τής σκέψης τους. Τέλος! Μάταια, προσπαθείς. Και πρόσεξε, καημένε μου! Πρόσεξε, μην τους κάνεις τη χάρη.... πρόσεξε, μη γελαστείς και μου κοντύνεις......

κουμΕττος κ.
(22/9/17 - 18:55, λευκωσία)

Τα μεγαλύτερά μου αδέλφια είχαν, ήδη, προσφυγοποιηθεί. Κι απομείναμε στον Κορμακίτη μας... μονάχα, οι τρεις μας. Κάτι σαν Αγία Τριάδα: "Πατήρ, Υιος κι Άγιο Πνεύμα". Και δεν υπερβάλλω. Μαζί σας ένιωθα μικρός θεός.

Ο δρόμος της Πακούς γινόταν, συχνά. Είτε για να πάμε στο περιβόλι τού παππού, είτε για να πάμε στον Λιθράτη. Με τον πατέρα, πολλές φορές, ξεκινούσαμε για το περιβόλι, μα καταλήγαμε στον Λιθράτη. Λες κι είχε μαγνήτη αυτή η θάλασσα. Την ήξερε παδκιάν-παδκιάν. Έξω και μέσα. Δεν την αγάπαγε, μόνο, επιφανειακά. Ήξερε πού και πότε υπάρχει κάθε είδος ψαριού. Ήξερε όλα τα τοπωνύμια, ήξερε τον κάθε θάμνο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρινη λακκούβα με αλάτι. Ήξερε... διότι όταν αγαπάς οφείλεις και να ξέρεις!

Η μητέρα μάς συνόδευε, συνήθως, για να πάμε στις ελιές, αλλά και για να δει τι στο διάολο κάναμε στο περιβόλι. Σπέρναμε κάτι; Δε μας εμπιστευόταν. Ήξερε καλά τον πατέρα μου. Ήξερε καλά την αχαλίνωτη αγάπη του για τη θάλασσα. Η θάλασσα: το αντίπαλο δέος. Η απόλυτή του ερωμένη. Έφαγε πολύ κέρατο η μάνα μου. Εγώ, συνωμοτούσα, μαζί του. Είχαμε τα μυστικά μας. Άντρες βλέπετε. Μα η μάνα μου... μας λάτρευε. Ήταν η ασφάλεια μας. Η φροντίδα, η ανυστερόβουλη μέριμνα. Η μάνα μου! Πόσο δάκρυ κύλησε από τα μάτια της. Μάνα, χωρίς τα πλείστα παιδιά της. Πώς να χαμογελάσει; Πώς να νιώθει πληρότητα, αφού πλήρης δεν ήταν. Κι όμως... εμένα, πάντα, μου χαμογελούσε. Όχι, δεν έβαζε μάσκα. Αληθινά, μου χαμογελούσε. Δε με μεγάλωσε με ψέματα. Μαζί, γελούσαμε. Μαζί, κλαίγαμε. Ήξερε καλά ο ένας τον άλλον. Δεν προσποιούμασταν. Δεν κρυβόμασταν πίσω από τα δάκτυλά μας. Εξάλλου έπρεπε να ωριμάσω, νωρίς. Στα δώδεκα θα έφευγα κι εγώ. Πρόσφυγας σε μια τσιμεντένια πόλη. Από εγκλωβισμένος... ελεύθερος. Ελεύθερος.... ας γελάσω. Θυμάμαι τα πρώτα μου χρόνια στην προσφυγιά. Πιο φυλακισμένος δεν ξανάνιωσα. Πιο δυστυχισμένος δεν ξαναήμουνα. Μετά συμβιβάστηκα, κάπως. Κι από τότε επιβιώνω... θλιμμένος. Στους άλλους χαμογελάω. Τι νόημα έχει να τους φορτώνω τη θλίψη μου. Ο καθένας μας... τον σταυρό του. Ο καθένας μας... τα προβλήματά του.

Κι ο χρόνος κυλά. Οι γονείς μου έζησαν τη ζωή τους, από το 1974, εγκλωβισμένοι. Εγκλωβισμένοι, για όλους τους άλλους. Ελεύθεροι, για μένα. Διότι, εγώ... ξέρω. Οι γονείς μου... έφυγαν... πέθαναν και τάφηκαν στον Κορμακίτη τους. Τι τυχεροί! Τι ζωή έζησαν! Πόσο υπέροχα πέθαναν! Και κυρίως... πόσο εύστοχα θάφτηκαν. Τους ζηλεύω.......

κουμΕττος κ
(22/9/17 - 06:29, λευκωσία)

Στοχεύουμε ψηλά. Μα η Γη γυρίζει.

