ΤΗΑΝΚ ΥΟU GUYS!

Αλλοπρόσαλλα ταξίδια την ψυχή μου στιγματίζουν˙
μ' αν -τριγύρω- όλα ίδια, βαρεμάρα σχηματίζουν.
Κάποια μέρα, δε θυμάμαι, βρέφος ήμουν ή παιδάκι,
είχα μ' όνειρα γιομίσει του μυαλού μου το δισάκι.

Πού να ήξερα ο έρμος, τι θα μου 'κρυβε ο χρόνος,
φίλη μου πως θα γινόταν -κολλητή μου- λέξη: "πόνος".
Δεν το κρύβω, σας το λέω: "Είμαι λίγο αλανιάρης,
επιπόλαιος, μοιραίος, ερωτύλος και χαδιάρης!".

Μια φορά σ' ένα μπορδέλο είχα σφόδρα αγαπήσει,
μιας εταίρας το φιλί της, μ' είχε έρωτα ποτίσει.
Την εζήτησα σε γάμο, ήθελα να την τιμήσω˙
μου κραυγάζει η μαμά μου: "Σκάσε... θα λιποθυμήσω!".

Λίγους μήνες -περαιτέρω- δούλευα σ' ένα μπακάλη,
μπήκε μέσα μια "ψημένη", που διατήραγε τα κάλλη.
Την κοιτάζω με λαγνεία, με κοιτάζει θυμωμένη,
ήταν -μου 'παν- πρεσβυτέρα κι ήτανε αγκαστρωμένη.

Α, ρε πούστη μ' ατυχίες! Όλες έρχονται σ' εμένα;
Δεν αντέχω, θα κλατάρω˙ τα παιχνίδια μου στημένα.
Νύχτα, μέρα μες στην τσίτα. Τρέχω, μα δεν προλαβαίνω˙
έχω μ' όλα απηυδήσει κι ούτε τα καταλαβαίνω.

Όσα πόθησα στο ντούκου δεν περάσανε, καρδιά μου,
έχασα προψές -επίσης- σε μια disco τα κλειδιά μου.
Είχα βγάλει στο μεθύσι πιπινάκι για ν' αρμέξω,
θέλησα να πάμε σπίτι, μ' απομείναμε απ' έξω.

Τώρα -γεια σας- σας αφήνω˙ θα γελάσατε, το ξέρω˙
ίσως, έτσι... "thank you guys!", μειωμένα υποφέρω.
Ναι, το νιώθω πως σ' εμένα βρήκατε δικό σας κάτι,
να θυμάστε: "H ζωή μας θέλει τρέλα και αγάπη!".

Κουμέττος Κ.
(2-6-2012, Λευκωσία)