METΖΑΡόΛΙ

Η άμμος χρόνο προσμετρά σε γυάλινη φιάλη,
η μέση της κομψότατη -φθονεί το δαχτυλίδι-
στην Ιαπωνία η Αυγή ξανάρχισε ταξίδι˙
σε θόλο γαλαζόχρωμο και μ' ίδια ρότα, πάλι.

Οι Τουαρέγκ -οι Βέρβεροι- γυρνάνε με καμήλες,
καθώς ο Νείλος την ποθά και στείρα τη Σαχάρα.
Ζαμάνια... φέρει στίγμα της παράδοξη κατάρα:
"Mονάχα στις οάσεις της να πλάθει χλωροφύλλες".

Χαμσίνι πνέει κι αλυχτούν οι σκύλοι κάθε δείλι,
ενώ οι κόκορες αλλού ξυπνάνε προφητείες.
Οι δείχτες στο ρολόι τους θερίζουνε φυτείες,
σαν τα καντήλια καρτερούν˙ - Το λάδι δώστε, μύλοι!

Στ' Αϊβαλί κουρσέψανε, στυγνά, την κάθε ώρα˙
μαρμάρωσε του πρόσφυγα η μνήμη σαν κολώνα.
Στα Μοσχονήσια πειρατές φονεύσαν Αλκυόνα˙
Το ταίρι της, τ' αχώριστο, τι θ' απογίνει τώρα;

Τρεκλίζει τ' όνειρο, γελά˙ μιας κι έχει γίνει φέσι,
μες στους Αιώνες τη βρωμιά ρωτά να βρει ο δήμιος.
Στην γκιλοτίνα σέρνεται -πρωτάκουστο- κι ο τίμιος,
χωρίς μια όψη να βρεθεί, για να τον συμπονέσει.

Του εκκρεμές νανούρισμα τις εποχές κοιμίζει
κι ο χτύπος του βαθιά πληγή στη σιγαλιά τού σκότους.
Αιθέρες συνουσιάζουνται -ψηλά- με τους πιλότους,
αλλά μ' αέρος ηδονές, ουδείς δεν ευτυχίζει.

Κυλάνε, τρέχουν οι στιγμές, εντός σου, μετζαρόλι,
αλύπητα ορέγουνται το δέρμα μας να σφάξουν.
Σταγόνες απ' το αίμα μας χιλιάδες κι αν θα στάξουν,
των αθανάτων -ξεύρε το- πως κουβαλάμε μπόλι.

Κουμέττος Κ.
(10/10/2012, Λευκωσία)