Φυσάει πολύ.
Τρέμουν οι έποικοι στον βορρά
―ξέρουν καλά,
πως δεν έχουν ρίζες βαθιές σ' αυτόν τον τόπο......

κουμΕττος κ.
(30/3/14 - 11:34, λευκωσία)

Κι αν μας δείτε...
να πηγαίνουμε για ψάρεμα στη Νεκρά Θάλασσα...
είναι που μας έγινε συνήθεια...
ν' αναζητούμε μες στο τίποτα... το κάτι................

κουμΕττος κ.
(28/8/15 - 09:28, λευκωσία)

ΜΑΡΓΑΡίΤΑ

Tα πέταλά σου μαδημένα, Μαργαρίτα,
η γύμνια -όχι- μη φοβάσαι δε σ' αλλάζει,
έχ' η καρδιά σου στη φαρέτρα αλφαβήτα,
να μην ξεχνάει την αγάπη να διαβάζει.

Στα χείλη γράψε τ' όνομά μου, Μαργαρίτα,
να με θυμάσαι, όταν ξένα θα φιλάνε,
τα χάδια, πίσω, έχουν μείνει στη σοφίτα,
τον έρωτά μας, δακρυσμένο, τον κοιτάνε.

Θα με αγγίζεις σ' άλλο σώμα, Μαργαρίτα,
τα δάκτυλά μου θα κρατάς, μα εκεί δε θα 'μαι,
θα είναι άλλου η δικιά μου φαβορίτα,
μα μην τρομάξεις, φτιάχνω πρόγευμα να φάμε.

Τις νύχτες μ' όποιον κι αν κοιμάσαι, Μαργαρίτα,
της αγκαλιάς μου θαλπωρή δε θα τη νιώσεις,
μα σα γεράσεις στης ζωής σου την προβλήτα,
εκεί, να έρθεις την ψυχή μου ν' ανταμώσεις.

Μαζί, θα ζούμε σ' άλλη ζήση, Μαργαρίτα,
αφού αυτήνε δε μας έκανε τη χάρη,
θα σε ταΐζω, κοριτσάκι μου, γρανίτα,
παρέα τ' άστρα θα 'χουμε και το φεγγάρι.

Κουμέττος Κ.
(13-7-2005, Λευκωσία)

ΧΡώΜΑ ΚΡΟΚί, σ' ανατολή...
κι ο Ήλιος ανατέλλει μες στο γαλάζιο τ' ουρανού...
μυριάχτιδο κοπέλι.

Χάραμα! Δες, εφάνηκαν 
τα χρώματα τής πλάσης. Και τ' άγριο άτι: τη ζωή,
θα πρέπει να δαμάσεις.

Πήδα ψηλά στη ράχη της
και κάν' τηνε δικιά σου κι οδήγα την, παντοτινά,
με χάρτη την καρδιά σου.

Κι όταν η νύχτα θενά 'ρθει...
τ' αστέρι σου θα γδύνεις και θα κοιμάστε αγκαλιά
στην κλίνη τής Σελήνης.

Κουμέττος Κ.
(28/6/2014 - 7:49 π.μ, Λευκωσία)

MΑΡίΝΑ

Των πληγών μου η γιατρίνα,
των χαρών μου μπαλαρίνα,
της ζωής μου σοφερίνα,
ήσουνα, εσύ, Μαρίνα.

Κι αποδήμησες, Μαρίνα,
σε ποιος ξέρει ποιαν Αθήνα...
και γι' αυτά και για εκείνα,
που δε ζήσαμε, Μαρίνα...

της καρδιάς μου τα κλαρίνα
κλαίν' -αδιάκοπα- Μαρίνα...
αχ, γλυκιά μου καρδερίνα...
αχ, γλυκιά μου καρδερίνα...

Γιόμιζα τα κομοδίνα
με λευκά -για σένα- κρίνα
και σ' αγκάλιαζα, Μαρίνα,
στης ψυχής μου την καμπίνα.

