Ζωή σημαίνει μάχη με τις πι...θ"ΑΝ"ότητες.

κουμΕττος κ.
(8/8/17 - 14:16, λευκωσία)

Στην αγάπη δεν υπάρχεις. Δίνεσαι... ολότελα.

κουμΕττος κ.
(8/8/17 - 14:14, λευκωσία)

Σου έκανα ερωτήσεις, διαρκώς. Όχι πως μ' ενδιέφεραν οι απαντήσεις σου. Για να μη φύγεις το έκανα. Για να βρίσκω την αφορμή να σε κοιτάζω στα μάτια. Για να με ψάχνω μες στο βλέμμα σου... μπας και.

κουμΕττος κ.
(8/8/17 - 13:37, λευκωσία)

Κι άσε τους πληθυντικούς, μανάρι μου. Θέλω να μου μιλάς στον ενικό, να με φέρνεις όλο και πιο κοντά σου. Να μου μιλάς στον όσο πιο ενικό γίνεται. Να νιώθω την ανάσα σου να μου καψαλίζει τις τρίχες στο στέρνο.

κουμΕττος κ.
(8/8/15 - 21:34, λευκωσία)

Ο ΜΑΓΙΚόΣ ΚΟΡΜΑΚίΤΗΣ

Ο Κορμακίτης, για μένα, έχει κάτι το μαγικό! Μπορεί να τον στερήθηκα από τα δώδεκά μου χρόνια, μπορεί να έζησα την πιο δύσκολη εποχή του, από το 1975 μέχρι και το 1987, αλλά είχα το μεγαλύτερο πλεονέκτημα. Ήμουν παιδί! Και τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν από κατοχές και τέτοια. Τα παιδιά χρόνο για παιχνίδι θέλουν. Κι από αυτόν... είχα απεριόριστο. Το άλλο σημαντικό είναι πως φεύγοντας στα δώδεκά μου χρόνια... ήταν λες κι έκλεισα και σφράγισα, πίσω μου, την παιδική μου ηλικία, να παραμένει, εκεί, ανεπηρέαστη από την υπόλοιπή μου εξέλιξη. Και κάθε φορά που πηγαίνω στον Κορμακίτη... γίνεται κάτι μαγικό! Ξαναγίνομαι παιδί. Αφού, πρώτιστα, πάω και προσευχηθώ στον τάφο των γονιών μου, μεταμορφώνομαι κι ανανεώνομαι... λες και κάνω επανεκκίνηση ύπαρξης. Κι αλήθεια... αυτό γίνεται! Στον Κορμακίτη ξαναπιάνω τα πράγματα από την αρχή. Ο Κορμακίτης ξέρει να με συγχωρεί και να με αγκαλιάζει. Ξέρει να με ακούει και να διαβάζει και τη σιωπή μου. Ο Κορμακίτης είναι το κέντρο όλων μου των συμπάντων, το κέντρο όλων μου των ομόκεντρων κύκλων. Είναι το δέντρο μου. Είμαι ο καρπός κι είναι οι ρίζες μου. Κι αν αφαιρέσω από τη ζωή μου τον Κορμακίτη είναι λες κι αφαιρώ την καρδιά μου από το σώμα μου. Είναι λες κι είμαι ένα ρετιρέ πολυκατοικίας... που, έξαφνα, αιωρείται στο κενό... και σε λίγο ένας εκκωφαντικός ήχος... και τέλος! Η αλήθεια είναι πως η απουσία των γονιών μου, και ιδιαίτερα του πατέρα μου, όταν πάω, εκεί, με πληγώνει. Και λέω του πατέρα μου, πιότερο, όχι πως τον αγαπώ περισσότερο από τη μάνα μου, αλλά διότι οι περιπέτειες της παιδικής μου ηλικίας... είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί του. Και κάποιες συνδέσεις, όταν κοπούν... κόβεσαι κι εσύ μαζί τους... και καμιά γάζα και κανένα τσιρότο στον κόσμο... δεν μπορεί να σταματήσει αυτήν την αιμορραγία. Κι όμως... από το αίμα μου... γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω και μεθάω... και χαμογελάω, διότι μπορεί οι άνθρωποι να πεθαίνουν, αλλά όταν σου αφήνουν τόσο υπέροχες εγκόσμιες αναμνήσεις, παραμένουν, για σένα, αθάνατοι... κι αυτό, εντέλει, έχει τη μεγαλύτερη αξία! Τι θα αφήσουμε, πίσω μας. Εύοσμες ή δύσοσμες αναμνήσεις; Μυρωδιά γιασεμιού ή κοπριάς; 

κουμΕττος κ.
(8/8/17 - 08:44, λευκωσία)

Εδώ, που το σώμα μικραίνει....
εδώ, που η ψυχή γιγαντώνεται..........

κουμέττος κ.
(8/8/16 - 18:09, κορμακίτης)

Η καρδιά είναι μονό κρεβάτι. Ίσα που να χωράνε δυο, αλλά αγκαλιασμένοι σφιχτά. Μόνο, έτσι, βλέπουν και το ίδιο όνειρο. Αλλιώς... τι νόημα έχει!

κουμΕττος κ.
(8/8/17 - 07:49, λευκωσία)