κουμΕττος κ.
(21/9/17 - 18:16, λευκωσία)

Αναβολή —η παράδοξη βεβαιότητα των θνητών πως θα είναι παρόντες μες στο μέλλον.

κουμΕττος κ.
(21/9/17 - 17:16, λευκωσία)

Όταν βγήκες ζωντανός μέσα 'πό τυφώνες... οι θύελλες κι οι καταιγίδες... σου είναι παιχνιδάκι!

κουμΕττος κ.
(21/9/17 - 17:01, λευκωσία)

- Δεν σ' αγαπώ.....
- Γιατί;
- Επειδή σε λατρεύω!

κουμΕττος κ.
(21/9/17 - 16:16, λευκωσία)

Ειρήνη δεν υπάρχει. Εκεχειρία είναι το σωστό.

κουμΕττος κ.
(21/9/17 - 15:26, λευκωσία)

Ερωτευτήκαμε και λάθος ανθρώπους. Λάθος έρωτας, όμως, δεν υπάρχει!

κουμΕττος κ.
(21/9/17 - 15:16, λευκωσία)

Οι χέστες τρέμουν την αλήθεια τους. Η έγνοια τους είναι το κωλόχαρτο και να 'χει νερό το καζανάκι. Μια καλή υστεροφημία ονειρεύονται. Γι' αυτήν ζουν... χωρίς να ζουν.

κουμΕττος κ.
(21/9/17 - 06:42, λευκωσία)

Θα κουβαλάς μες στα μάτια σου την αυτοβιογραφία μου. Πόσο φθινόπωρο μάς απέμεινε; Ποιος επίλογος θα μας χωρέσει;

κουμΕττος κ.
(23/11/15 - 17:49, λευκωσία)

Επιτέλους, φθινόπωρο! Μας εξουθενώνουν, τελευταίως, τα καλοκαίρια. Τι βάσανο κι ετούτο —να ξυπνάς και να 'χεις τόσον καταγάλανο ουρανό να δικαιολογήσεις.

κουμΕττος κ.
(20/9/17 - 18:27, λευκωσία)

Μα ούτε και στο υστερόγραφο.......
έγραφε τ' όνομά σου, Κερύνεια μου!
Αχ, Κερύνεια μου.............

κουμΕττος κ.
(20/9/16 - 06:54, λευκωσία)

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε, μόνοι μας. Αλλά ως εκεί... οι δυνάμεις μας.

κουμΕττος κ.
(20/9/17 - 13:10, λευκωσία)

Με τη μάνα μου μαλώναμε, συχνά. Μα με τον πατέρα μου... ήταν αδύνατον. Μ' ένα βλέμμα του... μ' αφόπλιζε......

κουμΕττος κ.
(19/9/17 - 23:09, λευκωσία)

Η αγάπη προϋποθέτει διαφάνεια. Να μην αφήνει σκιές. Να μην υπάρχουν ερωτήσεις. Ούτε απαντήσεις. Κι εξάπαντος: καμιά Πυθία στο σκαμνί της.

κουμΕττος κ.
(19/9/17 - 19:09, λευκωσία)

Στα ρίσκα τα αιφνίδια μου....
γυρνώ σ' αεροδρόμια,
μα μοιάζουν τα ταξίδια μου....
πιο ίδια κι απ' τα ίδια μου......
τ' ανόμοια, πλέον, όμοια.

κουμΕττος κ.
(19/9/17 - 18:26, λευκωσία)

Κι αν δεν μπορείς να γίνεις καλύτερος... μη γίνεις χειρότερος.

κουμΕττος κ.
(19/9/17 - 17:31, λευκωσία)

Εξοικειώθηκε τόσο με τις ήττες της. Πια, στην καθεμιά... χαμογελά.

κουμΕττος κ.
(19/9/17 - 17:03, λευκωσία)

Πλέον, με κουράζει -απίστευτα- η όποια προσπάθεια. Ιδιαίτερα, η αντίσταση.... στην κατηφόρα.

κουμΕττος κ.
(19/9/17 - 16:54, λευκωσία)

Κι αυτό που θεωρείς τύχη, κάνε λίγη υπομονή. Πολλές φορές, μασκαρεμένη ατυχία είναι. Κι αντίστροφα.

κουμΕττος κ.
(19/9/17 - 13:35, λευκωσία)

- Κρατάς μυστικά;
- Ναι....
- Σ' αγαπώ!

κουμΕττος κ.
(18/9/17 - 20:01, λευκωσία)

Προτιμάτε τ' απλά στη ζωή σας. Διότι κάθε πολύπλοκο... κι ένας λαβύρινθος. Και κάθε λαβύρινθος κρύβει κι έναν Μινώταυρο. Κι ο Θησέας δεν εμφανίζεται σ' όλα τα σενάρια.

