Ο Πενταδάκτυλος, η Μόρφου κι η Κερύνεια,
κρατούν στα χέρια τους θλιμμένα μανταρίνια.
Η Μόρφου, δίπλα σας, και τ' άδειο το Βαρώσι,
μια πόλη έρημη... μα ξέρει να σας νιώσει!
Απ' το Καρπάσι σας ως και τον Κορμακίτη,
σαν βράχοι στέκεστε μες στο δικό σας σπίτι.
Τι κι αν τριγύρω σας χιλιάδες οι Αττίλες,
πιστοί κι ατάραχοι, φυλάτε Θερμοπύλες.
Στο μέλλον ξέθωρη κι αν σέρνεται ελπίδα,
στο χρέος έχετε... στραμμένη την πυξίδα...
κι η μνήμη εύχεται γι' ανατολή στη δύση,
χαρές, που έζησε και πάλι να τις ζήσει.
Στο κάθε τράνταγμα το σθένος σας θεριεύει,
ανασκουμπώνεται και τ' άδικο παλεύει...
και στους ορίζοντες απλώνει τα φτερά του,
υπερασπίζεται... τα όσια κι ιερά του.
Κι αν κάποιοι φύγανε, δεν τα 'χουν παρατήσει,
σε όσους μείνατε ψυχή έχουν αφήσει...
κι αν λιγοστεύετε στ' απόρθητά σας κάστρα,
με θεία δύναμη γκρεμίζετε και τ' άστρα.
Το κομποσχοίνι σας κρατάτε μες στο χέρι,
λευκό προσεύχεστε να έρθει περιστέρι.
Κερί ανάβετε σε Παναγιάς ξωκλήσι,
να έρθ' η μέρ' αυτή, αχ, άλλο μην αργήσει.
κουμΕττος κ.
(4/4/17 - 19:07, λευκωσία)
