Η ΤύΧΗ ΜΑΣ ΡΟΥΦΙάΝΑ

Αιματωμένοι ώμοι τού Γολγοθά οι δρόμοι,
με σιωπηλούς ανθρώπους ―βαστούνε το Σταυρό τους.
Αγόγγυστα πονάνε, βαδίζουν, προχωράνε...
διαρκώς, ανηφορίζουν... κι ας κάποτε λυγίζουν.

Τ' αμέτρητά μας λάθη... ζωής μας κατακάθι
κι εμείς στην ίδια τάξη, υπόδουλοι στην πράξη:
να σπέρνουμε ανθώνες, σαν έρχουνται κυκλώνες
και σέρνουν το χορό τους: "Γαμώ το κερατό τους!"

Η τύχη μας ρουφιάνα, σπιούνα και πουτάνα
κ' η μοίρα μας αλλότρια, στυγνή μας εργοδότρια.
Φανάρια δεν ανάβουν, πριν γεννηθείς σε θάβουν
κι ανέντιμοι οι νόμοι, μουρλοί οι τροχονόμοι.


Κουμέττος Κ.
(5/4/2014 - 2:59 μ.μ, Λευκωσία)