κουμΕττος κ.
(18/9/17 - 06:34, λευκωσία)

Να πεθάνω από έρωτα; Εγώ, τον έρωτα ξέρω -μόνο- να τον ζω!

κουμΕττος κ.
(18/9/13 - 06:06, λευκωσία)

Το παιδικό μου όνειρο,
στη μνήμη γκρεμισμένο,
δακρύζει ανεκπλήρωτο,
γιοφύρι αγεφύρωτο,
ποτάμι ξεραμένο..........

κουμΕττος κ.
(18/9/16 - 8:24, λευκωσία)

Από τους ανθρώπους... διαλέγω τους γελαρτεσιανούς. Που το γέλιο τους αναβλύζει στο πρόσωπό τους, χωρίς καμία προσπάθεια.

κουμΕττος κ.
(17/9/17 - 22:31, λευκωσία)

Ο παππούς μου έζησε εκατό χρόνια. Τα τελευταία του χρόνια μού έλεγε, διαρκώς, τις ίδιες ιστορίες. Δεν άκουγε και καλά. Κάθε φορά, τα ίδια. Και τα ίδια. Και τα ίδια. Ποτέ μου, δε βαρέθηκα να τον ακούω. Ποτέ μου, δεν ένιωσα κούραση. Με χαρά τον επισκεπτόμουνα... είτε στον Κορμακίτη, είτε στη Λεμεσό. Με χαρά καθόμουνα με τις ώρες, μαζί του, και τον άκουγα. Και κάθε φορά, ανακάλυπτα και κάτι νέο μέσα στις ιστορίες του. Βλέπετε ο κόσμος, πάντα, ο ίδιος είναι. Η οπτική μας γωνία.... είναι που τον αλλάζει.

κουμΕττος κ.
(17/9/17 - 21:37, λευκωσία)

- Κι ο πιο ισχυρός βαθμός συγγένειας, παππού μου;
- Το συμφέρον, παιδί μου.

κουμΕττος κ.
(17/9/17 - 19:21, λευκωσία)

- Κι ο θάνατος, παππού μου;
- Κι όταν θα ξέρω δεν θα μπορώ να σου απαντήσω, παιδί μου.

κουμΕττος κ.
(17/9/17 - 18:31, λευκωσία)

Απόγευμα. Όσο πάει και νυχτώνει. Η νύχτα φέρνει τη γαλήνη. Περιορίζει την ορατότητα στ' αναγκαία κι απαραίτητα. Να μην υπάρχουν παρεμβολές. Καμία ενόχληση. Κανένας παρείσακτος κι ακάλεστος. Η νύχτα μάς παρέχει την απαραίτητη κάλυψη. Κι εμείς, χωρίς καμιά, πια, δικαιολογία... οφείλουμε να πάρουμε θέση. Και να δικάσουμε την ψυχή μας. Αμείλικτα κι ανεπηρέαστα. Δίκαια! Διότι η απόλυτη δικαιοσύνη, μόνο, μας σώζει. Αλλιώς, εμάς ξεγελούμε. Εμάς, τιμωρούμε. Εμάς. Μόνο, εμάς.

κουμΕττος κ.
(17/9/17 - 17:47, λευκωσία)

Έχεις το χαμόγελο, που θα ήθελα να με ξυπνάει, κάθε πρωινό. Αυτό που διαψεύδει όσους λένε πως ο απόλυτος έρωτας δεν υπάρχει.

κουμΕττος κ.
(17/9/17 - 09:04, λευκωσία)

Λοξοδρόμησα, μα άξιζε τον κόπο το φιλί σου!

κουμΕττος κ.
(16/9/17 - 17:26, λευκωσία)

Ένιωθε εξαντλημένη. Κι όχι τόσο... απ' όσα προηγήθηκαν, αλλά... απ' όσα θ' ακολουθούσαν........

κουμΕττος κ.
(16/9/15 - 15:19, λευκωσία)

Αγκάλιαζέ με ―υπενθύμιζέ μου, γιατί από ψάρια... δεν γίναμε πουλιά!

κουμΕττος κ.
(16/9/15 - 18:36, λευκωσία)

Κι έμεινες, πατέρα μου,
μια φωτογραφία...
κι έγινες, μανούλα μου,
άστρο της νυχτιάς,
ρούχα πένθιμα φορά,
πια, η ευτυχία....
κι όλα μαρανθήκανε.........
τ' άνθη της καρδιάς!

κουμΕττος κ.
(15/9/17 - 19:05, λευκωσία)