Κουμέττος Κ.
(2/8/2014 - 11:46, Λευκωσία)

ΜΠάΣΤΑΡΔΑ όΝΕΙΡΑ

Θάλασσες ποθούσες κι ουρανούς,
μα εκλάπη, πλέον, το γαλάζιο
κι έμεινε, μονάχος του, ο νους...
μες στο σκότος πένθους αχανούς,
δίχα στήθος να 'ναι υπομάζιο.

Μπάσταρδα τα όνειρά σου, πια......
κι άδειο το πουκάμισο στην Τροία,
σ' άλλων περιφέρεσαι τροχιά...
το ποντίκι τρέμει την οχιά......
κι αν κερδίζεις; Δεν έχει αξία!

Πλάνες μες στο πιάτο σου πολλές...
που ταΐζεις τ' άμοιρο κορμί σου,
σαν το ντύνεις με περιβολές...
τρίποντα δεν είναι οι βολές
και μπερδεύεις κι άλλο την ψυχή σου.

κoυμέττος κ.
(30/8/14 - 13:59, λευκωσία)

Η ΜΑΡΙΟΝέΤΑ

Πού πήγε, πες μου, η οικουμένη,
που 'χες ποθήσει... μικρό παιδί...
σ' άσπρο χαρτί ζωγραφισμένη...
με γέλιου χρώμα, μενεξεδί;

Πια, έχεις γένει μια μαριονέτα,
άλλων μυαλά -πια- σέ κινούν...
κι όταν σου παίζουν και κλαρινέτα,
εσύ, χορεύεις... κι όλοι γελούν...

Πού πήγε, πες μου, η οικουμένη,
που 'χες θελήσει μία φορά;
Kι αν ζωντανή... κι αν πεθαμένη...
καμία, πλέον, η διαφορά...

κoυμΕττος κ.
(31/8/14 - 14:02, λευκωσία)

Σ' ΑΝΤΙΜΑΧίΕΣ ΤΩΝ ΘΕώΝ...

Συνομωσίες ξεγεννούν 
του Εφιάλτη κόρες...
όλα, τριγύρου σου, μιλούν 
για πένθιμες κηδείες.

Στο παρελθόν σου κρύφτηκαν
τα "γέλια με τες ώρες!",
φορώντας θανατόχρωμους
κι ανέλπιδους μανδύες.

Σ' αντιμαχίες των Θεών...
μες σ' αιμοβόρες νύχτες,
μες στες ερήμους των λυγμών
σ' αντάμωσα να είσαι.

Όσες ζαριές σ' απέμειναν
μες στη ζωή σου ρίξ' τες
και τα σχοινιά γόρδιων δεσμών
ή κόψε τα ή λύσε.

Μιας ηλιαυγής η θαλπωρή...
ποθάς να σ' αγκαλιάσει,
τόσα φθινόπωρα κι εσύ
δεν έφυγες στα ξένα...

πόσο ν' αρμέγεις τες πληγές,
αυτό σ' έχει κουράσει,
πόσο να βλέπεις ουρανό...
με μάτια δακρυσμένα.

κουμέττος κ.
(27/9/2014 - 17:36, Λευκωσία)

ΓΙΑ Ν' ΑΡΤΖΙέΨΕΙ ΖΙΑΦέΤΤΙΝ...

Όνταν σέ καρτζικλατίζω
άφτω τζι' ούλλος κοτσσινίζω...
τζιαι το στόμαν μανταλώνω,
όνταν σε θωρώ μουγγώνω.

(Για ν' αρτζιέψει ζιαφέττιν...
θέλει λλίον καϊρέττιν•
της καρτούλλας σου το τέρτιν,
κάμε να γενεί κισμέττιν!)

Στο δικόν σου καρτερίμιν,
το καρτέριν εν διτζίμιν•
πέρκει μου αντάν θα ρέσσεις
στην αγκάλην μου θα ππέσεις.

κουμέττος κ.
(7/11/14 - 6:49, λευκωσία)

ΜΟΥ ΠΕΣΑΝΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΑΧ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ

Μου πέσανε τα όνειρα, αχ, μέσα στα λασπόνερα,
τα δάκρυα πυξίδα μου, σωτήρια σανίδα μου˙ 
και όλα, όσα πόθησα, ποτέ μου, δεν τα γνώρισα,
ανάδρομη η μοίρα μου, χωρίς λυκίσκο μπύρα μου.

