Έλα!
Σχεδόν, ένας ολόκληρος Αύγουστος...
προσδοκά την αφή μας.

κουμΕττος κ.
(2/8/15 - 10:06, λευκωσία)

Εγώ, όταν φεύγω, πρώτα, κοιτάζω... μέσα μου. Κι αν εκεί είμαι καθαρός... ακολούθως, δε φοβάμαι να κοιτάζω και πίσω μου, αλλά και δεξιά κι αριστερά... και πάνω και κάτω... κι οπουδήποτε. Όσοι φοβούνται... είναι θύματα βιαστικών αποφάσεων. Ακυρωμένοι δρομείς, που έφυγαν πριν ακουστεί το πιστόλι... χελιδόνια, που αποδήμησαν, πριν φανεί το φθινόπωρο... σταφύλια, που τρυγήθηκαν, πριν ωριμάσουν... λόγια, που ειπώθηκαν, πριν η καρδιά τα εγκρίνει.................

κουμΕττος κ.
(2/8/15 - 17:42, λευκωσία)

Θυμάμαι... που ήμουν μικρός κι ο μακαρισμένος μου πατέρας περπατούσε... μην πω, καλύτερα, έτρεχε... ξυπόλητος πάνω στα κατσάβραχα του Λιθράτη, στον κατεχόμενο Κορμακίτη, όταν πηγαίναμε για ψάρεμα ή να μαζέψουμε αλάτι ή ξύλα, που ξέρναγε η φουρτούνα, όταν φύσαγε δυνατός λίβας. Οι πατούσες του ήταν χοντρόπετσες. Καρφί δεν περνούσε. Δε γεννήθηκε, έτσι, φυσικά. Ήταν το έπαθλο των επιλογών του. Μάλλον... των μη επιλογών του. Από μικρός δεν ήταν των παπουτσιών. Τον ενοχλούσαν, γενικά, τα όρια. Ακόμη... κι αν ήταν στα μέτρα του. Βλέπετε, κάποιοι άνθρωποι δεν ταιριάζουν με τίποτα και με κανέναν... παρά μόνο με την απόλυτη ελευθερία. Κι ας ζούσε μέχρι και τον θάνατό του... εγκλωβισμένος... κι ας τον έβλεπαν οι άλλοι φυλακισμένο... κι ας μην του επέτρεπαν οι Τούρκοι να πηγαίνει πουθενά αλλού, εκτός Κορμακίτη. Πού να ήξεραν οι μεμέτηδες, όμως, πόσος ήταν ο Κορμακίτης του! Πόσα σύμπαντα χωρούσε! Ποιος εγκλωβισμός! Ποια φυλακή! Ο Κορμακίτης του; χα!χα!

κουμΕττος κ.
(2/8/17 - 10:08, λευκωσία)

Η αγάπη είναι η μόνη μάχη, που όταν νικάει ο ένας... χάνουν κι οι δύο!

κουμΕττος κ.
(2/8/17 - 09:26, λευκωσία)

Σςςςς.
Για την αγάπη μας,
τίποτα!
Ούτε και σιγανά.
Πολλοί θα ζηλέψουν.
Και δικαιολογημένα.
Διότι όταν τρώει ο ένας...........
δε χορταίνει ο άλλος!

κουμΕττος κ.
(2/8/17 - 08:34, λευκωσία)