ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ

Πληγωμένος Παρθενώνας˙ στέκεσαι μπρος στα παιδιά σου.
"Δάσκαλε, πες τους αλήθειες!", σου φωνάζει η καρδιά σου.
Μες στο βλέμμα σου τα νέφη σκιάζουν, πλήρως, την ψυχή σου˙
σέρνεται με δίχα σθένος να διδάξει η πνοή σου!

Όνειρα και προσδοκίες μες στα μάτια τους κοιτάζεις.
Όχι, μην τους τα γκρεμίζεις! (Εαυτόν σου τον διατάζεις).
Κρύβεσαι κι ας υποφέρεις, μες σε τύψεις βολοδέρνεις,
άλλον ήθελες για ρόλο: την ψευτιά να αποπαίρνεις.

Πνίγεσαι μες στις αρχές σου -γύρω σου, παντού ρουσφέτια-
δένεις κόμπο τη φωνή σου, δε γεννήθηκες για τέτοια.
Μαίνεται, ψηλά, ο ήλιος... λάβα κάθαρσις ξερνάει˙
τις σκιές αυτής της ζήσης να φωτίσει κυνηγάει.

Δάσκαλε, μη μου πτοείσαι! Συ κρατάς την κιμωλία,
την τραχιά την επιφάνεια, κάν' την όμορφη και λεία.
Ο πηλός είναι για σένα, συν το μάρμαρο˙ επίσης,
πάρε να τα διαμορφώσεις "ΝΕΟΝ ΚΟΣΜΟ" να δομήσεις.

Koυμέττος Κ.
(8-6-2012, Λευκωσία)