ΣΤΗΝ ΑΛΒΙΟΝΑ ΤΩΝ ΙΕΡΝΩΝ

Στον Παύλο Κοντίδη

Με την ψυχή σου/τρίαινα τα κύματα ξεσχίζεις,
αρνείσαι κάθε κόπωση, φαντάζεις Ποσειδώνας˙
αντρώθηκες με τ' όνειρο -σου ήταν κικεώνας-
μα τώρα, που το δάμασες˙ ριγάς, χαρά δακρύζεις.

Στην Αλβιόνα των Ιερνών -στη Μάγχη ανατέλλεις-
με τ' άστρο τής πορείας σου να δείχνει τον Πυθέα.
Την αίγλη πήρες της φωτιάς από τον Προμηθέα˙
χαρμόσυνο στην Κύπρο σου μαντάτο αποστέλλεις.

Στα ξύλινα τα τείχη της λογιέσαι ναυαρχίδα,
η θάλασσα -σα μάνα σου- το ήθος σου σμιλεύει,
για χάρην σου, αγόρι μου, τη νύχτα ημερεύει,
καθώς γυρνάς στη Λεμεσό μ' ωριόπλουμη Νηρηίδα.

Αρμύρισε ο τόπος μας κι εσύ τον ζαχαρώνεις,
απ' την καρδιά: "Ευχαριστώ!", σου λέμε, Υδροχόε,
στην πρώτη πάντα τη γραμμή, τρανέ ιστιοπλόε,
ψηλά, στον πιο ψηλό ιστό, εκεί, να καμαρώνεις.

Κουμέττος Κ.
(6-8-2012, Λευκωσία)