ΕΛΑΙΑ

ω εσύ, κόρη εύκρατη
της Αθηνάς η πιο μυριοπλουμισμένη

ω εσύ, κόρη πανώρια, απαστράπτουσα νύφη
ηλιολουσμένη απ' της Ακρόπολης την αειθαλή δόξα
ζώνη επτάλοφη περιτυλίγει το λιόδεντρό σου σώμα

ω εσύ, κοίταξέ με!

στα λογχοειδή σου μάτια
μια εδώδιμη σκουροπράσινη στίλβη θωρώ
στα φρύδια σου έν’ αργυρόχροο πνεύμ’ αθάνατο
τα χέρια σου αντίθετης διατάξεως, δερματώδη
ο λαιμός σου κορμός οζώδης
-σκεπασμένος από φλοιό τεφρόφαιο-
κάθε ρόζος κι ένα βαλσαμωμένο δάκρυ
το χαμόγελό σου λευκωπά άνθη διανέμει
άνθη μικρά, μονοπέταλα, βότρυος ταξιανθίας

σ’ εννιά μήνες -ώριμος γέννας- ο καρπός σου
απόγονος φθινοπωρινού έρωτα
μα ανοιξιάτικης συνουσίας
νάτος –για δες τον!- ξεπροβάλλει
στο μαιευτήριο των απαρχών του κάθε χειμώνα

μ’ ένα χάδι... 
το λάδι σου μυριάδες Αχαιοί θηλάσανε
-με μέτρο ο Σωκράτης, με ήθος ο Αριστοτέλης-
ωσάν αγίασμα αναβλύζει απ’ τα ολόλευκά σου στήθη
κρήνες θηλές σοφίας λαούς ξεδιψάνε
με αμφορείς στις μεσογειακές ακτές

χαίρε, ω εσύ Ελαία!

Koυμέττος Κατσιολούδης
(21/3/2011, Λευκωσία)