ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ: ΞΟΒΕΡΓΑ ΖΩΗΣ
Ρίξανε τα δίχτυα οι ψαράδες,
στήσανε παγίδες κυνηγοί˙
δυο ωάρια ψάχνουν πατεράδες,
μαύρα νέφη βρέχουνε τη γη.
Πλάστηκε ο άνθρωπος με χώμα
(ύστατος σταθμός τής διαδρομής)
είθε να 'χει Τύχη γαλαντόμα,
μέχρι να 'ρθει ώρα πληρωμής.
Νύχτα, για θρυμμάτισ' τα γινάτια!
Χρώματα ραντίζει η αυγή.
Όραση γεννιέται μες στα μάτια,
του φωτός: ο ήλιος η πηγή.
Ήχος ξαποσταίνει μες στο χώρο,
σαν τ' αυτιού ο ρόλος: ακοή˙
τύμπανο χτυπά και σπέρνει ντόρο,
προς το μέλλον στέλνει ιαχή.
Χέρια ψηλαφούνε το σκοτάδι,
βλέπουν οι τυφλοί με την αφή˙
μάνα δίνει στο παιδί της χάδι,
της αγάπης ένδοξη γραφή!
Όσφρηση δικάζει μες στη μύτη,
βγάζουν τα λουλούδια ευωδιές˙
δεκατρείς ο μήνας κι είναι Τρίτη,
πέφτουνε καρποί απ' τις ροδιές.
Έγλυψε η γλώσσα το σουσάμι,
τ' όξινο λεμόνι αντιδρά˙
παίζουν τα βιολιά, τελούνται γάμοι,
στο μυαλό η γεύση επιδρά.
Ξόβεργα ζωής μας; Oι αισθήσεις!
Χτίζουν συναισθήματα ψυχής.
Κόκκινη γραμμή, μην την διασχίσεις,
μπας σε παραισθήσεις μού χαθείς.
Κουμέττος Κατσιολούδης
(13-3-2012, Λευκωσία)
