Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

ΑΦΡΟΓΕΝΝΗΤΗ ΠΑΦΟΣ

Άδραξα -πριν πέσει- έν' αστέρι˙
μάτωσε και πόνεσε το χέρι.
Κύλησε, εντός μου, η ευχή του
κι έσβησα στο χώμα τη ζωή του.

Να 'μουνα, Θεέ μου, αγιογράφος,
μούσα μου να ήτανε η Πάφος˙
να 'χα στην παλέτα τον Ακάμα
κι Αφροδίτης τα λουτρά, συνάμα.

Τάφοι με θωρούν των Βασιλέων,
ζώδιο τελευταίου -ίσως- Λέων˙
γεύθηκε λουκούμια Γεροσκήπου:
εύοσμου γλυκού τής Κύπρου κήπου!

Έλαβες σαράντα παρά μία,
Παύλο, σε μια Στήλη -τιμωρία-
έκλαψαν ψηφίδες του Διονύσου,
μ' άνοιξαν οι Πύλες Παραδείσου.

Κάστρο, οι Κολώνες σου Σαράντα,
πέρασαν πολλοί κι είχαν κουμάντα˙
Ήλιος βούτηξε στο λιμανάκι,
μοιάζει παιχνιδιάρικο παιδάκι.

Έλα, Αγαπήνωρα... "ω, χαίρε!",
κόρης σου τα δώρα της, για φέρε˙
ξέρω, μην φωνάζεις, βρε Κινύρα,
άλλα λέει κι άλλα γράφ' η Μοίρα.

Πέτρα του Ρωμιού, για λάβε θέση,
μ' Αφρογέννητη ποια έχεις σχέση;
Kύρης σου λογίεται ο Ακρίτας,
χρώμα -λεν- δε γνώρισε της ήττας.

Κούκλια, Κάτω Πάφος˙ πάνω Κτήμα,
βρείτε και ματίστε μου το νήμα˙
θέλω να σας δω, να σας γνωρίσω,
έσω σας -γυμνός- να σεργιανίσω!

Κουμέττος Κ.
(24-6-2012, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου