Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ

'Hρθες/μπήκες, Πρωτογιούνη˙ κι άρχισε το καλοκαίρι,
αναμνήσεις άλλων χρόνων στην καρδιά μου έχεις φέρει:
ήμουνα στο χθες μικρούλης, κάστρα έχτιζα στην άμμο,
μα δεν πρόσεχα το κύμα˙ και μου τα 'ριχν' όλα χάμω.

"Έτσι γίνεται, παιδί μου. Μάθε το, πριν μεγαλώσεις!",
μου ορμήνευε ο κύρης τη σοφία του σε δόσεις˙
και συνέχισε και μου 'πε: "τ' όνειρό σου να φροντίζεις,
όπως το φυτό -μ' αγάπη- να σκαλίζεις, να ποτίζεις..."

"...ειδεμή αυτό που θέλεις, για να το 'χεις δεν αξίζεις,
είναι δύσκολο το ξέρω, μα εντέλει 'σύ κερδίζεις!"
Κοίταξα προς τα πελάγη... σ' είδα, φίλε Οδυσσέα˙
άκου μου 'πες, τέτοια λόγια, δεν ακούγονται τυχαία!

Μες στης εποχής την κάψα έναν σπόρο μου φυτεύω,
με ιδρώτα τον αρδεύω, με τα χέρια τον νταντεύω.
Ήξερα πως οι συνθήκες δεν προσφέρουνται για γόνους,
μα στα μάτια μου θωρούσα δέντρ' ολάκερο με κλώνους.

Και προς έκπληξην της φύσης, η ελπίδα μου στεριώνει,
ό,τι πίστεψα το βλέπω: να ανθίζει, μεγαλώνει!
Xαμογέλασαν οι βάρκες μ' ένα γέλιο, που κρατούσε˙
κι ο Ιησούς -πάνω- σε λίμνη Γαλιλαίας περπατούσε.

Κουμέττος Κ.
(4-6-2012, Λευκωσία)