ΑΚΥΡΩΘΕΝ ΤΕΡΜΑ

Μονόφθαλμος ο έρωτας -ολόγιομη Σελήνη-
κι η νύχτα μυριοπλούμιστη μ' αστέρια πέρα δώθε.
Σ' αντάμωσα στο διάβα μου, ασίγαστέ μου πόθε˙
το άλγος τής καρδούλας μου, ποιος -τώρα- θ' απαλύνει;

Στο πλάι σου το ταίρι σου τ' αταίριαστο στεκόταν,
ανάρμοστο για σένανε το δίκασαν τα μάτια,
τη μέση σου σαν κράταγε μέ ξέσχιζε κομμάτια,
το "τώρα" σου τ' αγκάλιαζε κι εγώ πνιγόμουν στ' "όταν".

Μου κάρφωσες τ' ανάδρομου Ερμή το βέλος/βλέμμα
κι αόριστος αντίλαλος το παρελθόν λακτούσε.
Το μέλλον μαύρα φόραγε, σαν διαιτητής σφυρούσε˙
το foul προηγήθηκε κι ακυρωθέν το τέρμα.

Ας ήταν να γινότανε ταξίδι προς τα πίσω,
τα λάθη ν' απαλείψουμε, μαζί να πορευθούμε.
Στο βάθος τής αγάπης μας -για πάντα- να κρυφτούμε
κι εκεί τα χείλια σου, ξανά... γλυκά, να σ' τα φιλήσω.

Μια νύχτα με Πανσέληνο -της θλίψης φυλαχτό μου-
replay δε θα προβληθεί κι ουδείς τ' αναζητάει.
Φθινόπωρο αφίχθηκε, ο τρύγος αρχινάει
κι ο λύκος αφουγκράζεται πληγής το ουρλιαχτό μου.

Κουμέττος Κ.
(2-10-2012, Λευκωσία)