Η ΧώΡΑ ΤΟύ ΝΑΔίΡ

Μες σ' εμπύρετους κυκλώνες
κι ανερμήνευτους χρησμούς...
σε αντίκρυσα μια νύχτα,
βουτηγμένη στους λύγμους.

Όλα σου τα όνειρά σου,
αταξίδευτα πουλιά,
που θλιμμένα μ' ερωτούσαν:
"Προς τι έχουμε φτερά;"

Και τ' αστέρια σε κοιτούσαν,
μ' ένα ύφος τρυφερό...
που στη δίψα τής ψυχής σου,
φάνταζε γλυκό νερό.

Ξάπλωσες μες στην ομίχλη,
λίγο να ξεκουραστείς...
και μου είπες: "Ελα, λίγο...
δίπλα μου, να κοιμηθείς...

...κι ένα χάδι σου, αν θέλεις,
δος μου, να 'χω σουβενίρ...
να θυμάμαι, σαν μπαρκάρω...
για τη Χώρα τού Ναδίρ!"

Κουμέττος Κ.
(19/5/14 - 6:54 μ.μ, Λευκωσία)