ΑΧΡΩΜΙΑ ΞΕΜΠΑΡΚΗ 

Σε αγχόνη πνίγεσαι, άμοιρη καρδιά μου...
ουρανός τα μάτια μου˙ δίχα, πια, γαλάζιο,
θάλασσα τα χείλια σου, πήρε τα φιλιά μου,
χωρισμού ο Έρωτας έκδωσε ουκάζιο.

Σ' είχα στην αγκάλη μου: Ιερό Βαγγέλιο,
τώρα, μαύρη ύψωσα του χαμού παντιέρα,
πλάνεψα τη λύπη μου μ' ένα κούφιο γέλιο
κι έσυρα το χρόνο μου... λίγο παραπέρα.

Μα η δόλια μνήμη μου πίσω με τραβάει,
μου θυμίζει, τρυφερά, στο κορμί σου χάδια,
σαν το δάκρυ στην ψυχή πέφτει˙ ζεματάει,
άνοιξη κι αν έφτασε, στείρα τ' ανθοκλάδια.

Φούντο η αγάπη μας, πριν καλά μπαρκάρει,
άγαρμπα μπατάραμε, ρίχνοντας τα ζάρια,
μια παρτίδα να 'χαμε μ' ένα δωδεκάρι,
ίσως, να χαράζαμε σ' άλλο δρόμο χνάρια.

Ξέβρασε κισμέτι μας ρέμα σ' ακρογιάλι,
να θωρούμ' ορίζοντες είναι η ποινή μας.
Τ' όνειρο, που χάσαμε˙ σαν το ζούνε άλλοι,
αχρωμία ξέμπαρκη λούζει τη ζωή μας.

Κουμέττος Κ.
(24/3/2012, Λευκωσία)