ΚΛΑΙΕΙ Ο ΛΕΘΡΑΤΗΣ!

Στον Ιωσήφ Διόλα-Καραΐσκο (†)

Πείτε μου, αν γνωρίζετε, τι είναι ευτυχία;
Κυνήγι ματαιότητας ή να 'χεις την υγεία;
Πότε ο άνθρωπος γελά, χαρά μεγάλη νιώθει;
Mονάχα, όταν της καρδιάς ευφραίνουνται οι πόθοι!

Μέσα στους πόθους -δείτε τον- ο ΕΝΑΣ προεξέχει,
στον τόπο που γεννήθηκες με νοσταλγία τρέχει˙
ξύπνα, Μερίτζιην, τζι' έχασες τον αδερφόν Ιωσήφην,
για χάρην σου ολάτζιερην Αγγλίαν την αρνήθην.

Φύσηξ' αγέρας δυνατός, θαρρώ πως είναι μπάτης,
πονάει, κλαίει το χωριό, μα πιότερ' ο Λεθράτης!
Κάθεσαι μες στον καφενέ, Διόλα-Καραΐσκο˙
στο τάβλι ρίχνεις δυο ζαριές, κερνάς καφέ σε δίσκο.

Πάντα, μ' ένα χαμόγελο στα χείλη χαραγμένο,
πολέμησες -περήφανα- "κακό" σου πεπρωμένο˙
στάθηκες κι ήσουν μαχητής, γενναίος, ρωμαλέος,
του Κορμακίτη δάφνινον σε αναμένει κλέος.

Άνταν να δεις τον τζιύρην μου, τον φίλον σου: τον Πίσταν,
που κάποιοι τον σταυρώσασιν σε μαύρην -πάνω- λίσταν,
πε του, αν θα το θυμηθείς τζι' αν μεν σου κάμνει κόπον,
πως μέραν-νύχταν τον ζητώ, αχ... τζι' ούλλον πεθυμώ τον!

Κουμέττος Κ.
(10/6/2012, Λευκωσία)