ΤΑΞίΔΙ -ΑΤΑΞίΔΕΥΤΟ-

Tεντώνουμαι˙ της θάλασσας
τα μάκρη της να φτάσω.
Στον ουρανό χαρταετοί...
κι αν φτάνουν ως την Αϊτή,
δηλώνουν: "Πάμε πάσο!".

Ταξίδι -αταξίδευτο-
μες στην καρδιά μου έχω˙
ο πόθος ανεκπλήρωτος,
υπάλληλος απλήρωτος,
μου λέει: "Δεν αντέχω!".

Κοφτές, ψυχρές αναπνοές,
ρουφά ως το μεδούλι,
κουτσός Φλεβάρης έρχεται
κι εντός ωρών εισέρχεται,
χτυπώντας το νταούλι.

Σκυτάλη παγοχειμωνιάς,
στην άνοιξη θα δώσει,
μα σα στο χέρι της βρεθεί,
προτού στιγμή την αισθανθεί,
αυτή -διαμιάς- θα λιώσει.

Χαλιά ανθών και μυρουδιών,
στην πλάση θ' απλωθούνε,
μα τα δικά μου όμματα...
θα ψάχνουν καταστρώματα,
να τα ερωτευθούνε.

Στου Μάρτη τα βαπόρια,
που ναυτικούς προσμένουν,
για μπάρκα λεύτερων ψυχών...
κι όχι ωσάν των ατυχών,
που σε ξηρές λωλαίνουν....

να ήτανε ν' ανέβαινα
κι εγώνι ν' αρμενίσω,
χωρίς σκοπό... στο πουθενά,
μες σε μελλούμενα κενά...
κι ας μη γυρνούσα πίσω!

κουμΕττος κ.
(31/1/2017 - 14:44, λευκωσία)