Δεν ξέρω εάν τ' αντίθετα ή τα όμοια έλκονται, αλλά οι τρελοί ελκόμαστε, σίγουρα!

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 20:07, λευκωσία)

Προς τι αναζητάς τον Θεό; Απόλαυσε τον πανέμορφο κήπο. Πάψε ν' αναζητάς τον κηπουρό.

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 16:03, λευκωσία)

Οι προσωπικές μάχες του καθενός μας... είναι στα παρασκήνια. Εκεί, μακριά... απ' το πλατό... μακριά, από θεατές και χειροκροτήματα. Εκεί, όπου απεκδυόμαστε τα ρούχα των ρόλων μας... και φοράμε τα δικά μας ρούχα. Άλλοι μπαλωμένα, άλλοι ξεσχισμένα κι άλλοι... αιματοβαμμένα ρούχα. Τα δικά μας ρούχα...

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 12:43, λευκωσία)

- Σε τι να προσδοκώ, παππού μου;
- Σ' αυτά, που... πραγματικά, χρειάζεσαι, παιδί μου. Βλέπεις και στο τάβλι, που παίζουμε... δεν είναι, πάντα, χρήσιμες οι εξάρες. Πολλές φορές, είναι πιο χρήσιμος ο ικκίπιρος.

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 11:55, λευκωσία)

Φιλοσοφάς. Διαβάζεις λογοτεχνία. Πας κι εκκλησιές. Διαβάζεις για την αγάπη. Για την ισότητα. Για την ψυχική υγεία. Μέχρι που... εμφανίζεται Ο ΚΩΛΟΣ! Τέλος... όλα! Φτου και ξανάπαρχης....

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 09:57, λευκωσία)

Οι φίλοι... δεν είναι όσοι έρχονται στο πάρτυ σου κι αφού φάνε, πιουν και χορέψουν... φεύγουν. Οι φίλοι... είναι αυτοί, που μένουν και μετά, για να σε βοηθήσουν να καθαρίσεις. Τώρα, όμως, και με τις οικιακές βοηθούς... πώς να τους ξεχωρίσεις!

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 09:45, λευκωσία)

Τους πλείστους ανθρώπους τους σκυλοβαριέμαι. Κάτι μπούρδες και σαχλότητες... και τα ίδια και τα ίδια. Πας να τους μιλήσεις, για κάτι άλλο... και μιλάς σε τοίχο. Τους μιλάς... κι αναμένουν ή σε διακόπτουν, για να σου πουν τα δικά τους. Είναι παγίδα μεγάλη να μη γίνεις ο ίδιος μ' αυτούς. Απομακρύνθου! Δε σώζονται! Η τρικυμία είναι μεγάλη. Θα γαντζωθούνε, επάνω σου... και θα σε πάρουν, μαζί τους, στον πάτο.

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 09:21, λευκωσία)

Δεν είναι εμφύλιος! Απλά, μας αρέσει να χωριζόμαστε σε νικητές κι ηττημένους. Κι επειδή τον εχθρό... πειστήκαμε... ή και μας έπεισαν... πως δεν μπορούμε να τον νικήσουμε... παίζουμε το παιχνίδι, μεταξύ μας. Έτσι, για την πλάκα, δηλαδή. Έλα, όμως, που το παιχνίδι, πολλές φορές, χοντραίνει. Όπως εκείνα των παιδικών μας, κι όχι μόνον... εποχών. Που ξεκινούν, σαν έν' αστείο... και καταλήγουμε στο νοσοκομείο.

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 09:02, λευκωσία)

Μόλις ξυπνήσω... ανοίγω τα παράθυρα. Κοιτάζω, για λίγο, έξω και τα ξανακλείνω, αμέσως. Είναι επικίνδυνο, σήμερα, ν' ανοίγεις τα παράθυρα, για πολύ. Τα βλέμματα των ανθρώπων είναι, πλέον, σφαίρες. Κι η πλάκα είναι... πως μετά κάνουν πως τρέχουν... κι έρχονται από πάνω σου και με, δήθεν, αγωνία, σε ρωτούν: "Τι έπαθες; Είσαι καλά; Τι έπαθες;". Άι γαμηθείτε, ρε καθίκια......

