Πληγωμένα λευκά περιστέρια ―συγγνώμη!
Των παιδιών τες χαρές περικύκλωσαν τρόμοι.
Πια, οι μέρες γεννούν βασιλέματα θλίψης,
στυγερές ενοχές κι ασυγχώρητες τύψεις.
Νοθευμένα φιλιά, πριν δοθούν λησμονιούνται
κ' οι καρδιές ορφανές, δίχ' αγάπη πλανιούνται.
Των εμπόρων ριπές θανατώνουν την πλάση˙
η ελπίδα νεκρή ―σ' αποσύνθεσης φάση.
Μ' έν' ανένδοτο, μα κι έν' αλύγιστο βλέμμα,
η Πατρίς μάς θωρεί, σα μας παίρνει το ρέμα.
Η ψυχή μας φθηνή -όλα πήγανε στράφι-
των προγόνων μας κλαίν' οι περήφανοι τάφοι.
Σκονισμένος ο νους, προσδοκάει τ' αγέρι,
το γαλάζιο -ξανά- πάλι πίσω να φέρει.
Κ' οι ευχές των λαών μ' αλυσίδες δεμένες,
λευτεριά καρτερούν και ποθούν δακρυσμένες:
"Μια φωνή παστρική, για ν' ανθίσουν χειμώνες,
να βαφτούνε με φως Ξεβαμμένοι Αιώνες.
Να ξανάρθουν καιροί με ανέμελη χαίτη,
για την Carmen, αλλά... και την Santi, την Καίτη!".
Κουμέττος Κατσιολούδης
(26/4/2013, Λευκωσία)
