Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

ΤΗΣ ΚΛΩΘώΣ... ΤΟ ΠΕΠΡΩΜέΝΟ!

Άνθρωπος είχα σαλπάρει˙ τώρα, πια, έχω μπατάρει,
κάνε, Διογένη, χάρη: Γι' άναψέ μου το φανάρι.
To δικό μου πεπρωμένο: κατηφόρα, δίχως φρένο,
ψάχνω, λείπει ο γνωστός μου, απ' το σώμα εαυτός μου.

Φαλιμέντο δεδομένο, χειροπόδαρα δεμένο,
πουθενά, πια... δε με βρίσκω, στης Φαιστού κοιτώ το δίσκο.
Όσα ήμουν τα 'χω χάσει, μεταξύ μου, πλέον, σχάση,
μ' είδαν μού 'παν είμαι πλοίο, σε χωρίς ακτών πορθμείο.

Σε βυθό τορπιλισμένο, δάκρυ μοίρας προδομένο,
άψυχο... παρατημένο˙ σίδερο, πια, σκουριασμένο.
Πες μου τι να περιμένω, μ' ερωτώ απελπισμένο,
σ' ένα βένθος φοβισμένο, κείτομαι σακατεμένο.

Της Κλωθώς το πεπρωμένο, νήμα σ' άστρο μπερδεμένο,
που ευχή, αφού μου πνίξει, μες στο σκότος θα βουτήξει.
Στων ειρκτών μου τα σοκάκια, τέσσερα μικρά παιδάκια,
συλλαβές της Ει-μαρ-μέ-νης, πυραμίδας συλημένης.

Με κοιτώ ξεθωριασμένο σε ποδήλατο κλεμμένο,
τότε, που 'γραφα σε τοίχο: "Σ' AΓΑΠΩ!"... με ένα στίχο,
σε αλάνων μνήμης χρόνια, σαν χιονάνθρωπος στα χιόνια,
που χαρά είχε να δώσει, αγνοώντας πως θα λιώσει.

Μαργαρίτες σκορπισμένες στον πυθμένα μαδημένες,
πάτος έσχατος τριγύρω˙ το μυαλό μου, πλέον, στείρο.
Προσδοκώ σε μια αχτίδα, να 'ρθει απ' την Ελευσίνα.
Περσεφόνη, φέρε λύση˙ άνοιξη, πάλι, ν' ανθίσει.

Των Φοινίκων τα καράβια, που ’χουν άφθαρτη μοράβια,
θα ’ρθουν να σε ανελκύσουν, τις πληγές να σου φιλήσουν˙
και του χθες το πεπρωμένο, θα κοιτά απορημένο,
τα πανιά σου ν’ αρμενίζουν, σαν οι γλάροι τ’ ανεμίζουν.

Θα 'σ' εσύ το πεπρωμένο κι η πυξίδα σου γραμμένο
θα ’χει πλώρη τ’ όνομά σου˙ πρύμνη, πίσω, τ’ αρχικά σου.
Και στη γέφυρα επάνω, μ’ ερυθρόδερμο Ινδιάνο,
του Κολόμβου πρώτα-πρώτα θ' ακυρώσετε τη ρότα.

Κι η ιστορία θα αλλάξει, νέο στίγμα θα χαράξει,
αναγέννηση θα έρθει, πριν ο χρόνος σας παρέλθει
κι όλοι νέο πεπρωμένο θα ’χετε ξανά δοσμένο,
και μια νέα ευκαιρία για καινούργια κοινωνία.

Koυμέττος Κατσιολούδης
(6/3/ 2011, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου