ΣΤΑ ΑΖήΤΗΤΑ ΑΞίΕΣ

αφιερωμένο στους ηθοποιούς
Ανδρέα Μουσουλιώτη (†) & Ανδρέα Μαυρομμάτη (†)

Πάλκα έστηναν μ' αγάπη,
τώρα, στήνονται μ' απάτη.
Μες στα μάτια τους η θλίψη,
που τους έχουν ανταμείψει.

Μα τον οίκτο δε ζητάνε,
ξέρουνε και να πεινάνε.
Έτσι, είχαν μεγαλώσει...
μες στην τσέπη ούτε γρόσι.

Το σανίδι -δίχως μία-
είχανε για περιουσία.
Πια, κομπάρσοι έχουν γίνει...
μες στου χρήματος τη δίνη.

Δίχως χρώμα, δίχως κόμμα,
αδειανό είναι το στόμα.
Σαν καντήλι η ψυχή τους...
είν' το δάκρυ προσευχή τους.

Κλαίν' αυτήν την κοινωνία...
σιωπηρά, σε μια γωνία,
που τ' ανούσια εκτιμάει...
που τον άξιο τον πετάει.

Οι καιροί έχουν αλλάξει,
τώρα, ποιος να τα κοιτάξει...
τα παιδιά που 'χαν ματώσει
ποιος, πια, ρόλο να τους δώσει;

Εξοστράκισαν το ήθος,
στα αζήτητα αξίες,
δίχως αίσθημα κι ευθύνη,
μας πλασάρουν κοκαΐνη.

Μας πουλάνε κούφια φήμη
και ψωμιά χωρίς προζύμι,
με σημαί’ αχαριστία...
φτύνουνε την ιστορία.

Koυμέττος Κατσιολούδης
(21-2-2011, Λευκωσία)

Ανάδρομοι δρόμοι
κι οι πλατείες αδειανές.
Πού είσαι, Μαρία;
Ποιος απόστρατος πόθος σε πλάνεψε;
Θα ξαναπαντρέψουμε τον Απρίλη, Μαρία......
κι εσύ και πάλι θα λείπεις.

[...]
Mαρία, οι τουλίπες ξεράνθηκαν
πολύ πριν φυτρώσουν.
Μαρία, οι λέξεις ειπώθηκαν,
μα τ' αυτιά πρόλαβαν κι αποδήμησαν.

Μαρία, αγάπα με!
Τουλάχιστον, έτσι..............
αν σωθώ... ίσως, σε σώσω.......

κουμΕττος κ.
(28/2/16 - 11:09, λευκωσία)

ΚόΣΜΕ άΣΠΛΑΧΝΕ, ΓΙΑΤί...

Δυο ματάκια παιδικά,
σαν λουλούδια μαραμένα,
ψάχνουν για παρηγοριά...
μες στους δρόμους δακρυσμένα.

Κόσμε άσπλαχνε, γιατί...
τους γυρνάς, διαρκώς, την πλάτη;
Έχουνε κι αυτά ψυχή,
θέλουν... δώσε τους αγάπη.

Δυο ματάκια παιδικά,
νιώθουν κι είναι τόσο μόνα,
ψάχνουν να βρουν μια καρδιά,
ζεστασιά μες στον χειμώνα.

κουμέττος κ.
(30/11/2016 - 18:44, λευκωσία)

ΙΘάΚΗ ΜΟΥ, ΛΙΜάΝΙ ΜΟΥ...

Στο σκότος μου ζητάω την αυγή σου,
μ' όποιαν κι αν είμαι η αλήθεια μου ψευτιά,
ν' αγγίξω θέλω, πάλι, την ψυχή σου,
δίχα σου μοιάζω σαν καράβι στ' ανοιχτά.

Ιθάκη μου, λιμάνι μου, πνοή μου,
σ' άλλες αγκάλες μια θλιμμένη ξενιτιά,
για διώξε τον χειμώνα, άνοιξή μου,
να ξανανθίσουνε λουλούδια στην καρδιά.

Η όασή μου είναι το φιλί σου,
μ' όποιαν κι αν είμαι το κορμί δεν ξεδιψά,
χωρίς να είμαι μέσα στη ζωή σου,
όλο, το σύμπαν μια Σαχάρα/ερημιά.

κουμΕττος κ.
(27/3/17 - 17:39, λευκωσία)

Κι έρχονται και κάποιοι........
να σου κάνουν τον ξεναγό μες στην ψυχή σου.
Βρε, άι στο διάολο.................

κουμΕττος κ.
(27/9/16 - 22:43, λευκωσία)

Κάπου ανάμεσα.....
στην επιθυμία και στην ατολμία...
χάσαμε!

κουμΕττος κ.
(27/3/16 - 21:56, λευκωσία)

ΕΛΛΑΣ: ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΗΘΟΥΣ

Εκλείψανε της λευτεριάς: καρποί, ψωμιά και γέλια,
απρόσμεν' απομείναμε χωρίς ικμάδα νιότης,
από σεισμό, δες, σείουνται της μοίρας μας θεμέλια,
ο Σάντσο Πάντσα έρχεται, μαζίν του Δον-Κιχώτης.

Αλώνισα τα στάχυα μας... Χρυσό να βρω Αιώνα,
ο Περικλής αδιάβαστος εικάζει προδοσία,
μου δείχνει προς Γεσθημανής μεριά τον Ελαιώνα,
καθώς στη Λαύρα Γερμανός τελεί ορκωμοσία.

Ασύμβατη η όψη μας με της σκλαβιάς τα ήθη,
στων φυλακών τα κάγκελα υπόσιτη πεθαίνει,
σε δρόμους ψάχνουν ψίχουλα τού 'κοσιένα πλήθη,
σαν Αχαιοί μπαρκάρουνε να φέρουν την Ελένη.

Ιθάκη στέκει, καρτερεί με πίστη Οδυσσέα,
τα χρόνια κι αν περάσανε ελπίζει σ' ένα θάμα,
ο Καββαδίας, μάνα του, φωνάζει Ροδοθέα,
στην Τήνο δεν πληρώθηκε προς Παναγία τάμα.

Ελλάς μου, αναντίρρητα, και λάθη σου πληρώνεις,
θυμάσαι που διαμοίραζες σ' ανάξιους τα πηδάλια,
το μέλλον υποθήκευες... κι αδίκως μαραζώνεις,
ευθύνη έχεις μέγιστη, που ψήφιζες ρεμάλια.

Κουμέττος Κ.
(25-3-2012, Λευκωσία)

Οι άνθρωποι πεθαίνουν...
και γίνουνται χώμα.
Όλο το χώμα τού χωριού μου......
είναι οι πρόγονοί μου.

κουμΕττος κ.
(9/10/14 - 22:57, λευκωσία)