ΝΑΥάΓΙΟ 

Στης καρδιάς σου τη θάλασσα,
η δικιά μου ναυάγιο,
γύρω βένθος: ο έρωτας˙ 
πριν, ψυχών μας... μουράγιο.

Γιατρευτής ο ορίζοντας,
της απέραντης θλίψης.
Έλα, βούτηξε, φίλε μου,
τις πληγές να μου γλύψεις.

Mι' αγκαλιά το φεγγάρι
με τ' αστέρια τα βράδια,
μα εμέν' στο βυθό μου,
είν' τα χέρια μου άδεια.

Κάθ' αυγή ανατέλλουν
ηλιαχτίδες ελπίδας,
μα στα βάθη του πόνου,
σε νερά Νηρηίδας...

ουδεμία δε φτάνει,
για να δώσει το φως της˙
το φιλί τής ζωής,
όπως ναυαγοσώστης.

Κουμέττος Κ.
(28-1-13, Λευκωσία)