Ο ΑΡΧΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ

Θύμησες πάνε κι έρχουνται κι εγώ παιδί ακόμα,
ένθερμος, πάντα, οπαδός εκείνων μου των χρόνων,
Ζώνης του Ντίξικρατ πιστός, εκεί, στην Οκλαχόμα,
άνθρωπος είμ' αρχάνθρωπος σε σπήλαιο Πετραλώνων.

Βγήκα σεργιάνι δειλινό... κραυγάζουν Ιουδαίοι:
Πάρε λιγάκι ουρανό κι αν θέλεις πιες αρμύρα,
λίγοι θα γίνουν, κάποτε, μεγάλοι και σπουδαίοι˙
ψάξε σ' αυτούς που δε φορούν του κομπασμού πορφύρα.

Λόγια σοφά -δε θ' αρνηθώ- μπορεί και να 'ν' αλήθεια,
στήθος αρμέγω για να πιω το μητρικό του γάλα,
κράτα, μου λέει, μυστικό και δείξε εχεμύθεια:
Όσοι ψηλά θα ανεβούν, κοντή διαλέγουν σκάλα!

Δείλιασα μπρος στα αχανή των οριζόντων μάκρη,
τ' όνειρο που 'χ' από μικρός ιδρώτα κι αίμα στάζει,
στέκει, γελά η μοίρα μου στου ρόλου της την άκρη,
είδες, ρωτάει, σε στεριά βαπόρι που να μπάζει.

Ψάχνω, μου βρίσκω Γολγοθά κι έναν σταυρό στρωμάτσο,
σώμα προσφέρω με ψυχή κι ο ιλασμός με ζώνει,
ρίχνω τα πάθη μου, διαμιάς, γυμνά στο κανναβάτσο,
κάλλιο να είμαι στη ζωή σφυρί παρά αμόνι.

Koυμέττος Κ.
(3/2/2012, Λευκωσία)