ΑΝΕΠΑΦΗ ΕΣΤΙΑ

Στον φίλο Νώντα Χ.

Aγνόησες τη λογική κι ανέσυρες το ξίφος,
στα μάτια σου, μπρε Κρητικέ, υπέκυψε ο φόβος˙
σε είδα ν' αντριεύεσαι -μονάχος- στο ημίφως,
το σθένος σου στροβίλιζε, σαν σβούρ' αρχαίων: στρόβος!

Με όσους σμίγεις κι εκτιμάς, γι' αυτούς -εσύ- ματώνεις,
οι άλλοι τρέχουν μακριά, φοβούμενοι μη χάσουν˙
κι αν σπέρνεις πείσμα ζόρικο κι αντίτιμο πληρώνεις,
εκατοντάδες οι φωνές, που θέλουν να σου μοιάσουν.

Οι γαλαξίες δε γελούν, σαν οι καιροί μας στέρφοι,
η Αφροδίτη σε καλεί: "O κύρης των παιδιών μου!".
Στις τσικουδιές -που ήπιαμε- στ' ορκίζουμαι, αδέρφι˙
δανείζουμαι τα λόγια της: "Ναι, σ' έχω στην καρδιά μου!".

Στην Κύπρο/φύτρα βλάστησαν: δυο τέκνα η σοδειά σας
-καμάρια σας, φεγγάρια σας, τ' αστέρια σας στη ζήση-
πολλές φορές απλώσατε με ρίσκο τα κλαδιά σας,
μα κάθε δύση μια αυγή γεννά, πριν ξεψυχήσει.

Τα χρόνια κι αν περάσανε, που μπλόκαρες το τόπι,
εστία σου ανέπαφη -το ήθος σου, το ίδιο-
φιλία μας παρέμεινε γλυκιά σαν το σιρόπι,
αθάνατη κι αλώβητη, με δίχα επικήδειο!

Μια μαντινάδα θα σου πω κανελοζυμωμένη:
"Η σχέση μας -σαν γιασεμί- ανθεί και βγάζει φύλλα,
με κόρη μοιάζει όμορφη κι ακριβαναθρεμμένη,
με όαση σε έρημο˙ τριγύρω ξεραΐλα!".

Koυμέττος Κατσιολούδης
(8-7-2012, Λευκωσία)