Μου πέσανε τα όνειρα, αχ, μέσα στα λασπόνερα,
οι θύμησες λυγίζουνε, τα βλέπουν, δεν τ' αγγίζουνε˙
για κόπιασε, αγύρτη μου... εγωισμέ, αλήτη μου...
και φώτισ' τον φεγγίτη μου, ξεγέλασε τη λύπη μου.

Μου πέσανε τα όνειρα, αχ, μέσα στα λασπόνερα,
φυγόστρατοι οι φίλοι μου, σα σβήνει το καντήλι μου˙
και έγινε η μνήμη μου... η επιτύμβια στήλη μου,
για να θυμάμ’ εμένανε, με δίπλα μου κανένανε.

Μου πέσανε τα όνειρα, αχ, μέσα στα λασπόνερα,
η θλίψη μου ανείπωτη στους δρόμους σαν ξετσίπωτη˙
χωρίς ντροπή ενέδωσε, στ’ ανήλιαγα κατέδωσε,
αλήθειες της επώδυνες... μες στο ποτό ανώδυνες.

Κουμέττος Κ.
(2-11-2010, Λευκωσία)

ΚΑΜΕΝΗ ΚΑΡΔΙΑ

Kρυμμένη σιωπή, εσένα προσμένει,
ο χρόνος κυλά, ελπίδες υφαίνει,
σε νιώθω, σκιρτώ, βαριά ανασαίνω,
εσένα ποθώ, με κόκκινο μπαίνω.

Γυμνός ουρανός, πουλιά τον μαδάνε,
τα μάτια σου φως, σαν Ήλιος σκορπάνε
κι εγώ πιο κοντά, με τόλμη πλησιάζω,
πετώ πιο ψηλά, σαν Ίκαρος μοιάζω.

Καμένη καρδιά, διεπράχθηκε ύβρις,
σπασμένα φτερά, λες πέρασε τίγρης.
Δεν ξέρω αν ζω, παλμό δεν ακούω,
εσύ, πουθενά... τον κώδωνα κρούω.

Χορός και ποτό, τις νύχτες σε ψάχνω,
βουτώ στον βυθό και όνειρο φτιάχνω,
παντού, σε ζητώ, να σου πω ''Σ' ΑΓΑΠΩ!'',
μακριά σου λειψό, ποίημα μοιάζω ισχνό.

Τρεκλίζ' η φωνή, τ' αστέρια χορεύουν,
μα κάθε αυγή στο φως ημερεύουν...
κι ο Ήλιος, ξανά, την πλάση φωτίζει,
αχτίδες σκορπά κι αγάπες ορίζει.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(2-7-2011, Λευκωσία)

ΠΩΣ ΤΟ ΑΝΤΕΞΕΣ, ΜΑΡΙΑ;

Κάτ’ απ’ το Σταυρό θλιμμένη,
η καρδιά της λογχευμένη,
μία μάνα πικραμένη,
παπαρούνα μαραμένη.

Κάτ’ απ’ το Σταυρό Του κλαίει,
Τον ακούει να της λέει,
λίγο πριν Αυτός πεθάνει,
να ‘χει υιό της τον Ιωάννη.

Πώς το άντεξες, Μαρία, Θεομήτωρ μου Αγία,
να Τον βλέπεις να πεθαίνει, σε άλλον κόσμο να πηγαίνει;
O καλός, μονακριβός σου˙ σ’ αυταπάρνηση, ομπρός σου...
λόγος Του παρήγορός σου: “Γυναίκα, να ποιος θα ‘ν’ ο υιός σου!”

Κάτ’ απ’ το Σταυρό στεκόταν,
μ’ οιμωγές ανακαλιόταν˙
το μαρτύριο Του αν μπορούσε,
αχ, αυτή να το περνούσε!

Κάτ’ απ’ το Σταυρό με δάκρυ
ράντιζε απ’ άκρη σ’ άκρη
της καρδιάς της το καμίνι,
μπας και σβήσει την οδύνη.

Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/Ερμηνεία: Πάτερ Ιωσήφ Σκέντερ

Μπήκες μες σε σχέσεις ανισορροπίας...........
κι αποδέχτηκες συμβιβασμούς επώδυνους.
Νόμιζες πως μπορούσες!
Και πετσόκοβες τα θέλω σου
κι έπνιγες την αλήθεια σου
και κάλυπτες με μυθοπλασίες τα κενά σου.
Μα μέσα σου..... ήξερες.....
ήξερες, διάολε...................
από την πρώτη στιγμή...... ήξερες...

κουμΕττος κ.
(25/9/15 - 13:34, λευκωσία)

Κε πρωσπαθούμαι
να διωρθόσουμαι τους άλλους.
Πηοι; εμοίς,
οι ανωρθόγραφη κι αδιώρθοτει...........

κουμΕττος κ.
(3/10/15 - 07:43, λευκωσία)

Δεν είναι τυχαίο...
που οι πυξίδες δείχνουν προς βορρά.
Δεν είναι τυχαίο...
που κ' οι πυξίδες δείχνουν προς Κερύνεια...

κουμΕττος κ.
(22/7/15 - 20:42, λευκωσία)

Στα καλοκαίρια μου.......
λύπη...
η Κερύνεια........

κουμΕττος κ.
(6/7/15 - 17:21, λευκωσία)

Για δες τι όμορφα,
που καλπάζει η μνήμη μας, μάνα˙ 
υπερπηδά τον Πενταδάκτυλο
κι αγκαλιάζει την Κερύνεια.............

κουμΕττος κ.
(20/7/2010 - 6:41, λευκωσία)

επισΤροφή στην Κερύνεια.........
αλλιώς δε χορταίνουμε!

κουμΕττος κ.
(26/9/16 - 22:12, λευκωσία)

Τες νύχτες κοιμίζω το σώμα μου 
και φεύγω 
―πάω στην Κερύνεια!

κουμΕττος κ.
(10/6/13 - 9:15 μ.μ, λευκωσία)

Κάτι ψευτόμαγκες.
Σκυλιά, π' ούτε γαβγίζουν.......

κουμΕττος κ.
(30/3/17 - 14:18, λευκωσία)

Ζητάς, επίμονα........
από τον άλλον, τα πάντα.
Για το τι θα του δώσεις, εσύ;
Μούγκα!

κουμΕττος κ.
(23/11/15 - 17:09, λευκωσία)

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΥ

Ξημέρωσε... κι απέναντί μου.......
και πάλι ο Πενταδάκτυλος.
Πλησιάζει η μέρα, μου λέει... θυμάσαι;
Θυμάμαι, του λέω.
Ωστε... δεν ξεχνάς, μου λέει.
Όχι, του λέω.
Μ' αυτό δεν αρκεί, μου ξαναλέει.
Το ξέρω... το ξέρω...
αγωνίζομαι, κιόλας... του λέω.
Κι αυτός άρχισε, τότε, να γελά....... τόσο δυνατά...
μα τόσο δυνατά...
που σήκωσε απ' τον ύπνο τους...
τον Αυξεντίου..... μέχρι και τον Τεύκρο...
κι άρχισαν κι αυτοί..............
να με περιγελούν... μαζί του............

Κουμέττος Κ.
(13/7/14 - 8:14 π.μ, Λευκωσία)

Κι όπου νά 'στε............
και πάλι οι εορτασμοί
της 1ης Απριλίου 1955.
Και θα σταθούνε......
και πάλι, δίπλα μας, οι γνωστοί ήρωες.
Κι εμείς, δίπλα τους............
κάθε χρονιά και πιο νάνοι.
Αυτοί αψηλώνουν ή εμείς κονταίνουμε;
Μάλλον..... και τα δύο!

κουμΕττος κ.
(30/3/2016 - 14:37, λευκωσία)

Προσδοκώ σ' έναν καλύτερο κόσμο!
Μα όσο υπάρχουν άνθρωποι......

κουμΕττος κ.
(30/3/2016 - 19:42, λευκωσία)