ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΧΑΡΑ ΣΟΥ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ...

στον θείο μου Ιωάννη Κουμέττου ( †, 6/12/14)

Ο κύκλος μας εφήμερος
και με σωστά και λάθη,
ο άνθρωπος γεννήθηκε
να πολεμάει πάθη.

Κ' είν' οι χαρές κ' οι λύπες μας,
προσωρινές στο χρόνο...
αυτό που μένει, πίσω μας...
μι' ανάμνηση 'ναι, μόνο.

Τ' Αϊ-Νικόλα σάλπαρες,
κυρ-Γιάννη, για τα ξένα,
μια προσευχή κι ένα κερί
θ' ανάψω και για σένα.

Σα φτάσεις στον Παράδεισο...
μην το ξεχάσεις, φίλα,
τη μάνα μου, τον κύρη μου,
τη θεία μου Βασίλα.

Στην όψη σου αντίκριζα...
χαμόγελο κι αγάπη,
γραμμένο μ' άνθη στης καρδιάς,
αχ, σ' έχω στο κιτάπι.

Το σπίτι σου ορθάνοιχτο,
για όλους και για όλες.
Θυμάμαι τα παπούτσια σου...
ελάμπανε κ' οι σόλες!

Το σήμα σου στο πέτο σου,
πηλίκιο στο κεφάλι,
ποδηλατούσες, σθεναρά...
γυρνώντας το πετάλι.

Το νόμο και το δίκιο,
κι εκεί, στα δικαστήρια,
με ήθος υπηρέτησες,
οι πράξεις σου τεκμήρια.

Στον καφενέ σαν πήγαινες,
λογιόσουν πειραχτήρι,
μα στην ανάγκη καθενός...
δε χάλαγες χατήρι.

Στο τάβλι, στην πιλότα σου,
σαν παίχτης και συμπαίχτης,
το γέλιο ασταμάτητο,
πομπός, εσύ, και δέχτης.

Γεια σου, χαρά σου, Κωνσταντή,
από παιδιά κι εγγόνια,
Δεκέμβρης μπήκε και θα 'ρθουν
βροχές και κρύα χιόνια.

Οι φίλοι σου κ' οι συγγενείς
κι άλλοι πολλοί γνωστοί σου...
σ' ευχαριστούν που ήτανε
κομμάτι στη ζωή σου!

κουμέττος κ.
(6/12/14 - 23:58, λευκωσία)