Και το αίσθημα τής ανάγκης ανταπόδοσης τού λήπτη; Δεν επιβεβαιώνει κι αυτό την άρνηση τής αποδοχής τής ανυστεροβουλίας τού δότη; Δεν επιβεβαιώνει κι αυτό πως... αυτό που βλέπουμε... είμαστε; "Προβολή", το λένε οι ψυχολόγοι. "Έρωτα", οι Ποιητές.

κουμΕττος κ.
(27/9/17 - 17:56, λευκωσία)

Είμ' ερωτευμένος, μαζί σου, σημαίνει... θέλω να είμαι η μόνη αιτία, που χαμογελάς.

κουμΕττος κ.
(27/9/17 - 17:32, λευκωσία)

Μια μέρα...
θα μοιράζουμε την ελ-ιά
και κάποιοι θα μαλώνουν......
ποιος θα πάρει...
το κομμάτι με τον τόνο.

κουμΕττος κ.
(27/9/12 - 15:50, λευκωσία)

Στο ικρίωμα τής κενοδοξίας... αποκεφαλίζεται η απλότητα τής ευτυχίας.

κουμΕττος κ.
(27/9/17 - 06:20, λευκωσία)

Κι όσο μεγαλώνουμε... ασπρίζουνε τα μαλλιά μας, ασπρίζουνε τα γένια μας. Δεν μας χρειάζεται, πλέον, το μαύρο... ούτε για το πένθος μας. Δεν έχουμε, πλέον, την ανάγκη να το δείξουμε στους έξω μας. Πενθούμε, μέσα μας! Βαθιά και σιγανά... μέσα μας. Βαθιά και σπαρακτικά... μέσα μας. Μόνο, μέσα μας.

κουμΕττος κ.
(26/9/17 - 16:19, λευκωσία)

ΤΗΣ ΜΑΡΩΝΙάΣ ΚΑΜάΡΙ!

στον 2ο μου ξάδελφο...
Ιωσήφ Ιωάννη Μαυρίδη († - 26/9/2017)

Στον Κορμακίτη/κύρη σου
και στην Καρπάσια/μάνα,
μονή χτυπάει, σήμερα.........
λυπητερή καμπάνα.

Ιώσηφο σε φωνάζαμε...
το μπόι να χωράει,
πού σάλπαρες, βρε μάγκα μου,
πού η ψυχή σου πάει;

Ξενιτεμένος πρόσφυγας...
μες σ' άμμους των ερήμων,
για το ψωμί περήφανος...
στη φτώχεια; Ελεήμων!

Απλόχερ' η καρδούλα σου...
γιομάτη, καλοσύνη......
στην όψη σου χαμόγελο....
και μέσα στην οδύνη.

Παιδί σε είχα ίνδαλμα
—λεβέντης, παλληκάρι!
Σε κοίταγα, σε θαύμαζα
—της Μαρωνιάς καμάρι!

Σαν μ' έβλεπες μου έσφιγγες
σαν μέγγενη το χέρι...
μες στη νυχτιά μάς έφυγες...
αχ, κι έγινες αστέρι.

Τον πάλεψες τον Χάροντα,
μα ποιος τονε κερδίζει;
Στο τέλος, πάντα, νικητής......
στο χώμα μάς βυθίζει.

κουμΕττος κ.
(26/9/17 - 11:41, λευκωσία)

- Πού είσαι;
Λιμοκτονούν τα χάδια μου.
- Μίλα μου! Μα σιγανές ψιχάλες να 'ν' οι λέξεις.
- Φωτίζω τη μνήμη μου.
Ανθίζουν πετούνιες.
- Υπέρυθρα τα φιλιά.
Κι η νύχτα υπνοβατεί μες στην αγκαλιά σου.
- Σημαδεμένη η τράπουλά μας.
Απόρρητος ο πόθος.
- Ανάδρομες οι ψυχές μας.
Ομφάλιος λώρος. Σκονισμένος ο Παράδεισος.
Αδιέξοδο τ' αύριο.
- Μες στ' άχρονο τού έρωτα...............
τα μάτια σου δακρύζουν.
- Αγάπα με! Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει.

κουμΕττος κ.
(21/4/17 - 00:13, λευκωσία)

Τα φθινοπωρινά πρωινά μας διατηρούν, ακόμη, μια γεύση εκείνης της αθωότητας. Κι εσύ ξυπνάς μες στη μνήμη σου παιδί κι ετοιμάζεσαι να πας στο σχολείο.

κουμΕττος κ.
(26/9/14 - 6:59, λευκωσία)

Μην καπνίζεις. Μην πίνεις. Μην... μην... μην... και μην. Διότι θα πεθάνεις! Ουάο... μα τι είδηση...... θα πεθάνω! Όχι, όμως, πριν πεθάνω, ρε μαλάκες......

κουμΕττος κ.
(26/9/16 - 18:49, λευκωσία)

Ίσως, και κουρασμένοι, πλέον. Ίσως, κι απογοητευμένοι, πλέον. Ίσως, κι ανίκανοι, πλέον. Ίσως, φταίει κι αυτή η σύγχρονη τάση. Ποιος ξέρει! Η ουσία είναι πως ηθελημένα κι εκούσια ζούμε σ' έναν κόσμο επιφάνειας. Μας αρκεί... να βλέπουμε τη θάλασσα, άιντε και να την κολυμπήσουμε, λίγο. Λίγοι βουτούν στο βυθό της, λίγοι καταδύονται στ' άδυτά της, λίγοι ξέρουν τα μυστικά της... τ' αληθινά της. Ζούμε σ' έναν κόσμο επιφάνειας, δίχα πρόθεση να γνωριστούμε, βαθύτερα. Προτιμούμε το εύκολο. Που εύκολα το έχουμε... μα και που εύκολα το χάνουμε...

κουμέττος κ.
(26/9/15 - 12:14, λευκωσία)

Τα χάδια σου ποθώ
στο δέρμα μου επάνω........
κι αν σ' όνειρο απτό......
τη νύχτα σε κρατώ,
πριν την αυγή σε χάνω!

κουμΕττος κ.
(26/9/15 - 18:27, λευκωσία)

Με μπάσταρδα όνειρα... διεκδικούμε το μερίδιο τής κληρονομιάς μας απ' τη νόμιμη πραγματικότητα τής διαφθοράς. Αυτή τη ζωή ζούμε!

κουμΕττος κ.
(26/9/16 - 16:49, λευκωσία)

Θυμάσαι, ρε μάνα; Μεγαλύτερα παπούτσια, μεγαλύτερα ρούχα, μεγαλύτερα, όλα. Κι εγώ μεγάλωνα, ρε μάνα. Μεγάλωνα, για να γεμίσω τ' όνειρό σου. Γιατί, ρε μάνα; Δεν ήθελα να μεγαλώσω, ρε μάνα! Για χάρη σου....... το έκανα........

κουμΕττος κ.
(25/9/15 - 19:02, λευκωσία)