ΜΙΑΝ ΑΝΟΙΞΗ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ

στην αδελφή μου Χρυσούλα

Η τύχη μού εδώρισε μιαν αδελφή: Χρυσούλα,
στον κόσμο ομορφότερη δε γνώρισα καρδούλα!
Στα μάτια της χαμόγελο, διαρκώς, για μένα θρέφει,
στα χείλια της -γλυκόλαλα- ηχεί στοργής το ντέφι.

Αδιάκοπα, με θαλπωρή στο βλέμμα μ' αγκαλιάζει,
σαν τραγουδά στο στόμα της το μέλι ρέει/στάζει.
Ποδήλατο με μάθαινε σε χώμα μιας αλάνας,
το αίμα μες στις φλέβες μας κυλά της ίδιας μάνας.

Οι ώρες μας αμέτρητες˙ και με χαρές και λύπες,
τα πάντα μοιραζόμαστε: αγκάθια και τουλίπες˙
αδέλφια, λέξη "ιερή", που έχουμε σημαία,
μαζί στο δρόμο τής ζωής˙ ψυχή μας σιαμαία.

Τα λόγια πράξεις γίνουνται και το "εγώ" απέχει,
πριχού να έρθει κάλεσμα η έγνοια μας προτρέχει,
φροντίδα μας: η σχέση μας, αθάνατη να μείνει,
αφού σε τούτο το ντουνιά o χρόνος σάρκες φθίνει.

Να ζήσεις, αδελφούλα μου, για τα γενέθλιά σου,
σαν σήμερ' αποκόπηκες απ' τα ομφάλιά σου.
Μιαν άνοιξη γεννήθηκες κι ομόρφυνες την πλάση˙
κανένας την αγάπη μας ποτέ δε θα διχάσει.

Koυμέττος Κ.
(10/5/2012, Λευκωσία)