ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ

Η έσχατη εντύπωση: κριτής στο χρόνο μένει,
ασχέτως κι αν διαφέρουνε των εποχών προσόψεις;
Tυπώθηκες σε νόμισμα, που έχει δύο όψεις˙
ψευδώνυμό σου: Διγενής, χωράει δύο γένη.

Τρανός, ΕΟΚΑ αρχηγός, αντάρτης θαρραλέος,
σεμνά τα παλικάρια σου, εσύ θετός τους κύρης˙
σε Έπους Επανάσταση, δεινός καραβοκύρης.
Σου πρέπει κλέος άφθιτον, μιας κι ήσουνα γενναίος;

Tων Αχαιών ιδανικά το βλέμμα σου σκορπούσε,
το όραμα τής Ένωσις κουβάλαγες στα στήθη˙
η σπάθα σου αλύπητη -προφύλαγε τα ήθη-
στη θέα σου ο Χάροντας, δειλά, υποχωρούσε.

Τα έτη πήγαν τέσσερα μ' αγχόνες και θυσίες,
τα δάκτυλά σου ταίριαξαν σ' Ακρίτα το καλούπι,
ανάλογο το μπόι σου, παρόμοιο το σουλούπι˙
μα ίσα που 'ρθε ΑΝΟΙΞΗ˙ σιμά της "προδοσίες".

Με λίγες τζίφρες έσβησαν Αγώνας κι η ελπίδα˙
ξεψύχησαν τα θέλω σου μια νύχτα στη Ζυρίχη,
σαν στο Λονδίνο έραβαν σημαία -δίχα τύχη-
μια μοιρασμένη ζύμωναν να έχουμε Πατρίδα.

Τι κρίμα! Δεν κατάλαβες; Τα πάντα σχεδιασμένα˙
κι εσύ πιόνι έγινες μεγάλων συμφερόντων.
Το ’74˙ κι αν ξέφυγες των ζώντων,
ευθύνη φέρεις μέγιστη˙ την δείχνουν: πεπραγμένα.

Την ΚYπρο, που λευτέρωσες, Αττίλας διαφεντεύει˙
κι η μοίρα της -μεσίστια- δακρύζει πληγωμένη,
η ιστορία έγραψε˙ κι αυτό θα σε βαραίνει:
"Πως όποιος μάνα αγαπά... την κόρη της φονεύει!".

Κουμέττος Κατσιολούδης
(22/5/2012, Λευκωσία)