ΜήΚΩΝ Η ΡΟΙάΣ

Μ' ένα δοξάρι και βιολί
ο Κύρης σου Σε ψάχνει
κι Εσύ φιλί Του καρτερείς
στης Βηθλεέμ τη φάτνη.

Άστρου -ψηλά- το φως˙ πληγή,
φαντάζ' η νύχτα τρύπια,
πέφτει σα λάβα στη βροχή,
ευχή να 'χουν τα νήπια.

Αντιλαλούν οι εποχές˙
τους οδυρμούς σου, Μάνα,
σ' Άγιο Σταυρό -στο Γολγοθά-
στραγγίστεις απ' το κλάμα.

Στον Όλυμπο εχλώμιασε
του Δία το σινάφι
κι ο Κωνσταντίνος σφράγιζε
τη νίκη, δίχα μάχη.

Μήκων η Ροιάς ανθοβολεί
Μαρτάπριλο και Μάη,
για να 'χ' η πλάσις άνοιξη˙
ελπίδα να κοιτάει.

Κουμέττος Κ.
(9-2-2013, Λευκωσία)