ΑΠΟΦΡάΔΑ ΜέΡΑ

στον πατέρα μου († - 29/12/1995)

Τα χρόνια κι αν περάσανε,
δε γύρισα σελίδα,
η όψη σου στη μνήμη μου,
ατάραχη πυξίδα.

Τον έμμεσο τον φόνο σου
-την αποφράδα μέρα-
για πάντα μες στη σκέψη μου...
τον κουβαλώ, πατέρα!

Θυμάμαι, τρεις πως ήτανε...
τ' Αι-Γιωρκού τού Σπόρου,
που ήρθαν και σε πήρανε
απόντος δικηγόρου.

Σ' απείλησαν, σε δείρανε...
με άφαντο τον νόμο,
αχ, κύρη μου, σου σπείρανε.........
στο βλέμμα σου τον τρόμο.

Ολόδρωτο, τρεμάμενο...
το βράδυ, σ' είχαν φέρει......
πατέρα μου, στα στήθια μου,
μου έμπηξαν μαχαίρι.

Στην έκφρασή σου άλλαξες...
και άλλος είχες γίνει,
το γέλιο σου εχάθηκε.........
κι απέμεινε σαν φήμη.

Μες στη σιωπή τον πόνο σου ,
τον έκρυβες για μήνες...
τριγύρω σου: εγκάθετοι,
προδότες, φίδια/φίνες!

Ιούδες, σε φιλήσανε............
σου έφραξαν τον δρόμο,
Σταυρό βαρύ σού φόρτωσαν,
να κουβαλάς στον ώμο.

Κι εσύ 'τόνε κουβάλαγες,
πατέρα μου, μονάχος.......
κι ας ήξερες πως μέσα σου,
δεν ήσουν, πλέον, βράχος.

Και λύγισες... και έπεσες....
μια μέρα τού Δεκέμβρη......
μαντάτο, πιο επώδυνο,
δεν ήρθε να με έβρει.

Αιμόφυρτον... σαν σ' έφεραν,
σε μαύρην ήσουν λίσταν...
"Γιασάκ!", δεν επιτρέπεται........
η διέλευσις στον Πίσταν.

Τζιαι στο βορράν σ' εγχείρησαν,
προτού συγκατανέψουν,
στο νότον να σε φέρουμεν.......
να μας το επιτρέψουν.

Τζι' οι φίλοι σου -αμέτρητοι-
προστρέξαν, σου λαλούσαν:
"Περαστικά!". Πού να 'ξεραν....
πως σ' αποσσιαιρετούσαν!

Τζι' αφού τους καλοδέχτηκες....
μες στ' άσπρα σου σεντόνια,
τζι' αφού, ζεστά, σ' αγκάλιασαν...
παιθκιά σου, μα τζι' εγγόνια...

εδίκλησες στη μάνα μου...
τζιαι είπες της: "Κατίνα,
σ' ευκαριστώ, που στάθηκες...
γυναίκα μου στα γήινα"...

αχ, τζι' έκλεισες, παντοτινά.....
τα πράσινά σου μάθκια,
τζιαι έφυες, πατέρα μου....
τζιαι γίναμεν κομμάθκια.........

κουμέττος κ.
(27/4/16 - 16:24, λευκωσία)