άΚΑΦΤΟ ΣΠίΤΙ ΜΟΥ...

Ήχος απόμακρος κάποιας φλογέρας,
ξύλινο δάπεδο... τρίζει σαν γέλιο,
κάθε κουσούρι σου, φάνταζε τέλειο,
στην πολυθρόνα σου ένας πατέρας.

Άκαφτο σπίτι μου.... οι αναμνήσεις..........
ποια παιδικότητα έγινε στάχτη;
Γύρνα, γιαγιούλα μου -πάλι- τ' αδράχτι...
κι έλα, μανούλα μου, να με φιλήσεις.

Πιο ψηλοτάβανη κάθε μου σκέψη,
πόρτες, παράθυρα... τ' όνειρο πλέκουν,
τοίχοι, τριγύρω του, πέτρινοι στέκουν...
όποιος θελήσει μη... μη μου το κλέψει.

κουμΕττος κατσιολοΥδης
(21/1/2017 - 19:04, λευκωσία)