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 08:39, λευκωσία)

Ξημερώνει στη Λευκωσία. Ο Ήλιος φωτίζει και τα δυο κομμάτια της πόλης. Αυτό κι αν είναι... αναγνώριση του ψευδοκράτους!

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 08:32, λευκωσία)

Όταν σε κοιτάζω δεν υπάρχω... ούτε υπήρξα. Μόνο, θα υπάρχω. Ο έρωτας δεν αφορά παρά μόνο το μέλλον. Ο έρωτας είναι μια ψευδαίσθηση αθανασίας! Ίσως και γι' αυτό... μας αρέσει τόσο.....

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 08:29, λευκωσία)

Οι μνήμες στον τόπο μας... μοιάζουν με σπασμένα κομμάτια καθρέφτη. Όποιο κι αν πας να πιάσεις κόβεσαι... κόβεσαι και ματώνεις. Και το αίμα είναι κόκκινο, πλέον, Γρηγόρη. Λες και τούρκεψε κι αυτό.

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 08:24, λευκωσία)

Ποια Δημοκρατία; Αγελοκρατία. Το θέμα είναι η αγέλη να έχει αρχηγό ή αρχηγούς, που να μπορούν να την πείσουν και να την καθοδηγήσουν. Κι επειδή, όπως είπε κι ο Μόντης, σε αυτόν τον κόσμο: "Μας αρχίζουν με τα παραμύθια στα γόνατα των γιαγιάδων, μας αρχίζουν με τον πιο ακατάλληλο πρόλογο, με την πιο επικίνδυνη εισαγωγή.", δε χρειάζεται και πολλή αλήθεια, για να πείσεις. Αν ικανοποιήσεις, κιόλας... και τα προσωπικά συμφέροντα των "αρνιών" (λίγο "νερό και χόρτο", δηλαδή), τότε... με χαρά θα σε ακολουθήσουν... ακόμη και στον γκρεμό!

κουμΕττος κ.
(23/8/17 - 08:12, λευκωσία)

Κι εσύ, αγέρωχη μάνα... πάντα, θα κουβαλάς... την ανθρωπότητα.

κουμΕττος κ.
(23/8/15 - 06:33, λευκωσία)

Aλήθεια, δεν ξέρω κι ούτε με νοιάζει, πια, πού με βγάζουν οι δρόμοι, που ακολουθώ. Έχω, πλέον, τόσην άγνοια κινδύνου, που εξισορροπώ... το γνωστό με το άγνωστο... το ακατόρθωτο με το θαύμα.

κουμΕττος κ.
(23/8/15 - 17:15, λευκωσία)

Kι εσύ, που είσαι πλασμένος για πανύψηλες βουνοκορφές... προς τι χασομεράς σε λοφάκια;

κουμΕττος κ.
(23/8/16 - 17:08, λευκωσία)

Οι δειλοί προτιμούν την αμφιβολία. Τους βολεύει η αμφιβολία. Διότι φοβούνται την απόρριψη. Ίσως... και την αποδοχή. Κι όλο μαδούν μαργαρίτες. "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". Κι ο χρόνος περνά. Και το ερώτημα παραμένει: "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". Κι όλο μαδούν μαργαρίτες. "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". Κι όταν έρχεται: "Δε μ' αγαπά!"... ψιλοκατσουφιάζουν λίγο, αλλά κι ανακουφίζονται, σχεδόν, αμέσως. Ευτυχώς, λένε από μέσα τους, που δεν εκδηλώθηκα. Ρεζίλι θα γενόμουν. Κι όταν έρχεται: "Μ' αγαπά!"... να δείτε τι χαμόγελα ρίχνουν. Τι ηδονή! Τι χαρά! Το ήξερα, σκέφτονται. Το ήξερα! Βεβαίως και μ' αγαπά. Ας το επιβεβαιώσουμε, όμως. Και ξεκινούν με την επόμενη μαργαρίτα. "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". Και το παιχνίδι συνεχίζεται. Χωρίς ηττημένο... χωρίς νικητή. Και το παιχνίδι συνεχίζεται. Να κλαιγοχαίρονται οι βλάκες, που έμειναν μαλάκες!

κουμΕττος κ.
(22/8/17 - 21:18, λευκωσία)