ΑΣΠΡΟ ΚΟΧΥΛΙ

Άσπρο κοχύλι πιάνει το χέρι,
θάλασσα, φέρ' μου, το καλοκαίρι˙
θέλω, ποθάω να βγω για τσάρκα,
μες στο Αιγαίο να γίνω βάρκα!

Μια ηλιαχτίδα σ' Ιούλη μάτια,
στάζει χρυσάφι -Κνωσσού παλάτια-
Αύγουστε, γεύθου της Τήνου μέλι˙
βλέπει Ιούνης σ' αρμύρα χέλι.

Πέμπουν καράβια τής θέσης στίγμα,
ναύτες μιλάνε -Βαβέλ το μείγμα-
ψέλνει καθείς τους δικιά του γλώσσα,
άλλη Πατρίδα ψυχής τους κλώσσα.

Παίξε παιχνίδι στον ήλιο, μέρα,
γράψε στην άμμο μια καλημέρα.
Νύχτας ο φάρος -ζωής καντήλι-
δάκρυ μη βρέξει καρδιών μαντήλι.

Πέτρ' αγκαλιάζει την Αφροδίτη,
Πάφος γελάει μέχρι την Κρήτη˙
Κύθηρα πνίγουν τον καημό τους,
Ζέφυρε, πλάνεψες τον ουρανό τους.

Δράμα συγγράφει ο Ευριπίδης,
"Εύρηκα", λέει ο Αρχιμήδης.
Μες σε πελάγη στεριές απούσες,
κάπου στο βάθος οι Συρακούσες.

Βγήκαν οι γλάροι τροφής σεργιάνι,
λάμπα ανάβει σε πυροφάνι.
Ψάρια σε δίχτυ αργοπεθαίνουν,
άγκυρες πλοία τα ξαποσταίνουν.

Χτίζ' η Σελήνη με φτυάρι κάστρο˙
Κύμα, μακριά της! Δες, πέφτει άστρο.
Όνειρο να 'χει -μη μετανιώσει-
χρειάζεται λόγος να μεγαλώσει.

Κουμέττος Κ.
(25/7/2012, Λευκωσία)