Κι αν δεν κρατάω κακία, ΜΕΣΑ ΜΟΥ....
για κανέναν....
είναι που κατάλαβα, νωρίς....
πως η κακία μένει, μέσα μας......
και μας σαπίζει!

κουμΕττος κ.
(3/4/2016 - 09:03, λευκωσία)

ΑΠόΜΑΚΡΗ ΗΧώ

Άψυχες θύμησες κι ο πόθος ορφανός,
καθώς παιδιών τα κάστρα κύματα χαλάνε.
Με πλημμυρίζουν απουσίες, διαρκώς,
και φοβισμένα τα τραγούδια με κοιτάνε.

Είν' η χαρά μου, πια, μι' απόμακρη ηχώ,
που νοσταλγώ, προτού χαθεί στα ξεχασμένα.
Πίσσα για με ―εις στ' αψηλά στον ουρανό,
σαν το γαλάζιο του απόδημο στα ξένα.

Συνομωσίες των ανέμων η ζωή,
που σε αφήνουν να νομίσεις: "Όλα πρύμα!",
για να 'χουν λόγο να φανούν ένα πρωί,
να ενταφιάσουνε καρδιές σ' αιθέρων μνήμα.

Κουμέττος Κ.
(24-5-2013, Λευκωσία)

Σπιθαμή αυτός δεν έσκυβε......
κι αυτή κουράστηκε
να πατάει, διαρκώς........
πάνω στις μύτες των ποδιών της,
για να πάρει το φιλί του.........

κουμΕττος κ.
(24/10/13 - 19:27, λευκωσία)

ΘΑ ΦΤΙάΞΩ ΓΙΑ ΣέΝΑ...

μια νέα ημέρα,
Σαββάτο δε θα 'ναι, μα κι ούτε Δευτέρα!
Θα έχει χιλιάδες, ατέλειωτες ώρες,
μαζί να γυρνάμε μες σ' έρωτα χώρες.

Θα φτιάξω το μήνα, το δέκατο τρίτο,
μαζί σου -μονάχα- να ξέρεις, δεν πλήττω.
Θα έχει ημέρες σαράντα και βάλε!
Δεκέμβρη, ζηλεύεις; Λυπάμαι, μεγάλε!

Θα φτιάξω για σένα, αχ, μι' άνοιξη άλλη,
ν' ανθίζουν λουλούδια σ' αγάπης αγκάλη.
Παράδεισος, όλα... θα μοιάζουν -τριγύρω-
το κάθε φιλί σου˙ ολόδροσο μύρο!

Κουμέττος Κ.
(22-1-2013, Λευκωσία)

ΕίΝΑΙ ΚάΤΙ ΚΥΡΙΑΚέΣ...

Είναι κάτι Κυριακές... 
σαν γυμνές αμυγδαλιές,
μες στο κρύο, μοναχές... 
επουλώνουνε πληγές,

μπας κι ανθίσουν μιαν αυγή
στων καιρών την αλλαγή
κι έβρουν ξόρκι στη φυγή,
η χαρά να ξαναρθεί.

Είναι κάτι Κυριακές...
ξεχασμένες μες στο χθες,
μ' αγκαλιές και μ' εκδρομές...
σε βουνά κι ακρογιαλιές...

τότε, που 'χαμε κοινή:
μια φωνή/αναπνοή
κι είχε κάθε μας φιλί...
μυρουδιά 'πό γιασεμί.

Είναι κάτι Κυριακές...
σαν ξωκλήσια σ' εξοχές,
φυτρωμένα σ' ερημιές
κ' οι καμπάνες τους καρδιές,

που χτυπούνε μιαν ευχή˙
της ψυχής μου προσευχή:
"Πριν στερέψει η ζωή...
πάλι, να 'μαστε μαζί!".

Κουμέττος Κ.
(5/9/13 - 9:05 μ.μ, λευκωσία)

ΑΝάΣΤΑΣΗ, ΙΕΡΟΣόΛΥΜΑ!

Σε ποιαν να δώσω το ψωμί, γυρνώ κι αναζητάω,
κοιτάζω στα ουράνια κι Εσέ, Θεέ, ρωτάω.
Σε ποιαν να δώσω το ψωμί, σε ποιαν να με προδώσει,
ψηλά, σ' ένα σταυρόξυλο, εκεί, να με καρφώσει.

Δε σου ζητάω έρωτα... δεν έχεις, τι να δώσεις;
Την προδοσία σού ζητώ... μονάχα, μην προδώσεις!
Δε σου ζητάω τη χαρά, π' αγνάντευα για χρόνια,
δος μου αυτό που σου ζητώ, δε σου ζητώ συμπόνια.

Ανάσταση, Ιεροσόλυμα, εγώ, θα αναμένω,
στο Γολγοθά τη λύτρωση, εκεί, θα την προσμένω.
Ανάσταση, Ιεροσόλυμα, εγώ, θα αναμένω...
και μια αγάπη, φωτεινή, να γίνει πεπρωμένο.

Στον κήπο τής Γεθσημανής, για δος μου το φιλί σου
και πάρε δρόμο, μακριά... μαζί, με τη ζωή σου.
Στον κήπο της Γεθσημανής, το κύκνειο μας το άσμα,
θ' αφήσει αγεφύρωτο, παντοτινά, το χάσμα.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(13/6/2006 - Λευκωσία)

ΑΓάΠΑ ΜΕ, ΧΩΡίΣ ΤΕΛΕίΑ...

Στ' ονείρου μου την αγκαλιά,
άστρο, εσύ, στη σιγαλιά˙
σε νανουρίζω 
και σε κοιμίζω.

Σ' αναζητώ τα πρωινά,
είσαι, παντού και πουθενά...
κι εγώ μονάχος,
θλιμμένος βράχος.

Στο μέλλον μου -σ' τ' ομολογώ-
πόσο θα ήθελα να δω...
εσένα μέσα,
μια πριγκιπέσσα.

Αγάπα με, χωρίς τελεία...
μέχρι που τ' άπειρο μη μας χωρά,
κάθε φιλί μας... απαγγελία...
αθανασίας μες στη φθορά!

κουμΕττος κ.
(21/2/17 - 18:41, λευκωσία)

Μη νομίζετε πως δεν κλαίω για την Κερύνεια.
Μη νομίζετε πως σταμάτησα,
επειδή μου έλειψαν τα δάκρυα.

κουμΕττος κ.
(17/8/16 - 17:36, λευκωσία)